ယုန္ႏွစ္မွာ ယုန္သားစားျခင္း

လူထုစိန္ဝင္း

တ႐ုတ္ျပကၡဒိန္အရ ဒီႏွစ္က ယုန္ႏွစ္ျဖစ္တယ္။

ထူးထူးျခားျခားတိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးေန႔မွာ ယုန္သားလက္ေဆာင္ ရတယ္။ မႏၲေလးက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ေနျပည္ေတာ္က အျပန္လမ္းမွာ ေတြ႔လို႔ ၀ယ္လာခဲ့ၿပီး ကားဂိတ္က တစ္ဆင့္ ပို႔လိုက္တာ။ မႏွစ္ကလည္း သူပို႔ေပးလို႔ ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အတြင္း ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ယုန္သား စားလိုက္ရတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘုတလင္က ရလို႔ ပို႔လိုက္တာတဲ့။

တိုင္း၍ရက္တဲ့ပကၠလာ
သူက မႏၲေလးသားစစ္စစ္ ဆိုေတာ့ အညာစာေတြ ႀကိဳက္တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ တယ္လီဖုန္းထဲက ေနၿပီးေတာင္ အညာစာေတြ အေၾကာင္း သူေျပာတာ နားေထာင္ရင္း သေရ(သြားရည္) က်ရတယ္။ ညက္ညက္ ကေလးနဲ႔ အေျပာလည္း ေကာင္းတယ္။ သူယုန္သားပို႔တဲ့ ေန႔မွာပဲ ႏွမေတြကလည္း ထံုးစံအတိုင္း အညာစာေတြ ဘူးႀကီး တစ္ဘူးနဲ႔ ပို႔လိုက္ေတာ့ တိုင္း၍ရက္တဲ့ ပကၠလာ ဆိုသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွမေတြ ပို႔တဲ့ ထဲမွာက တမာရြက္နဲ႔ ထေနာင္းရြက္ ပါသလို ေခြးေတာက္ရြက္လည္း ပါတယ္။ တေဇာင္းခါးလည္း ပါတယ္။ ပဲနဲ႔ ဆီးသီးလည္း ပါတယ္။ ပဲျမစ္နဲ႔ ေခါပုတ္ေတာင္ မက်န္ဘူး။ နည္းနည္းနဲ႔ စံုေအာင္ ထည့္ေပး လိုက္တာလို႔ ေျပာေပမယ့္ တစ္မ်ဳိး တစ္မ်ဳိးကို နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဆင့္ေတာင္ ျပန္ၿပီး ခြဲေ၀ ေပးရေသးတယ္။

ယုန္သားနဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ဟင္းခ်ဳိ
တိုင္း၍ရက္တဲ့ ပကၠလာလို႔ ေျပာလုိက္တာက ယုန္သားနဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ သိပ္ၿပီး လိုက္ဖက္လို႔ပါ။ ယုန္သား ျပဳတ္တဲ့ အရည္ထဲကို ေခြးေတာက္ရြက္ ကေလးခပ္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့ အရသာက သိပ္ေကာင္းတာ။ ျပဳတ္ထားတဲ့ ယုန္သားကို ေထာင္းၿပီး ၾကက္သြန္နီေလး ပါးပါးလွီး၊ ဆီရႊဲရႊဲေလးနဲ႔ စားရတာကလည္း ဘာနဲ႔မွ် မတူေအာင္ အရသာ ရွိလွတယ္။ ယုန္သားက ၾကက္သားထက္ ႏူးညံ့ၿပီး ပိုခ်ဳိတယ္။ ခ်က္စား၊ ေၾကာ္စား၊ ျပဳတ္ေထာင္းေၾကာ္စား အမ်ဳိးမ်ဳိး စားလို႔ရတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ယုန္သားေထာင္း ေခြးေတာက္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိ၊ ပဲႏွပ္၊ မရမ္းသီးေထာင္း၊ ထေနာင္းရြက္သုပ္နဲ႔ အညာ ျပန္ေရာက္ေနသလိုကို ေအာက္ေမ့ရတယ္။

