ဒီမိုကေရစီကိုတိုက္ပြဲမပါဘဲ ရယူႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အယူအဆ

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း 

၀၅ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀

တေန႔ဆီတုန္းက ေရဒီယိုစကား၀ိုင္းတခုမွာ နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ ကာကြယ္ ေျပာဆိုေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ တိုက္ပြဲနဲ႔ ရယူရတာ မဟုတ္ဘူး၊ တိုက္ပြဲနဲ႔ ရခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ မ႐ွိခဲ့ဘူး၊ ရွစ္ေလးလံုး တိုက္ပြဲႀကီး တိုက္ခဲ့လို႔ ဘာမ်ား ရခဲ့လို႔တုန္း” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ဳိး ေျပာသြားတာ ၾကားလိုက္ ရပါတယ္။

ေျပာတဲ့လူရဲ႕ ေျပာပိုင္ခြင့္၊ ေျပာဆိုမႈကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ အယူအေရးရာ ျပႆနာဆိုေတာ့ ျပန္မေခ်ပဘဲ လႊတ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ပထမဆံုးေျပာဖို႔လိုတာက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ တိုက္ပြဲနဲ႔ရတာမဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ အယူအဆ ပါ။ ဒါကို ၾကားလိုက္တဲ့ အခါမွာ သူဟာ စကားႏိုင္ရခ်င္လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာထြက္ သြားတာ မ်ားလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစား မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားဟာ ေ၀ဟင္ထဲ၊ ေသာတ အာ႐ံုေတြထဲ ပ်ံ႕သြားေလၿပီမို႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ ျပန္ေထာက္ ျပရပါေတာ့မယ္။ တိုက္ပြဲ မျဖတ္သန္းဘဲ ရရွိခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ရယ္လို႔ ဘယ္မွာမ်ား ရွိခဲ့ လို႔တုန္း။ ဒီေန႔ကမာၻမွာ အရင္းရွင္ ႏိုင္ငံေတြက ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ ႏိုင္ငံေတြက ေျပာေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီေတြဟာ တိုက္ပြဲေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မျဖတ္သန္းဘဲ ရခဲ့တာေတြလား။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံဟာ နဂိုက ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီတခုပါ။ အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဟိုအတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာႀကီး ျခားေနတဲ့ အဂၤလန္-လန္ဒန္ကေန ဆံုးျဖတ္ ျပ႒ာန္း ေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္ေတြက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ ၾကလို႔သာ လြတ္လပ္ေရးလည္းရ၊ ဒီေန႔ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို ရခဲ့တာပါ။

တခါ၊ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကိုလည္း ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ ၁၇ ရာစုႏွစ္ အေစာပိုင္းက ေအာ္လီဗာ ကရြမ္း၀ဲလ္ တို႔ရဲ႕ ပေဒသရာဇ္ မင္းေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီး မျဖစ္ေပၚခဲ့ရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အရင္းရွင္ ဒီမိုကေရစီ သမုိင္းမွာ မေျပာမျဖစ္ ပါ၀င္ရတဲ့ ျပင္သစ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကေရာ။ ၁၇၉၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္ လူ၀ီဘုရင္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မွ ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံသမိုင္းရဲ႕ ပထမဆံုး သမၼတႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။

ဒီေန႔ေျပာေနၾကတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးကိုေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကို ပေဒသရာဇ္ လက္ထက္မွာ ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ေတာ္လွန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြ အၾကားကမွ ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကမာၻလံုးမွာပါ။ ႁခြင္းခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မေ၀းတဲ့ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ပေဒသရာဇ္ သက္ဦးဆံပိုင္ စနစ္ေအာက္မွာ ဘာဒီမိုကေရစီမွ မရွိခဲ့သလို အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ ဘ၀မွာလည္း ျမန္မာျပည္သားေတြ အတြက္ ဘာဒီမိုကေရစီမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မိုင္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ေ၀းတဲ့ အဂၤလန္က အုပ္ခ်ဳပ္ စီရင္တာကို ငံု႔ခံေနရတာပါ။ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ မင္းတိုင္ပင္အမတ္ ဆိုတာဟာ အခု နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲက ေပၚထြက္လာတဲ့ အမတ္ေတြလိုပဲ အဓိက က်တာကို ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားႀကီးကို ဆီထိုး ေပးေနရတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္ေတြက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ သိုင္း၀ိုင္း ေပးေနရတာပါ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကံေကာင္းလို႔ အမတ္ ျဖစ္လာပါတယ္ ဆိုတဲ့ “ႀကံ့ဖြံ႔မဟုတ္၊ တစည မဟုတ္” သူေတြဟာလည္း ပံုသဏၭာန္ အသစ္နဲ႔ ေပၚလာမယ့္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တခုကို ေရေဆး ဆီလိုက္ လုပ္ေပး႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပဳျပင္သြားမယ္ ဆိုတာကို တီဗီြအသံလႊင့္ ရမွာေတာင္ ေျပာခြင့္ မျပဳတာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရပါၿပီ။

