ကုိးကန္႔ပဋိပကၡနဲ႔ တုိင္းရင္းသားမ်ား ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္

02 September 2009

ပထမဦးဆုံး ကိုးကန္႔ဆုိတဲ့ လူမ်ဳိးအမည္ ျမန္မာ တုိင္းရင္းသား အျဖစ္ ၾကားသိခဲ့တာ ျမန္မာျပည္မွာ နဝတ တက္လာခ်ိန္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိးကန္႔ လူမ်ဳိးေတြဟာ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ဘယ္တုန္း ကတည္းက ပတ္သက္ ေနခဲ့သလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက တည္ရွိ ခဲ့သလဲ၊ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕ ထားရွိေရး၊ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ အေျခခံဥပေဒ၊ လက္ရွိ စစ္ေရး ပဋိပကၡ ဆုိင္ရာမ်ားကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံ အေျခစုိက္ သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္ သတင္းဌာန အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခြန္ဆိုင္း၊ အင္ဒီးယားနား တကၠသိုလ္မွာ ႏုိင္ငံတကာ ဥပေဒ ပညာရပ္ေတြကုိ ေလ့လာေနသူ ခ်င္းအမ်ဳိးသား အင္ဒ႐ူး ေငြက်ဳံလ်န္ တုိ႔နဲ႔ ဦးေက်ာ္ဇံသာက သုံးသပ္ေဆြးေႏြး တင္ျပထားပါတယ္။

ဦးခြန္ဆိုင္း ။ ။ သကၠရာဇ္ ၁၆၀၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ မင္ မင္းဆက္ေတြ ထီးနန္း ျပဳတ္သြား ခဲ့ၿပီးေနာက္ ယူနန္ဘက္ကုိ ေျပးလာ ခဲ့ခ်ိန္မွာ ကုိးကန္႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြလည္း ပါလာခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ ပါလာခဲ့ၿပီး အခု ရွမ္းျပည္နယ္လို႔ ေခၚတဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ပုိင္း ဘက္မွာ သူတုိ႔ လာေရာက္ အေျခခ်ပါတယ္။ အေျခခ် လာခဲ့ရာမွ သူတုိ႔ကုိ တ႐ုတ္ဘက္က သူေကာင္းျပဳမႈကုိ ခံရၿပီးမွ သူတုိ႔နယ္နဲ႔ သူတို႔ပယ္ ၿမိဳ႕စားအဆင့္ အေနနဲ႔ သူတုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းၾကေတာ့ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္ ဝင္လာတဲ့အခါ သိႏီၷ နယ္ထဲမွာ သိႏီၷေစာ္ဘြား ေအာက္က ၿမိဳ႕စား အျဖစ္ သူတုိ႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန စၿပီး ၿမိဳ႕စား အဆင့္ကေန ေစာ္ဘြား အဆင့္ထိ တက္လာၿပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ၃၄ ခုေျမာက္ ေစာ္ဘြားနယ္ တခု ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါမွာ သူတုိ႔လည္း ပါလာၾကပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆုိေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္အစုိးရနဲ႔ သူတုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အခုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုိ႔ စစ္အစုိးရက ေခၚတာေပါ့ေလ၊ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အျဖစ္နဲ႔ သူတုိ႔ လုပ္တဲ့အခါမွာ သူတုိ႔ကုိ စစ္အစုိးရ ေပးခဲ့တဲ့ အာဏာရပ္ေတြ အထဲမွာ သူတုိ႔ လက္နက္ကုိင္ တပ္ဖြဲ႕ သီးျခား ထားရွိခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္ ဆုိတဲ့ ျမန္မာ တုိင္းရင္းသားေတြ တခ်ိန္က ေတာင္းခဲ့ၾကတဲ့ ဖက္ဒရယ္ မေပးခ်င္လုိ႔ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒီ ဖက္ဒရယ္မွာေတာင္ ဒီလုိ စစ္ေရးအားျဖင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ military autonomy လုိ႔ ေခၚရေလမလား၊ အဲဒါမ်ဳိး မေပးခဲ့ပါဘူး ဆုိေတာ့ ကုိးကန္႔ေတြကို ေပးခဲ့တာ သိပ္ excessive ျဖစ္ေနတယ္၊ အလြန္အကြ်ံ အာဏာ ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မလား၊ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေဒါက္တာအင္ဒ႐ူး ဘယ္လုိ သေဘာရပါသလဲ။