လေပၚကယုန္လို
ရန္ကုန္ေရာက္ကတည္းက ယုန္သားကို ခဏခဏ သတိရေနရတယ္။ မႏွစ္ကမွ မိတ္ေဆြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ စားရတာ။ ဒီႏွစ္ ယုန္ႏွစ္မွာလည္း ယုန္သား စားရေတာ့ လေပၚက ယုန္ကေလးလို အသက္ရွည္မယ့္ပံုပဲ။ ရွဲ႕ရွဲ႕၊ ရွဲ႕ရွဲ႕လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ထမင္းစားရင္း ကေန ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ၿပီးေတြးမိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက တ႐ုတ္တန္းေစ်းမွာ ယုန္သား ရေလ့ရွိတယ္။ ယုန္သားကို ေထာင္းဖို႔ အသားကို ႏႊင္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ အ႐ိုးေတြကို ဟင္းခ်ဳိအိုးထဲ အေမက ပစ္ထည့္တတ္တယ္။ ဟင္းခ်ဳိက ပိုခ်ဳိတာေပါ့။ မရမ္းသီး မေပၚတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ မန္က်ည္းသီး ေထာင္းနဲ႔လည္း လုိက္ဖက္ပါတယ္။ မန္က်ည္းသီး ေထာင္းေပၚမွာ ပင္စိမ္းရြက္ကေလးေတြ အုပ္လုိက္ရင္ အနံ႔ကေလး ေမႊးေနတာေပါ့။

အေဆာင္ေတြထဲေျပး၀င္လာၾက
ရန္ကုန္မွာေတာ့ ယုန္သားစားေလ့ မရွိၾကဘူး။ ေရာင္းတာလည္း မေတြ႔ဖူးဘူး။ ေမြးဖို႔ ေရာင္းတဲ့ ယုန္ေတြပဲရွိတယ္။ ေပါေပါမရလို႔ မစားတတ္ၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ မႏၲေလးမွာေတာ့ ငယ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္ေပါတယ္။ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေယာက်္ားေလး အေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေအာင္မဂၤလာ ေဆာင္နဲ႔ ေရႊျပည္ေအးေဆာင္ ေဆာက္ၿပီးစကဆို အေဆာင္ထဲကို ယုန္ကေလးေတြ ေျပးေျပး လာတတ္တယ္။ အေဆာင္ေတြရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာက လယ္ကြင္းေတြနဲ႔ ထန္းေတာေတြ ရွိတာကိုး။ ယုန္လိုက္႐ံု ေလာက္ေတာ့ အေ၀းႀကီး သြားစရာ မလိုဘူး။ တကၠသိုလ္ ၀န္းက်င္မွာတင္ ရတယ္။

ဆင္အုပ္နဲ႔ တုိး
ေသနတ္ပစ္၀ါသနာမပါေပမယ့္ ေတာလည္တာ ၀ါသနာပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာပစ္ ထြက္ရင္ လိုက္ေလ့ ရွိတယ္။ ပုလိပ္ေလာက္ ထြက္လိုက္႐ံုနဲ႔ ေတာ၀က္ ေကာင္းေကာင္း ပစ္ရတယ္။ မေတြ႔တဲ့အခါ မရွိသေလာက္ပဲ။ ထံုးဘိုတို႔၊ ေရႊစာရံတို႔ဘက္ ထြက္ရင္ ေတာ၀က္ သာမက ဒရယ္တို႔၊ ဂ်ီ(ေခ်)တို႔ပါ ရတယ္။ တစ္ခါကဆို နားေဋာင္းက် ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဂ်ီလိုက္ေခ်ာင္းေနတုန္း တစ္ေယာက္တည္း သရက္သီး လိုက္ေကာက္ ေနမိတယ္။ သရက္ေတာႀကီးက ေနေျပာက္ေတာင္ မထိုးဘူး။ ေၾကြက်တဲ့ သရက္ကင္း ေလးေတြကို လိုက္ေကာက္ေနတုန္း ေတာဆင္ ေလးငါးေကာင္အုပ္နဲ႔ တိုးလို႔ ေျပးရတာကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ေနေသးတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္မိုင္ ၀န္းက်င္မွာ တစ္ခါတေလ က်ားေတာင္ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္) အတက္ ေတာင္ေၾကာေတြမွာ ေရထြက္ကေလးေတြ၊ စမ္းေခ်ာင္း ကေလးေတြက သိပ္ေပါတာ။

မုဆိုးလည္း သူ႔စ႐ိုက္နဲ႔သူ
ေရထြက္ကေလးေတြေနရာမွာ သားေကာင္မ်ဳိးစံု ေရေသာက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေတာပစ္ သူေတြက ေရထြက္ ေနရာက ေစာင့္ၿပီး ပစ္႐ံုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ၀က္ကိုပဲ ရွာၾကတာ မ်ားတယ္။ ၀က္ မရမွ ဒရယ္တို႔၊ ဂ်ီ (ေခ်)တို႔ ပစ္ၾကတယ္။ မုဆိုးကလည္း သူ႔စ႐ိုက္နဲ႔သူ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး မည္းမည္းျမင္တုိင္း ေလွ်ာက္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေတာလည္ လိုက္ေနေပမယ့္ ေလေသနတ္ေတာင္ ပစ္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္စဥ္ကလည္း ေလးခြေတာင္ မကိုင္ဖူးဘူး။ ေတာလည္ရတာကို ေပ်ာ္တာ။ ေတာထဲေရာက္ရင္ ဆီးသီးခူးမယ္။ သရက္သီး ေကာက္မယ္။ မရမ္းသီး ေကာက္မယ္။ ဒါပဲ။

