ကုိယ္႔လည္ပင္းစြပ္မယ္႔ ၾကိဳးကြင္းေတြ ဘယ္သူေတြ ၀င္က်စ္ေပးတာလဲ

လူထုစိန္၀င္း

အခုတစ္ေလာ ေရာက္လာသမွ် ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ သတင္း မီဒီယာသမား အားလံုးက တစ္ခုတည္းေသာ ေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ သတင္း မီဒီယာေလာကသား အားလံုး စိတ္၀င္တစား ေၿပာဆို ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ “မီဒီယာ ဥပေဒ” ဆိုတာကို ဘယ္လုိ ျမင္သလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း ျဖစ္တယ္။

မီဒီယာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ညီလာခံ

ဒီလ ၁၈ ရက္ ၁၉ ရက္က ျပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ ကုလသမဂၢ ပညာေရး သိပၸံနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႔ (ယူနက္စကို) တုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး “ၿမန္မာႏိုင္ငံ မီဒီယာဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ေရး ညီလာခံ” ဆိုတဲ႔ ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ၿပည္ပ အဖြဲ႔အစည္း တခ်ိဳ႕က ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ေရာက္ၿပီး စာတမ္း ဖတ္ၾကားသလုိ ၿပည္တြင္း မီဒီယာ သမားတခ်ိဳ႕လည္း စာတမ္းမ်ား ဖတ္ၾကတယ္။ ျပန္ၾကားေရးနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆက္ ဆံေရးဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးရဲထြဋ္က “New Media Laws and regulations in Myanmar” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္း ဖတ္ၾကားသြားေၾကာင္း သိရတယ္။ လူေတြ ေျပာေနၾကတဲ႔ မီဒီယာ ဥပေဒ ဆိုတာက ဒါပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေတြ ပါတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ေယဘုယ် သေဘာေတာ႔ ေၿပာႏိုင္ပါတယ္။

တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔

ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္မွာၿဖစ္ၿဖစ္ ဘာစနစ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္၊ လူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာခ်ည္း ၿဖစ္တယ္။ မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္းဆိုတဲ႔ အရာၿဖစ္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေအးခ်မ္း သာယာဖုိ႔ အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သဘာ၀အရ ရွိေနၾကတဲ့ အရိုင္းစိတ္ေတြနဲ႔ ပရမ္းပတာ စိတ္ေတြကို အနားကြပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးဖုိ႔ လုိတယ္။ ဥပေဒက ဒီတာ၀န္ကို ယူရတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ပါ၀င္ ေနတာ ၿဖစ္လုိ႔ ဆိုၿပီး လူတိုင္းနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ဥပေဒကို လုိက္ညွိေရးလုိ႔ မရဘူး။ ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ေနရာၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘယ္အခ်ိန္အခါ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ အတြက္ၿဖစ္ၿဖစ္ တစ္မ်ိဳးတည္း၊ တစ္သမတ္တည္း ၿဖစ္ရတယ္။ သူ႔က်ေတာ႔တစ္မ်ိဳး၊ ငါ႔က်ေတာ႔ တစ္မ်ိဳး၊ လုိရင္တစ္မ်ိဳး၊ မလိုရင္တစ္မ်ိဳး လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဥပေဒေရွ႕ေမွာက္မွာ ႏိုင္ငံသား အားလံုး တစ္ေၿပးညီ ၿဖစ္ရတယ္။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစရဘူး။

ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈေပးရမယ္

ဥပေဒက လက္လွမ္းမမီတဲ႔ လူတန္းစားတစ္ရပ္ သီးၿခား တည္ရွိေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀ မရွိေစရဘူး။ ရွိေနရင္လည္း အဲဒါ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံ ဘယ္လုိမွ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ဆိုတာ တိုင္းသူၿပည္သား အားလံုး တန္းတူ ညီမွ်ရွိရတယ္။ စံစရာရွိ အတူစံၿပီး ခံစရာရွိလည္း အတူခံရတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္တဲ့ လယ္သမားေတြ ဆီက ဘိမ္း(ကြမ္းပံု) ကေလး တစ္ငံုစာ မိတာကို ေထာင္ခုႏွစ္ႏွစ္ ၿပစ္ဒဏ္ခ် ၿပီး သိန္း ၇၀၀၀ ဖုိး ဘိန္းေတြ၊ ေဆးၿပားေတြနဲ႔ မိတဲ႔ ေလာ္ပန္ၾကီး ကေတာ့ အုတ္နံရံ အၿမင္႔ၾကီးနဲ႔ ဘံုခုႏွစ္ဆင္႔ နန္းေတာ္ၾကီးထဲမွာ ဇိမ္က်ေနၿမဲ က်ေနတာမ်ိဳး လံုး၀မရွိရဘူး။ အဲဒီလုိ မညီမွ်မႈေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံလုိ႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီ စနစ္မွာ အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစား လံုး၀ မရွိရဘူး။ ဥပေဒဟာ ႏိုင္ငံသား အားလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္သလုိ ႏိုင္ငံသားအားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ ေစာင္႔ေရွာက္မႈလည္း ေပးရမယ္။

အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာ ပုဆိန္နဲ႔ေပါက္

ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈမွာ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈဘက္က အေလးသာမွ အဲဒီႏိုင္ငံဟာ ေနေပ်ာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု ၿဖစ္မွာပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ လြန္ကဲရင္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ကို လူေတြ စက္ဆုပ္ မုန္းတီးတာက အဲဒီ အခ်က္ အဓိကပဲ။ အာဏာရွင္ စနစ္တုိင္းမွာက ဘယ္ကိစၥ မဆို သူတို႔ဘ၀လံု ၿခံဳေရး၊ သူတုိ႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးကိုပဲ အၿမဲ ဂရုစိုက္ေတြးေလ့၊ ၾကည္႔ေလ့ရွိတယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ တင္းၾကပ္လြန္း တဲ႔ဥပေဒေတြ ခ်မွတ္ၿပ႒ာန္းရံုမက သဘာ၀မက်စြာ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အေရး ယူတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းရမယ္႔ ကိစၥကို ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္တတ္ေသးတယ္။

သဟဇာတ ၿဖစ္မႈ

ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္တဲ႔ အစိုးရဆိုေတာ႔လည္း လူေတြက ရြံေၾကာက္ၾကီး ၿဖစ္ေနတာေပါ႔။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းေတာ႔ မွာလဲ။ အစိုးရ ဆိုတာ တုိင္းသူ ၿပည္သားမ်ားရဲ႕ လစာ ရိကၡာကို စားတဲ့ ၿပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းလုိ႔ ေခၚတဲ႔ အဆိုနဲ႔ ေၿဖာင္႔ေၿဖာင္႔ၾကီး ဆန္႔က်င္ေနမွာ မဟုတ္လား။ အစုိးရနဲ႔ ၿပည္သူဆိုတာ တစ္သားတည္း က်ေနရမွာမ်ိဳး ၿဖစ္တယ္။ အစိုးရက ၿပည္သူကို ကာကြယ္ ေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္။ ၿပည္သူက အစိုးရကို ပံ့ပုိး ကူညီရမယ္။ အစိုးရနဲ႔ ၿပည္သူ သဟဇာတ ၿဖစ္ရင္ တိုင္းၿပည္ သာယာတယ္။ သဟဇာတ မၿဖစ္ရင္ ပစၥႏ ၱရစ္ အရပ္လုိ ေနခ်င္စဖြယ္ မရွိဘူး။ ပစၥႏ ၱရစ္ အရပ္ၿဖစ္ရတဲ့ ကိစၥမွာ အမ်ားအားၿဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ ရယူထားတဲ့ အစိုးရမ်ားရဲ႕ တာ၀န္သာၿဖစ္တယ္။

ေဒ၀ါလီခံရေအာင္ လုပ္လုိ႔

အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးည႔ံဖ်င္းလုိ႔၊ အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္လုိ႔၊ ဥပေဒကို မ်က္ကြယ္ၿပဳလုိ႔ တိုင္းၿပည္ေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္ နက္ၾကရတာသာ ရွိတယ္။ ၿပည္သူေတြက ေပးေဆာင္ရမယ္႔ အခြန္ေတြ မေပးၾက လုိ႔ ေဒ၀ါလီ ခံရတဲ့ တုိင္းၿပည္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ ကိုင္စြဲထားတဲ့ အစိုးရက အာဏာသံုးၿပီး အခြန္အခေတြ မရ ရေအာင္ ေကာက္ယူၾကၿမဲ ၿဖစ္တယ္။ ၿပည္သူေတြက အခြန္အခမေပးရင္ တရားစြဲ ေထာင္ခ် လုိ႔ရေပမဲ့ အစိုးရတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရကို တာ၀န္ မေက်ပြန္မႈနဲ႔ တရားစြဲ ေထာင္ခ်ႏိုင္တဲ့ ဥပေဒေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွမရွိဘူး။ တိုင္းၿပည္ကို ေဒ၀ါလီ ခံရေအာင္ လုပ္လုိ႔ ေထာင္ခ်ခံရတဲ့ အစိုးရဆိုတာလည္း ကမၻာေပၚမွာ မရွိခဲ့ဘူး။