အင္ဒ႐ူး ။ ။ သူတုိ႔ ကုိးကန္႔ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြကုိ သူတုိ႔ လက္နက္ ကုိင္ေဆာင္ခြင့္ ေပးထားတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အာဏာ အလြန္အကြ်ံ ေပးထားတယ္လုိ႔ ဆုိလုိ႔ မရပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိ တခ်ဳိ႕ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု တုိင္းျပည္ေတြကုိ ၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ သူတုိ႔ ျပည္နယ္တုိင္းမွာ သူတုိ႔ျပည္နယ္ရဲ႕ လက္နက္ကုိင္ တပ္ဖြဲ႔ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားရွိခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ဗမာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥက နအဖေရးတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ၃၃၈ ထဲက ေရးသား ထားတဲ့ဟာနဲ႔ အရင္တုန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔ လက္ထက္တုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ vote ယူပုံယူနည္း၊ အခုၾကမွ ျပႆနာ စၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ကိုးကန္႔မွာၾကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔နဲ႔ ပါတဲ့ လူေတြရဲ႕ လက္နက္ေတြကုိ နယ္စပ္မွာ ထားခဲ့ရတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ ဦးခြန္ဆုိင္း ဒီကိစၥကုိ ဘယ္ေလာက္ သိပါသလဲ။

ဦးခြန္ဆိုင္း ။ ။ ဒီဥစၥာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အပုိင္းပါ။ ဥပမာ ဝမွာ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ သူတို႔က နအဖ ဘက္ကေန ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ထဲမွာ နအဖရဲ႕ စစ္တပ္ တပ္ခြဲ တခြဲ ႏွစ္ခြဲ ထားခြင့္ ေပးပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ပုိလုိ႔ မရပါဘူး။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ အခုအခါမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာကေတာ့ ဒီလုိ ကုိယ္ပုိင္ လက္နက္ကုိင္ တပ္ဖြဲ႔ေတြ ေပးထားတာကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္အစုိးရက ဗဟုိအစုိးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္ကို သြင္းခ်င္တယ္၊ အဓိက က်ေနာ္ နားလည္တာက၊ အဲဒီလုိ ခ်ဳပ္ကုိင္မႈေအာက္ကုိ သြင္းမယ့္ ကိစၥကုိ ဟုိလူေတြက လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဘယ္လို ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔က အခုေလာေလာဆယ္ လက္မခံေသးဘူး၊ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံၿပီးမွ ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး ေျပာၾကတယ္။ ဒီလုိ လုပ္တာကုိ ေဒါက္တာအင္ဒ႐ူး ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔မယ္၊ ဖြဲ႔စည္းပုံအတုိင္း ဆုိရင္ ျပည္နယ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ ဗဟုိရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာ မရွိသင့္ဘူးလား၊ ဗဟုိက မကိုင္သင့္ဘူးလား။

အင္ဒ႐ူး ။ ။ ျပည္နယ္တပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ ဗဟုိက ကုိင္စရာ မလုိပါဘူး။ ျပည္နယ္ အေရးအခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ျပည္နယ္ လုံၿခံဳေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာေတြကုိ ျပည္နယ္ကပဲ ကုိင္သင့္ပါတယ္။ အဲဒါပဲ အစကတည္းက ဒီ ဗမာျပည္နယ္ရဲ႕ ျပႆနာ အစကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ကုိယ့္အေရး ကိစၥကုိ ကုိယ္က လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိရမယ္၊ လုပ္ႏုိင္တယ္ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိရမယ္ ဆုိတဲ့ကိစၥ အဲဒါက စတာပါ။ အခု ဒီ အေျခခံဥပေဒ ၃၃၈၊ ပုဒ္မ ၃၃၈ အရ အားလုံးဟာ ဗဟုိရဲ႕ ဦးစီးခ်ဳပ္ကုိင္မႈ ေအာက္ကုိ ရွိရမယ္ ဆုိကတည္းက ဒီ အေျခခံ ဥပေဒက ဖက္ဒရယ္ကုိလည္း မရည္ၫႊန္းဘူး၊ ဖက္ဒရယ္ စနစ္ကုိလည္း မေဖာ္ေဆာင္ဘူး။ မေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အျပင္ တျပည္ေထာင္စု ဗဟုိက အင္အားႀကီးမားတဲ့ တျပည္ေထာင္ စနစ္ကုိ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေဖာ္ေဆာင္သြားတယ္။ အဲဒီလုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနသ၍ ဒီ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ တုိင္းရင္းသား ျပႆနာေတြ၊ အေျခခံဥပေဒ ျပႆနာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ေျဖရွင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ တခ်ိန္တုန္းက ရွမ္းနဲ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ ကေန ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု အျဖစ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံ တင္တယ္ ဆုိတုန္းက အဲဒီတုန္း ကေရာ လက္နက္ကုိင္ ကုိယ္ပုိင္တပ္ ထားရွိခြင့္ ဘာညာဆုိတာ သူတုိ႔ ထည့္သြင္း ေတာင္းဆုိ ခဲ့ပါသလား။

