စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ဆႏၵျပ

December 22, 2010

ဂါမဏိ

ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲ၊ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲ ... စတာေတြဟာ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ကိုယ့္ဆႏၵက်င့္သံုးဖို႔၊ ကိုယ့္အသံ သူမ်ား ၾကားေစဖို႔ နည္းလမ္းတခု ျဖစ္ေနၿပီး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖို႔ ဖိအားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုး ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲကို ၁၈၃၄ ခုမွာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက လုပ္ခ လစာ ေလွ်ာ့မႈ ဆန္႔က်င္ေရးအသင္း တည္ေထာင္မႈေၾကာင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရး အလုပ္သမား (၆) ေယာက္ကို သံေျခက်င္း ခတ္ၿပီး ၾသစေၾတးလ် ပို႔ခဲ့လို႔ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾသစေၾတးလ် ပို႔တာဟာ တကၽြန္းပို႔တဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ၿပီး အသက္ ရွင္လ်က္နဲ႔ ဘဝ ဆံုးရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ တဲ့ အလုပ္သမားေတြက ပါလီမန္ကို ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၿပီး ဒီအာဇာနည္ (၆) ေယာက္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ ျပန္လာခြင့္ေပးဖို႔ ပန္ၾကားလႊာကို လူ (၈) သိန္း လက္မွတ္ထိုး တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ပါလီမန္က အေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ၿပီး လူ (၆) ေယာက္ကို အိမ္ျပန္လာခြင့္ ေပးခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီကစလို႔ ေနာက္ႏွစ္ (၁၅၀) အတြင္း ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းသူေတြ၊ မတရားမႈ ေျပေပ်ာက္ ေစခ်င္သူေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံေရး ခ်ီတက္ပြဲဟာ အေရးပါတဲ့ လက္နက္ ကရိယာ တခု ျဖစ္လာ ခဲ့ပါတယ္။

ခ်ီတက္ပြဲတိုင္း အလုပ္ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၈၈၆ က အေမရိကန္ျပည္ ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ေဟးမားကက္ ရင္ျပင္မွာ အလုပ္သမားေတြ အၾကမ္းဖက္ ခံရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ၾကလို႔ ေနာင္မွာ ေမေဒးေန႔ (ကမၻာ့ အလုပ္သမားေန႔) အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၀၅ ခု ႐ုရွားႏိုင္ငံ၊ စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ႕က ဇာဘုရင္ရဲ႕ ေဆာင္းရာသီ နန္းေတာ္ကို ခ်ီတက္ ဆႏၵျပတာလည္း အၾကမ္းဖက္ ေသြးေခ်ာင္းစီး အသတ္ခံရမႈနဲ႔ အဆံုး သတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာလည္း ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ခ်ီတက္ပြဲဟာ အၾကမ္းဖက္ ခံရၿပီး ၿပိဳကြဲ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စုေဝးခ်ီတက္ပြဲေတြကေန ထူးျခားတဲ့ အေျပာင္းအလဲကို ဦးတည္ သြားေစတဲ့ ဖိအား မၾကာခဏ ေပၚထြက္ ေစခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခ်ီတက္ပြဲေတြကို ေလ့လာတဲ့အခါ တူညီခ်က္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ကေတာ့ အင္မတန္ ရွင္းလင္း တိက်တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ သီးသန္႔ရွိတာ၊ အပ်က္ဘက္ ေတာင္းဆိုမႈထက္ အ ျပဳဘက္ ေတာင္းဆိုမႈ (ဥပမာ - လြတ္လပ္ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ထိုက္တန္တဲ့ လုပ္ခရေရး) အေပၚ အေလးထား တာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေရကာတာစီမံကိန္း ဖ်က္သိမ္းေရးထက္ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးက ပိုထိေရာက္တာ) အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ဆႏၵျပရတဲ့ အေၾကာင္းတရားဟာ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္ သူေတြ အေနနဲ႔ ေထာင္က် ခံရဲေလာက္ တဲ့ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ရပါမယ္။

