စာေရးဆရာ သန္းဝင္းလိႈင္ ေျပာတဲ့ စာေပစိစစ္ေရး

ကိုဝိုင္း
တနလၤာေန႔၊ ၾသဂုတ္လ ၀၂ ရက္ ၂၀၁၀

ထူးျခားေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္း ေရးသားမႈေၾကာင့္ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ က်ခံရဖူးသူ စာေရးဆရာ သန္းဝင္းလိႈင္သည္ မၾကာ ေသးမီက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ ေရွာင္တိမ္း ေရာက္ရွိလာသည္။

နယ္စပ္သို႔ မထြက္ေျပးမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္ ၅ အုပ္ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၁၅ အုပ္ကို ထုတ္ေဝခြင့္ ဆိုင္းငံ့ျခင္း ခံထားရသည္။

၂ဝဝဝ ခုႏွစ္တြင္ “႐ုပ္တုမွေျပာေသာ ျမန္မာ့သမုိင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား စာအုပ္” ကို ထုတ္ေဝခြင့္ တင္ထားစဥ္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရရွိေသးဘဲ ထုတ္ေဝသူက ခိုးထုတ္ခဲ့သျဖင့္ အင္းစိန္ႏွင့္ သာယာဝတီ ေထာင္တို႔၌ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရသည္။

အသက္ ၅၂ ႏွစ္ရွိ ဦးသန္းဝင္းလိႈင္သည္ ၁၉၇၇ ခုမွ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ သင့္ဘဝ မဂၢဇင္းပါ “အနာဂတ္ အာကာသ လြန္းပ်ံယာဥ္” ျဖင့္ စာေပနယ္သို႔ စတင္ ဝင္ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သမိုင္းဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို အဓိကထား ေရးသားၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္ ၃ဝ ထုတ္ေဝၿပီးျဖစ္သည္။

ဦးသန္းဝင္းလိႈင္သည္ အန္အယ္ဒီ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္စည္း အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ကာ ၁၉၉ဝ ေရြး ေကာက္ပြဲ၌ ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ ဦးစီးသည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရး ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုမွ သဃၤန္းကြ်န္းၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ ၂ မဲဆႏၵနယ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း အျဖစ္ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့သည္။

စာေပေလာကတြင္ ၃၃ ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အေတြ႔အၾကံဳေပၚ အေျခခံ၍ ယေန႔ စာေပႏွင့္ သတင္း စာနယ္ဇင္း ေလာကတြင္ “စာေပကင္ေပတိုင္” ဟု နာမည္ၾကီးေနသည့္ စာေပ စိစစ္ေရးႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ဌာန၏ သေဘာသဘာဝကို သိရွိႏိုင္ရန္ မဇၥ်ိမက ေမးျမန္းထားသည္။

-----------------------------------------------------------------

စာအုပ္ထုတ္မယ့္လူတေယာက္အေနနဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးမွာ ပထမဆံုး ဘာလုပ္ရမလည္း ခင္ဗ်ာ။

စာအုပ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ကို္ယ့္ရဲ႕ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုနဲ႔ သူတို႔ဆီကို တင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တင္တဲ့လူက ရွားတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ပဲ တင္လိုက္တယ္။ တေသာင္းခြဲနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ၾကားမွာ ေပးရတယ္။ စာမူ ထုတ္ဖို႔ဆိုၿပီး တင္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေငြသြင္းရတယ္။ တမ်က္ႏွာကို ၂ဝ ႏႈန္းနဲ႔ တြက္တယ္။ ပံုတပံုပါရင္ ၅ဝ ေပးရတယ္။ အေပၚထပ္မွာပဲ ေငြစာရင္း ဌာနရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဒ္ျပား ငွားရတယ္။

ကဒ္ျပားငွားရတယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ရွင္းျပေပးပါလား။

စာအုပ္ထုတ္ေဝခြင့္ ကဒ္ျပားငွားရတာ။ အဲဒီ ကဒ္ျပား ငွားထားတဲ့လူေတြက ဘာစာအုပ္မွ ထုတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကဒ္ျပား ငွားစားတာ။ အဲဒါကလည္း ၄-၅ မ်ဳိးေလာက္ ရွိတယ္။ အေထြေထြ ဆိုၿပီးေတာ့ ၾကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ ထုတ္လို႔ရတဲ့ ကဒ္ျပားက တမ်ဳိး၊ အဲဒါက ေစ်းၾကီးတယ္။ ကဗ်ာ၊ ျပကၡဒိန္၊ ဝတၱဳ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ ကာတြန္း ထုတ္ခြင့္ ရတဲ့ ကဒ္ျပားေတြက သတ္သတ္။ ကိုယ့္စာမူနဲ႔ ကိုက္မယ့္ ကဒ္ျပားကို က်ေနာ္တို႔က ငွားရတယ္။ ကဒ္ျပားငွားတဲ့ အတြက္ တခါထုတ္ကို ေငြ ၅ဝဝဝ ေပးရတယ္။ ကဗ်ာေတြ ဘာေတြဆို ၇ဝဝဝ ေလာက္ေပးရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၆ဝဝဝ-၇ဝဝဝ ေလာက္ ေပးရတယ္။