ဦးခြန္ဆိုင္း ။ ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေစာ္ဘြားေခတ္၊ ေစာ္ဘြားေတြမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ လုံၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔ဆုိတာ အၿမဲတမ္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္း ကတည္းက ဒီလုံၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ ရွမ္းျပည္မွာ လာၿပီးေတာ့ ထားတဲ့ British တပ္ရင္း ၂ ရင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ တပ္ရင္း ၂ ရင္းပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီဥစၥာက အင္မတန္ Significant ေပ့ါ၊ စိတ္၀င္စားစရာ အခ်က္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္မွာ အခုဆုိရင္ တပ္ရင္းေပါင္း ၁၆၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ British ကေတာ့ ၂ ရင္းေလာက္နဲ႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ လာႏုိင္ခဲ့တာ ဒါ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ထူးဆန္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ ေရာက္လာတဲ့အခါ ၁၆၀ ေလာက္နဲ႔ လာေနတာေတာင္မွ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူးဆုိတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ အဲေတာ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ ဖက္ဒရယ္မူ တင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ အေစာပုိင္းေတြမွာ ဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းကေရာ ဘယ္အဆင့္ထိ ေတာင္းခဲ့ၾကပါသလဲ ရွမ္းႏုိင္ငံေရး သမားေတြက။ ဒီလို ကုိယ္ပုိင္စစ္တပ္၊ အခု ကိုးကန္႔တုိ႔ ၀တို႔ ေထာင္တဲ့ ကိုယ္ပုိင္စစ္တပ္ ေထာင္ခြင့္အထိ ေတာင္းခဲ့ပါသလား။

အင္ဒ႐ူး ။ ။ ရွမ္းျပည္က တင္သြင္းတဲ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု မူၾကမ္း ထဲမွာ စစ္တပ္ ကိစၥကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးသားထားတာ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္က အဓိက ျပႆနာ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ စစ္တပ္က သူ႔အလုပ္ပဲ လုပ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေရး စနစ္ေတြ၊ အာဏာ ခြဲေ၀ေရးေတြကို ဦးစားေပးၿပီး လုပ္တာ။ ၆၂ ေနာက္ပုိင္း စစ္တပ္က ၀င္လာတဲ့ အခါၾကမွ အခုေတာ့ ျပည္နယ္ဆုိင္ရာ စစ္တပ္ေတြ ကိစၥက လုံး၀ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရတဲ့ကိစၥ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဦးခြန္ဆုိင္း ။ ။ ခုန ေဒါက္တာအင္ဒ႐ူး ေျပာသလုိပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဖက္ဒရယ္မူကုိ ရွမ္းျပည္နဲ႔ ဒီ့ျပင္လူမ်ဳိးေတြ ၀ုိင္းတင္တဲ့ အခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ ဥပမာ ကာကြယ္ေရးတုိ႔၊ ႏုိင္ငံျခားေရးတုိ႔၊ ေငြေၾကး ထုတ္လုပ္မႈတုိ႔ အဲဒါေတြဆုိရင္ ဗဟုိနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္လို႔ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သတ္မွတ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ျပႆနာ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံကာကြယ္ေရးတုိ႔ ဘာတို႔က ဖက္ဒရယ္ ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗဟုိရဲ႕ Jurisdiction အတြင္းမွာ ပါတယ္မလား။

အင္ဒ႐ူး ။ ။ ဗဟုိရဲ႕ Jurisdiction အတြင္းမွာ ပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ၆၁ ေတာင္ႀကီး အဆုိျပဳခ်က္ မွာလည္း ျပည္ေထာင္စု ကာကြယ္ေရး ဆုိတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အခု ၆၂ ေနာက္ပုိင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြ တက္လာၿပီးေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အရာရာတုိင္းရဲ႕ အထက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာမွ ျပည္နယ္က မရွိမျဖစ္ ကုိယ့္ကိစၥ ကိုယ္အေရး လုပ္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ဆုိၿပီး ျပည္နယ္ ကာကြယ္ေရး ကိစၥေတြက ႀကီးထြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဆုိျပဳ ထားခဲ့သလုိသာ စစ္တပ္က သူ႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု ကာကြယ္ေရး သက္သက္ကိုပဲ လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ ျပည္နယ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ျပည္နယ္ စစ္တပ္ေတြ ကိစၥကို ေတာင္းဆုိစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဒီျပႆနာဟာ တကယ္ေတာ့ ကုိးကန္႔နဲ႔ စျဖစ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ကိုးကန္႔ လူမ်ဳိးစု တခုတည္းနဲ႔ ဗဟုိ အစုိးရၾကားမွာ ရွိတဲ့ ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရွိသမွ် လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ ဒီလုိျပႆနာမ်ဳိးက ႀကဳံရမယ့္ သေဘာလုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္။ ဦးခြန္ဆုိင္း ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ။