ျမန္မာျပည္မွာ ရာစုႏွစ္တ၀က္ေက်ာ္ ကိုလိုနီစနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး တိုက္ပြဲေတြကို အသက္ ေသြး ေခၽြးေတြ ရင္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့လို႔သာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အဲဒီေနာက္ ေတြ႔ရတဲ့ ဖဆပလေခတ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကို ရရွိတာပါ။ အဲဒီ ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီး မရွိဘဲနဲ႔ ဖဆပလကေခတ္ ပါလီမန္ဆိုတာ ေပၚ မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို သတိခ်ပ္ သင့္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္လိုပဲ ကိုလိုနီဘ၀က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္ အေမရိက တိုက္ေတြက ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးဟာလည္း ကိုလိုနီ ထမ္းပိုးႀကီး ေအာက္က လြတ္ထြက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ေနာက္မွ ဒီမိုကေရစီ အရသာကို ျမည္းစမ္း ႏိုင္ၾကတာပါ။ အဲဒီအရင္က ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာကို သူတို႔အေနနဲ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလိုပဲ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုလိုနီစနစ္ကို တြန္းလွန္ၿပီးေနာက္ တစံုတရာ ဒီမိုကေရစီ ရခဲ့ၾကတဲ့ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ လက္တင္ အေမရိကတိုက္ တို႔က တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေပၚေပါက္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု ဒီမိုကေရစီကေလး ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းႀကီး မက ေပ်ာက္ဆံုး သြားတာေတြ အေျမာက္အျမား ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕- ဥပမာ ေတာင္အာဖရိက၊ ပါလက္စတိုင္း-ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ အသားအေရာင္အရ၊ လူမ်ိဳးေရးအရ ကိုလိုနီျပဳခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုႏိုင္ငံေတြမွာ (စစ္) အာဏာရွင္ အုပ္စိုးမႈဟာ ဘယ္လို ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာလဲ။ လူထုႀကီးက တိုက္ပြဲမ၀င္ဘဲ အာဏာရွင္ေတြက “အျမင္မွန္ရ” ၿပီး နန္းေပၚက ဆင္းသြား ၾကတာလား။ အဲဒီလိုမ်ိဳး တဦး-တခါမွ် မရွိခဲ့ပါဘူး။

အမွန္ပဲ၊ တိုက္ပြဲနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာလည္း ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ပိုေကာင္း၊ ပိုျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ၾကရတာ ခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ နအဖေပးမယ့္ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ” ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသား က်သြားေအာင္၊ ပိုေကာင္းသြားေအာင္၊ အခ်ိန္မေရြး အာဏာသိမ္းႏိုင္သည္ ဆိုတဲ့ စာသားေတြကို ေပ်ာက္ျပယ္ သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ (အခု ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ အဲဒီလို ေျပာေနသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊) ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို သံေ၀ဂ ရေလဟန္ ေလသံနဲ႔ ေျပာသြားတဲ့ အထက္အစမွာ ကိုးကားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး အေနနဲ႔ ဒီေန႔ သူ ဒီလို ျပင္ပ မီဒီယာေတြနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ ရေနတာ၊ နအဖ အသံလႊင့္ဌာန မွာထက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာလို႔ ရေနတာေတြဟာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ အဲဒီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးသာ မေပၚေပါက္ခဲ့ရင္ သူ႔အေနနဲ႔ အခုလိုေျပာေနရင္ မဆလ-န၀တ-နအဖ အစိုးရတို႔ဟာ လႊတ္ထားမယ္လို႔ ထင္ပါသလား။ ေရၾကည္ေသာက္တဲ့ အခါမွာ ေရတြင္းတူးသူကို ေက်းစြတ္႐ံုမက ေစာ္ကားတာကေတာ့ လြန္လြန္းလွပါတယ္။

တကယ္က်ေတာ့ နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲထဲ၀င္ခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ့္ပါတီကို ခြဲပစ္၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ လုပ္ခဲ့ သူေတြကိုျပန္တိုက္၊ အပုပ္ခ်၊ အဲဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ အေနနဲ႔ နအဖက ေထာင္ထဲမွာလို “ပံုစံျပ” လိုက္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို မ၀င္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရၿပီး နအဖရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ စည္း၀ိုင္း အျပင္ကေန နတ္ ကရာ က်ီးေမာ့ ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို မေမ့သင့္ပါဘူး။

Ref: ေခတ္ၿပိဳင္