အဲဒီ ကဒ္ျပား ကိုင္ထားတဲ့လူေတြက ဘယ္သူေတြလည္းဗ်ာ

ကဒ္ျပားကိုင္ထားတဲ့လူေတြက သူတို႔ (အာဏာပိုင္) ေတြနဲ႔ အလြမ္းသင့္တဲ့ လူေတြ။ စာေပစိစစ္ေရး က အၿငိမ္းစားေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာ အၿငိမ္းစားေတြ၊ စစ္တပ္က အၿငိမ္းစားေတြ၊ စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းမွာ အရင္က လုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈေဆာင္ေတြ၊ ကုမၸဏီကလူေတြ၊ ဝန္ၾကီး (ဦးေက်ာ္ဆန္း) နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပလည္တဲ့ လူေတြေပါ့ေနာ။ အဲဒါကို သူတို႔ ကိုယ္စားလွယ္ဆီက ငွားရတယ္။

ေလွ်ာက္လႊာေတြဘာေတြ တင္ရေသးလား။

ကဒ္ျပား ငွားၿပီးေတာ့ တိုက္က ႐ိုက္မယ့္လူကလည္း ဒီစာမူကို ႐ိုက္ရန္ သေဘာတူတယ္၊ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ရရင္ က်ေနာ္ ႐ိုက္ပါမယ္ ဆိုတဲ့ ကဒ္ျပားကိုလည္း ငွားရတယ္။ သူကေတာ့ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုဘူးေပါ့။ ပံုႏွိပ္တိုက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကဒ္ျပား မိတၱဴရယ္၊ ဒီစာအုပ္ ထုတ္ေဝမယ္ ဆိုတာ သေဘာတူတဲ့ ထုတ္ေဝသူ လက္မွတ္ပါတဲ့ ကဒ္ျပား မိတၱဴရယ္။ ျဖန္႔ေဝသူကလည္း သေဘာတူညီခ်က္ စာ ထိုးေပးရေသးတယ္။ စံုၿပီဆိုရင္ ပံုစံ ဝယ္ရတယ္။ စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးမွာ ၂ဝဝ ေပးၿပီး ဝယ္ရတယ္။ ပံုစံက ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ ျဖန္႔ေဝခြင့္နဲ႔ စာမူ တင္တဲ့ဟာေပါ့။ စာအုပ္ရဲ႕ အမ်ဳိးအစား။ စာမူဘယ္မွာ ထုတ္မလဲ။ ဘယ္မွာ႐ိုက္မွာလဲ။ ယခင္ ထုတ္ေဝမႈွရွိမရွိ။ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ဘာေတြလဲ။ စာေရးဆရာရဲ႕ ထုတ္ေဝသူ လိပ္စာ အတိအက် ျဖည့္ရတယ္။ စာမူစစ္ၿပီးေတာ့ အၾကမ္းေရးမယ့္ဟာ “ေဘးကပ္” ဆိုတာ ဝယ္ေပးရေသးတယ္။ စကၠဴဖိုင္ ဝယ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြသြင္းရတယ္။ အဲဒီခ်လန္နဲ႔ တင္လိုက္ရတယ္။

စာမူကို စစ္ေဆးပံုအဆင့္ဆင့္ေလး ေျပာျပေပးပါအုံး။

ဒီစာစစ္မႉး ဘယ္သူ႔ကိုဖတ္ ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔က ခြဲတန္း ခြဲလိုက္တယ္ေပါ့။ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ ေနရင္ သိၿပီေပါ့။ ေမာင္ျဖဴ ေမာင္နီဆီ ေရာက္သြားၿပီ။ ေရာက္သြားရင္ ျမန္ျမန္ေလး ဖတ္ေပးပါဆရာ ဆိုၿပီးေတာ့ စာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ေငြ ၅ဝဝဝ သူ႔ကိုေပးရတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဒါမွမဟုတ္ ပြဲစား ကတဆင့္ေပါ့။ ဖတ္တယ္ဆိုတာလည္း ၁ လခြဲၾကာမွ ဖတ္တယ္။ သူ႔ျဖဳတ္ခ်င္တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြကို ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီးလုပ္တယ္။ ပိုက္ဆံ မေပးလို႔ကေတာ့ မဖတ္ဘူး။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ၾကာသြားလိမ့္မယ္။