ဦးခြန္ဆုိင္း ။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီကိစၥဟာ ကုိးကန္႔ တမ်ဳိးတည္းနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ကိုးကန္႔ တခုတည္း ကိုပဲ သပ္သပ္ ရည္မွန္းၿပီး လုပ္တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ဆုိေတာ့ ကိုးကန္႔ကုိ သူတုိ႔ စၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုင္ရပါသလဲ။ စစ္အစိုးရ ကေတာ့ ဒါ ကုိးကန္႔က ဦးဖုန္ၾကားရွင္ တုိ႔က တရားဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္လို႔ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အခုခ်ိန္မွာ စကိုင္တယ္လို႔ ဦးခြန္ဆုိင္း ျမင္ပါသလဲ။

ဦးခြန္ဆုိင္း ။ ။ အခုဆုိရင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကို ျပ႒ာန္း ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူတုိ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖြဲ႔ေတြကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီ လက္နက္ခ်ဖို႔ ေဆြးေႏြးတာကို သူတုိ႔က လက္မခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဧၿပီလမွာ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ေတြ လုပ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး လာေဆြးေႏြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆြးေႏြးတာကို အဖြဲ႔ေတြက လုံး၀ လက္မခံတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီကိစၥ ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥ ေပၚလာတဲ့ အခါၾကေတာ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အဖြဲ႔၊ အဓိက ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ နယ္စပ္မွာ ရွိေနတာေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုးကန္႔တုိ႔၊ ၀တုိ႔၊ မုံးလားတုိ႔ သူတို႔က မဟာမိတ္အဖြဲ႔ အျဖစ္ သေဘာတူညီ ထားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အင္အား အနည္းဆုံးက ကိုးကန္႔ျဖစ္တယ္။ ဒီလို အင္အား အနည္းဆုံး ကိုးကန္႔ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ သူတို႔ဆီမွာ အတြင္းျပႆနာ ေပၚလာတယ္။ ဆုိေတာ့ အတြင္းျပႆနာကို ေစာင့္ေနတဲ့ နအဖအစိုးရ အေနနဲ႔ အခြင့္ေကာင္း ယူလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူတုိ႔က ျပႆနာ ေျပလည္သြားၿပီ၊ ကိုးကန္႔ကိုလည္း ေျဖရွင္းၿပီးၿပီ၊ သူတို႔ ျပန္လာၾကပါ ဘာညာဆုိၿပီး လုပ္ေနတယ္ ဆုိေတာ့ အင္ဒ႐ူး ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ၊ ဒါက တကယ္ ၿငိမ္သက္ သြားတာလား၊ တကယ္ စစ္မွန္တဲ့ နအဖရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ တရပ္ ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ဆုိႏုိင္ပါသလား။ ဒီကိစၥက ဘယ္ေလာက္ ဆက္ၿပီး ျဖစ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ျမင္ပါသလဲ၊ တျခား လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔။

အင္ဒ႐ူး ။ ။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ ဒီကိစၥက အခုမွ တကယ္ စေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးဆုံး သြားတယ္လို႔ မျမင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ အားလုံးကုိ သူတို႔က ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒအတုိင္း ျပည္ေထာင္စု ကာကြယ္ေရး တပ္ရဲ႕ ေအာက္ကုိ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အလုိအေလ်ာက္ ၀င္လာဖုိ႔ သူတို႔က ဖိတ္ေခၚတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ Border Guard လုပ္တယ္။ ဟုိဘက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူထားတဲ့ လူေတြကလည္း မ၀င္ဘူး။ နအဖကလည္း သူ႔အေျခခံ ဥပေဒကို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီး စတင္ က်င့္သုံးခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ဒီကိစၥကို မလႊဲမေရွာင္သာ အေျခခံ ဥပေဒအတုိင္း ရွင္းလင္းရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲေတာ့ အခုဟာ အစပဲလုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့ ျမင္ပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္အစိုးရက သူတို႔ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒအတုိင္း ဖန္တီးလိုတဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အမ်ားက လက္ခံ ႏုိင္ပါ့မလား၊ လက္မခံႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ လက္ခံေအာင္ လက္လိမ္ခ်ဳိးလုိ႔ ရမလားဆုိတာ စစ္အစုိးရက ေသြးတုိး စမ္းၾကည့္တယ္လို႔ ဆုိရင္လည္း မွားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီျပႆနာဟာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ အစိုးရ အဆက္ဆက္ ေျဖရွင္းလုိ႔ မေျပလည္ ႏုိင္ခဲ့တဲ့ တုိင္းရင္းသားမ်ား ကုိယ္ပုိင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ ျပႆနာရဲ႕ တစိတ္ တေဒသမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

.....

Ref: VOA News