မိဘမဲ့၀က္၀ံေလးႏွစ္ေကာင္
တစ္ခါက ထံုးဘိုတို႔၊ ေက်ာက္ေခ်ာတို႔ဘက္ေတာလည္ရင္း မိဘမဲ့ ၀က္၀ံေလးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႔ခဲ့ရတာကို မွတ္မိ ေသးတယ္။ ၀က္၀ံေလး ေတြက တစ္လသား အရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ၀က္၀ံမႀကီးက တစ္ေယာက္ေယာက္ လက္ခ်က္ မိသြားပံု ရပါတယ္။ ၀က္၀ံေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ယူလာၿပီး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ႏို႔ဘူးတုိက္ ေမြးထားၾကတယ္။ သိပ္လိမၼာၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ဧရာမ အေကာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရတယ္လို႔ ေျပာလြန္းမက ေျပာၾကတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္ ေက်ာက္ဆည္ဘက္က ၿမိဳ႕ႀကီးေဒါင္းမီး အထိ ယူသြားၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ လႊတ္ပစ္ ခဲ့ၾကရတယ္။

သမုိင္းေဆာင္းပါးလို
ယုန္သားေထာင္းနဲ႔ ေခြးေတာက္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိစားရင္း ေသာက္ရင္း ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေလး ေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ လြမ္းဆြတ္ ေနမိတာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ ဖတ္မိရင္ေတာ့ သမုိင္း ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ဖတ္ရသလို ေအာက္ေမ့ ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ အေျခအေနေတြက ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ မရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲ သြားၾကၿပီ မဟုတ္လား။ လူ႔သမိုင္းမွာ ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ တားဆီးလို႔ မရတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ တိုင္းဟာ ေကာင္းတယ္ လို႔ေတာ့ သတ္မွတ္လို႔ မရဘူး။ ေကာင္းတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိသလို မေကာင္းတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈလည္း ရွိတယ္။

ဆင္နဲ႔လူဘယ္သူကက်ဴးေက်ာ္တာလဲ
မၾကာမီကပဲ ေတာဆင္႐ိုင္းေတြ အႏၲရာယ္ျပဳလို႔ အင္းတေကာ္ နားမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေသဆံုး သြားတဲ့ သတင္း ဖတ္ရတယ္။ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ဘက္မွာလည္း ရြာနား ပတ္၀န္းက်င္ကို ေတာဆင္႐ိုင္းေတြ ၀င္ေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရတယ္။ ကေလာအတက္ ယင္းမာပင္ နားမွာလည္း ေတာဆင္႐ိုင္းေတြ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရတယ္။ ေတာဆင္႐ိုင္းေတြ ၀င္ေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္လို႔ သတင္းေတြက ဆိုတယ္။ လူေတြရဲ႕ ရပ္ရြာထဲကို ဆင္ေတြက လာၿပီး ေႏွာင့္ယွက္တာလား၊ ဆင္ေတြေနတဲ့ ေတာႀကီးေတြထဲကို လူေတြက ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ ေနထိုင္ ၾကတာလား ဆိုတာ စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ေတာအုပ္ႀကီးေတြ အျဖစ္ကေန လူေနရပ္ရြာေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ မဟုတ္ဘူးလား။

လူေတြကိုယ္တိုင္လုပ္တာ
ဒီေန႔ကမၻာ့ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ အပူလြန္ကဲလိုက္၊ အေအးလြန္ကဲလိုက္၊ ေရႀကီးလိုက္၊ မုန္တိုင္း တိုက္လိုက္၊ ငလ်င္ လႈပ္လိုက္၊ မီးေတာင္ ေပါက္ကြဲ လိုက္နဲ႔ သဘာ၀ အႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးေတြ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း မၾကားရတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔မွ မရွိပါဘူး။ ဒီအႏၲရာယ္ ဆိုးႀကီးေတြ အမ်ားစုဟာ လူသားေတြ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီး ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါကို လူတုိင္းလိုလို သိေနၾကတယ္။ မသိလို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာထဲက ဆင္ေတြက လူေနရပ္ရြာထဲ ၀င္ေရာက္ က်ဴးေက်ာ္တာလား။ လူေတြကပဲ ဆင္ေတြေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးေတြကို ဖ်က္ဆီးၿပီး က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္ ၾကတာလားဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲ။ လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ဆင္ျခင္ၾကသလား။ ျပဳျပင္ၾကသလား။ ေရွာင္ၾကဥ္ ၾကသလား။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ၿပီး ေျပာေနရတာပါ။


Ref: EMG News