ေနာက္ ဌာနစုမႉးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ဌာနစုမႉးကိုလည္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ဖတ္ေအာင္၊ မပယ္ ေအာင္ေပါ့။ သူ႔က်ေတာ့ ေစ်းမ်ားသြားၿပီ။ တေသာင္းခြဲနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းၾကား ထပ္ေပးရတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ထမီတို႔၊ ပါတိတ္တို႔ ေပးရတယ္။ ခန္႔ထားတာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား တယ္။ အမ်ဳိးသားလည္း ရွိပါတယ္။ ဌာနစု ၁ ကေန ၆ အထိရွိတယ္။ ဌာနစု ၃ ကေတာ့ ေဒၚသန္းေဌး၊ ၄ က ေဒၚၾကည္ၾကည္၊ ၅ က ဦးႏိုင္းႏိုင္း၊ ၆ ေဒၚခင္သန္းဦးကေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆက္ဆံတာကေတာ့ အဲဒါပဲ။ အခု ၆ ရက္ေန႔ကေတာ့ ေဒၚသန္းေဌးက ပင္စင္သြားၿပီ။ က်န္သူ ေတြက မေျပာင္းဘူး။

အဲဒီကေန လက္ေထာက္ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ သူက ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က ႏိုင္ငံေရး ဖတ္တယ္။ တေယာက္က အေထြေထြ ဖတ္တယ္။ က်ေနာ့္ စာအုပ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး Site လက္ေထာက္ညႊန္မႉး ဦးစန္းညြန္႔ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ သူက အရပ္သားပဲ။ တခါတေလလည္း ဗိုလ္ၾကီး အဆင့္ေတြ ထားတယ္ေပါ့။ သူကေန မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္ကို တင္ရတယ္။ အၾကံေပး ဆိုတာရွိတယ္။ ဦးတင္ၾကည္တဲ့။ သူကေန သူ႔ေဘးခန္းက ဒုညႊန္မႉး ေအာင္ေက်ာ္ဦးဆီ ေရာက္တယ္။ ဗိုလ္မႉး အၿငိမ္းစားအဆင့္ပဲ။ အဲဒီကေန ညႊန္ၾကားေရးမႉး။ အရင္တုန္းကေတာ့ တင့္ေဆြေပါ့။ ခုေတာ့ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီး မ်ဳိးျမင့္ေမာင္။

သူကေန ဒီစာအုပ္က သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သမိုင္းဌာနပို႔ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီစာမူကို ေနာက္ တေကာ္ပီ ထပ္ကူးၿပီး သမိုင္း သုေတသနကို ျပည္လမ္းမွာ အမ်ဳိးသား ျပတိုက္နဲ႔ တြဲထားတယ္။ သြား ေပးရတယ္။ တမ်က္ႏွာကို ၃ဝ သြင္းရတယ္။ သူတို႔က ေနျပည္ေတာ္က ျမန္မာ့သမိုင္းအဖြဲ႔ဝင္ ဒီ ဘာသာရပ္နဲ႔ သင့္ေတာ္သူ တေယာက္ကို ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမိုင္း အခ်က္မွန္ကန္တယ္ ဆိုၿပီး အဲဒီက ဒုညႊန္မႉးခ်ဳပ္က လက္မွတ္ထိုးရတယ္။ သေဘာမတူရင္ စာေပစိစစ္ေရးက ထုတ္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူး။

သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ေရာ ဘာဆက္လုပ္ရ ေသးလည္း ဆရာ။