ၿခိမ္းေၿခာက္ဖုိ႔ မဟုတ္

စစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံမွာ တရားဥပေဒဆိုတာ အစိုးရက အသံုးခ်တဲ႔ လက္နက္ အၿဖစ္သာ ရွိမေနေစရဘူး။ ၿပည္သူ လူထုက အစိုးရကို ၿပန္လည္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔လည္း ၿဖစ္ေစရမယ္။ ၿပည္သူက အခြန္အခ မေပးရင္ အေရးယူ သလုိ ၿပည္သူေပးတဲ႔ လစာရိကၡာကို စားၿပီး တာ၀န္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္တာ ကိုလည္း အေရးယူ အပစ္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ဥပေဒ မွန္သမွ်ရဲ႕ အႏွစ္သာရက တိုင္းသူ ၿပည္သားမ်ား အပူအပင္၊ အေၾကာင္႔အၾက ကင္းကင္းနဲ႔ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင္႔ ေရွာက္မႈေပးဖုိ႔ ၿဖစ္တယ္။ ၿပည္သူေတြကို ၿခိမ္းေၿခာက္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဖိႏွိပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။

အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္

ေစာေစာက အေမးရွိခဲ့တဲ့ မီဒီယာဥပေဒဆိုတာက ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေၿခခံဥပေဒက အသိအမွတ္ၿပဳ ေပးအပ္ ထားၿပီး ၿဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ ေၿပာၾကားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင္႔ ဆိုတဲ့ အေၿခခံ လူ႔အခြင္႔ အေရးကို ဆန္႔က်င္ လုပ္ေဆာင္ရာ ၿဖစ္တဲ့ အတြက္ သတင္းမီဒီယာ သမား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကန္႔ကြက္သလုိ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ လက္ရွိ အေၿခအေနမွာေတာင္ သတင္း မီဒီယာေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ဥပေဒေတြက လုိတာထက္ေတာင္ အမ်ားၾကီး ပုိေနပါေသးတယ္။ အသေရဖ်က္မႈ ဥပေဒ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစမႈ ဥပေဒ၊ ဆူပူေအာင္ လံႈေဆာ္ေရးသားမႈ ဥပေဒ၊ အစုိးရ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ေပါက္ၾကးမႈ ဥပေဒ၊ အီလက္ထေရာနစ္ အက္ဥပေဒ၊ ရံုးေတာ္ကို မထီမဲ့ၿမင္ၿပဳမႈ ဥပေဒ စတဲ႔ စတဲ႔ ဥပေဒေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ရုပ္သိမ္းေပးရမွာ

ၿပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးဌာနက ေၿပာသလုိ သတင္းမီဒီယာ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရး အတြက္၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ ၾကံ႕ခိုင္ေရး အတြက္ လုပ္တာပါ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဥပေဒပုဒ္မ အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ လုပ္မယ္႔အစား ရွိေနတဲ႔ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ သေဘာ ေဆာင္တဲ့ ဥပေဒ ပုဒ္မေတြကို ရုပ္သိမ္းေပးဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ သတင္းသမား လုပ္လာခဲ့သူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သတင္းမီဒီယာကို ကန္႔သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ လုပ္တဲ့ ဥပေဒမွန္သမွ်ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းသမား အစစ္ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္” မွန္သမွ်လည္း လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းသမား မဟုတ္တဲ႔ ေခတ္ပ်က္ ဂ်ာနယ္ လစ္ ေတြကသာ အခြင္႔အေရး ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေထာက္ခံခ်င္ ေထာက္ခံ ၾကပါလိမ့္မယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းသမား မွန္ရင္ ကိုယ္႔လည္ပင္း စြပ္မယ္႔ ၾကိဳးကြင္းကို ကိုယ္တုိင္ ၀င္က်စ္ေပးတာမ်ိဳး ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မ်က္ႏွာေၿပာင္ တိုက္ၿပီး လုပ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။