ေနာက္လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ အေသးစိတ္က်တဲ့ နည္းပရိယာယ္ အစီအစဥ္ ဆြဲထားေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စံျပဳစရာက ၁၉၃၀ ခု အိႏၵိယႏိုင္ငံက ဆားခ်ီတက္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခ်ီတက္ပြဲဟာ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံထြက္ ဆားကို မတန္တဆ အခြန္ ေကာက္တာကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ မဟတၱမဂႏီၵ ဦးစီးၿပီး ခ်ီတက္ ဆႏၵျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆားခြန္ေၾကာင့္ အဂၤလန္က ဆားကို ဝယ္စားရတာ ေစ်းသက္သာ ေစခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုလိုနီ အရွင္သခင္ ၿဗိတိန္က ကၽြန္ႏိုင္ငံ အိႏၵိယကို ေႏွာင္ႀကိဳး တည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဆားခြန္ကို ဘယ္လို ကန္႔ကြက္ရမယ္ ဆိုတာကို ဂႏီၵက လေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစား စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ သူ႔သီးသန္႔ ေဂဟာရွိရာ အာမက္ဒဘတ္ဒ္ ကေန ဒင္ဒီ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ခ်ီတက္ၿပီး ပင္လယ္ ကမ္းစပ္မွာ ဆားခ်က္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ တရက္ကို (၁၀) မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ (၂၄) ရက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းကို ဟိႏၵဴရြာ ေတြေရာ မူဆလင္ ရြာေတြကုိပါ ျဖတ္သြားမယ့္လမ္း ေရြးခဲ့ပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ျပသႏိုင္မွာ ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈ ကိုလည္း ဆြဲယူ အရွိန္ျမႇင့္ သြားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဂႏီၵဟာ ခ်ီတက္ပြဲမွာ လူတိုင္းပါခြင့္ ဖြင့္မေပးပါဘူး။ ၿဗိတိသွ် အာဏာပိုင္ေတြဟာ ခ်ီတက္ပြဲ ရပ္သြားေအာင္ အၾကမ္းဖက္ ႏိုင္တယ္လို႔ ဂႏၵီက ေမွ်ာ္လင့္ တြက္ဆ ထားၿပီး အမာခံ (၇၀) ေက်ာ္ကိုပဲ အၾကမ္း မဖက္ေရး အေျခခံမူ အေၾကာင္း သင္တန္းေပးၿပီး သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါ ခ်ီတက္ခြင့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ လမ္းခရီး တေလွ်ာက္ သိန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ လူထုေတြက ထြက္ႀကိဳဆို အားေပးၾကေပမယ့္ ခရီးစဥ္ အစအဆံုး ကိုေတာ့ ဒီလူ လက္တဆုပ္စာပဲ ခ်ီ တက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာအၾကမ္းဖက္မႈမွ မၾကံဳခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီတက္ပြဲရဲ႕ သီးသန္႔ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ဆားခြန္ ဖ်က္သိမ္းေရးလည္း မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဆားခြန္ထက္ ပိုအေရးပါတဲ့ဟာ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခုိင္မာ ညီၫြတ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈကို အုတ္ျမစ္ ခ်ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ၿပီး ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာ သရဖူႀကီး ထဲက အေတာက္ပဆံုးနဲ႔ အႀကီးဆံုး ရတနာျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံႀကီးဟာ ကိုယ့္ဖာသာကုိယ္ ရပ္တည္ႏုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ စီမံႏုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ၿဗိတိသွ်ေတြ စျမင္ သြားေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ (၂၅) ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းသား ကပၸလီလူငယ္ ဓမၼဆရာ တေယာက္ ဟာ ဂႏီၵ႔ နည္းနာေတြကို ေလ့လာၿပီး “ျပည္သူ႔အခြင့္အေရး” ေတြရဖို႔ အဓိက နည္းဗ်ဴဟာ အျဖစ္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပပြဲ နည္းကို အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္းမွာ လူမ်ဳိး ခြဲျခားေရးေၾကာင့္ အခြင့္အေရး မဲ့ေနခဲ့တာ ႏွစ္ (၈၀) ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္လို႔ ၁၉၆၃ ေႏြရာသီမွာ မာတင္ လူသာကင္းနဲ႔ တျခားေသာ ျပည္သူ႔ အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဝါရွင္တန္သို႔ ခ်ီတက္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲၿပီး ေတာင္ပိုင္းသား လူမည္းေတြ ရဲ႕ အေျခခံ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးေတြ အာမခံမယ့္ ဥပေဒ ျပဳေပးဖို႔ သမၼတ ဂၽြန္ကင္ေနဒီကို ဖိအား ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ကေနဒီအစိုးရက အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်ီတက္ပြဲဟာ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘဲ ေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါတယ္။ မာတင္ လူသာကင္းရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ “က်ေနာ္ အိပ္မက္တခု မက္ခဲ့တယ္” မိန္႔ခြန္းနဲ႔ တြဲသြားလို႔ ဒီခ်ီတက္ပြဲႀကီးဟာ အေမရိကန္ သမိုင္းမွာ ရာဇဝင္ တြင္သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကစလို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ခ်ီတက္ပြဲေတြကို ႏိုင္ငံေရး ဆႏၵျပမႈနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ တြဲမိ ေစခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္ မာတင္ လူသာကင္းဟာ အယ္လာ ဘားမား ျပည္နယ္ထဲမွာ ဆယ္လ္မာ ကေန ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေမာင္ဂိုမာရီကို ခ်ီတက္ ခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြက ခ်ီတက္သူေတြ အေပၚ အၾကမ္းဖက္လို႔ ႏိုင္ငံတကာမွာ ပြက္ေလာ ႐ိုက္ခဲ့ၿပီး ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ျပည္သူ႔ အခြင့္အေရး ဥပေဒ အျမန္ အတည္ျပဳဖို႔ တြန္းအား ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