ထုတ္ေဝသင့္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္က စာမူကို ကိုယ့္ဖာ့ကိုယ္ သြားျပန္ယူရတယ္။ အဲဒါကို စာေပ စိစစ္ေရးကို ျပန္တင္ရတယ္။ သမိုင္းဌာနက ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ့ အပိုဒ္ေတြကိုလည္း ျဖဳတ္ေပးရတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးက မၾကိဳက္တာကိုလည္း ျဖဳတ္ေပးရတယ္။ ျဖဳတ္ၿပီးမွ ဒီစာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခြင့္ျပဳသည္ ဆိုေတာ့မွ စာမူခြင့္ျပဳခ်က္ နံပတ္ကေလး ရၿပီ။ အဲဒါရမွ အဖံုးတင္ရတယ္။ အဖံုးက ၂ ေကာ္ပီ ေပါ့။ အဖံုး ဓာတ္ပံုေလးေပါ့။ ၅ဝဝ ေပးရတယ္။ ဌာနစုမွာပဲ ျပန္တင္ရတယ္။ အဲဒီခ်လန္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္ ေရးၿပီး ျပန္တင္လိုက္ရင္ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဆိုရင္ အဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္ က်မယ္။ ဆိုရင္ ဒီစာမူကို ႐ိုက္လို႔ရၿပီေပါ့။ ရၿပီဆိုရင္ စာေပစိစစ္ေရးကို စာအုပ္ ၆၄ အုပ္ တင္ရတယ္။ တရားဝင္က ၂၆ အုပ္ ပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ အားလံုးကို ညေန သူတို႔က ေရာင္းစားတယ္။ ေကာက္တဲ့လူရွိတယ္။ ကားနဲ႔ကို လာေကာက္တာ။ တျခား စာေပသမားေတြေရာ အကုန္လံုး ေပးရတာ။ အဲဒီထက္ ပိုတာပဲရွိတယ္။ ကိုယ္က မေရာင္းရေသးဘူးေနာ္။

ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ေလာက္ေနရင္ ျဖန္႔ခ်ိခြင့္ျပဳသည္ ဆိုရင္ ျဖန္႔လို႔ရၿပီ။ ျမန္ျမန္က်ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံ ၂ဝဝဝ-၃ဝဝဝ ေပးေပါ့။ ျဖန္႔ခ်ိခြင့္ျပဳသည္ ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလးရတယ္။ အဲဒါဆို နယ္ေရာ ရန္ကုန္မွာ ေရာ ျဖန္႔လို႔ရၿပီ။

ညႊန္မႉးတို႔ ဒုညႊန္မႉးတို႔ကိုေရာ ပိုက္ဆံမေပးရဘူးလား။

အဲဒါကလည္း လံုးဝက်ႏိုင္စရာမရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ကို သိန္းနဲ႔ခ်ီေပးရတာေပါ့။ ဥပမာဆိုရင္ တကၠသိုလ္စိန္တင္ ေရးတဲ့ ပထမ ေခါင္းစဥ္က ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္။ ေနာက္ျပင္လိုက္ တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းဆိုၿပီး။ အားမာန္သစ္က ထြက္တယ္။ အဲဒီစာမူကို က်ေနာ္တင္ေပးတာ။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္ ေျပလည္ေတာ့ တသိန္းပဲ ေပးရတယ္။ ထုတ္ခြင့္ ရသြားတယ္။ ခုျဖန္႔ၿပီးသြားၿပီ။ တကၠသိုလ္စိန္တင္ တင္တာမရဘူး။ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ တယ္။ ဗိုလ္မႉးေအးထြန္း ေခတ္ကတည္းက။

စာေပစိစစ္ေရးတခုလံုးျဖတ္ဖို႔ ပွ်မ္းမွ် ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ။

ႏွစ္သိန္းနီးပါးေလာက္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ စာအုပ္တခုက ခြင့္ျပဳခ်က္ မရႏိုင္ဘူး။ က်ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို ေပးႏိုင္ရင္ ရတာေပါ့။

ဆရာ့ဆိုင္းငံ့ စာအုပ္ ေတြက်ေတာ့ က်ေအာင္မလုပ္ဘူးလား။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔က မွတ္ခ်က္က ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြနဲ႔လုပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႔ မယူရဲ ေတာ့ဘူးေလ။ ၁ဝ သိန္းေပးလည္း ယူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခြင့္ျပဳခ်က္လည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

စာေပေလာကမွာ ဆင္ဆာအဖြဲ႔ရွိသင့္လား။

မရွိသင့္ဘူးေလ။ ဒီမိုကေရစီသြားရင္ ဘာဆင္ဆာမွ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ မွတ္ပံုတင္ဌာနပဲ လိုတာ ေပါ့။ စာမူေတြ ထပ္သြားတာ တေယာက္ဟာ တေယာက္ ခိုးခ်တာ မျဖစ္ေအာင္၊ နာမည္မထပ္သြား ေအာင္၊ အေၾကာင္းအရာ မထပ္ေအာင္ေပါ့။ ဒါႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ စာေပ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာ ေပးရမယ္ေလ။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ ဘယ္စာအုပ္မွ မထုတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တရားမွ်တမႈ ဘယ္လိုလုပ္ ရွိမလဲ။

Ref: မဇၽၥိမ