၁၉၆၀ နဲ႔ ၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗီယက္နမ္စစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ခ်ီတက္ပြဲေတြလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတရံ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခု ရွီကာဂိုၿမိဳ႕ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ ညီလာခံကို ကန္႔ကြက္ ခ်ီတက္ရာက အၾကမ္းဖက္တာ၊ အိုဟိုင္းယိုး ျပည္နယ္က ကင့္ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္မွာ ၁၉၇၀ တုန္းက အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္က ပစ္သတ္တာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ီတက္ပြဲ အမ်ားစု ကေတာ့ လူ သိန္းနဲ႔ခ်ီပါ ဝင္ၿပီး အမႈအခင္း မျဖစ္ဘဲ ၿပီးေျမာက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီခ်ီတက္ပြဲေတြရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အေမရိ ကန္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကို ဗီယက္နမ္ စစ္ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ လူႀကိဳက္နည္းမႈ အေၾကာင္း သတိေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။

၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ကမၻာအႏွံ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးခ်ီတက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၈ ခု ေမလမွာ ျပင္သစ္ ေက်ာင္းသားေတြ ပါရီၿမိဳ႕တြင္း ခ်ီတက္တာကို ဒီေဂါ အစိုးရက မတန္တဆ အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္သစ္ တျပည္လံုးက ဒီေဂါကို ဆန္႔က်င္လာၿပီး အစိုးရ ျပဳတ္က် ခဲ့ရပါတယ္။

အခုတေလာ သတင္းေတြထဲမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္ၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလခ တိုးတာကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပၿပီး ခ်ီတက္ေနတဲ့ သတင္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါေနပါတယ္။ လန္ဒန္ တကၠသိုလ္၊ လန္ဒန္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၊ ဘုရင့္ေကာလိပ္ ... စသျဖင့္ တကၠသိုလ္ ေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသား ေတြဟာ “ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီ ခ်ီးထုပ္ေတြ၊ ငါတို႔လာၿပီေဟ့” လို႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ကိုင္ၿပီး ခ်ီတက္ ၾကပါတယ္။

ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲေၾကာင့္ ကားအသြားအလာေတြ ျပတ္ေတာက္ရပ္ဆိုင္းတာ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္ တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာကႀကီးကေတာ့ အသြားအလာ အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြယ္တူ ေလာက္ရွိမယ့္ လူငယ္ တေယာက္ကေတာ့ ေစ်းႀကီးတဲ့ အားကစား႐ံု တခုအတြက္ အဖြဲ႔ဝင္ဖို႔ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ေတြ ေဝေနပါတယ္။ အသားညႇပ္ ေပါင္မုန္႔ ဆိုင္မွာလည္း ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ခါတိုင္းလိုပဲ တန္းစီ ေနၾကပါတယ္။

ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ခ်ီတက္ဆႏၵျပသူေတြကို အစိုးရ႐ံုးေတြရွိရာ ဝႈိက္ေဟာ လမ္းေပၚမွာ ရဲေတြက ပိတ္ဝိုင္း ထားလိုက္ပါတယ္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ၫြန္႔ေပါင္း အစိုးရရဲ႕ ေက်ာင္းလခ ႏွစ္ဆတိုးေရး ေပၚလစီကေတာ့ အရာမယြင္း ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခ တိုးတာကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပတာ ႏွစ္လအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆႏၵျပခဲ့ ၾကေပမယ့္ ဘာမွ မထိေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ၿဗိတိန္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားရဲ႕ ကားကို မီး႐ႈိ႕တာ အပါအဝင္ အၾကမ္းဖက္မႈ ေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒီကေန႔ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲဆိုတာ ေခတ္ေဟာင္းက အလုပ္ ျဖစ္သြားပံု ရပါတယ္။ သီးသန္႔ အေျပာင္းအလဲ တခု ျဖစ္ေစမယ့္ နည္းနာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမွာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေရး အတြက္ မဲပံုးနဲ႔ မီဒီယာက အဓိက နည္းနာေတြ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ လမ္းေပၚ ထြက္ေအာ္ သူေတြဟာ ဒီထက္ပို စြန္႔စားဖို႔ စိတ္မပါၾကပါ။

လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းဆိုတာ အခြင့္အေရး တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ေတြက လိုက္ေလ်ာခြင့္ ျပဳထားၿပီး မစိုးရိမ္ၾကပါဘူး။ ၂၀၀၃ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ အီရတ္ စစ္ပြဲ ဆန္႔က်င္ေရး အတြက္ လူတသန္းခြဲ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ထဲ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပခဲ့တာ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္မသြား ခဲ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာလည္း မာတင္ လူသာကင္းရဲ႕ ဝါရွင္တန္ ခ်ီတက္ပြဲ ပံုစံမ်ဳိး လူတသန္း ခ်ီတက္ပြဲ (၁၉၉၅)၊ အမ်ဳိး သမီးတသန္း ခ်ီတက္ပြဲ (၁၉၉၇) ေတြ လုပ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပ သူေတြဟာ တီဗီြသတင္းမွာ ပါဖို႔ထက္ ပိုၿပီး စိတ္မထက္သန္ ၾကပါဘူး။

ဆႏၵျပခ်ီတက္ပြဲကို အသံုးဝင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးနည္းနာတခု ျပန္ျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္တာထက္ ပိုၿပီး စြန္႔စားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္မႈရဲ႕ ေနာက္တဆင့္က အာဏာ ဖီဆန္ေရး ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဗမာျပည္ လို အာဏာရွင္ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္မႈ ကိုယ္တိုင္က အာဏာ ဖီဆန္တာ ျဖစ္ေနၿပီဆို တာ သတိ ျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာဖီဆန္ေရးရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ေထာင္နန္း စံေရး အလားအလာကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားထားမွ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ အတြက္ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပပြဲရဲ႕ ဖိအား ရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

ဂါမဏိ
ရည္ၫႊန္း ။ ။ မိုက္ကယ္ဂိုးလ္ဖာ့ဘ္၏ ၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာ (၂၇) ရက္ BBC ေဆာင္းပါး


Ref: ေန႔သစ္္