စစ္ေပၚတာအျဖစ္ ေသသည္ထိ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္းအသံုးခ်ခံ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အက်ဥ္းသားမ်ား - အပိုင္း (၂)

ေရာ္နီညိမ္း
စေန, 25 ဇြန္ 2011

တပ္မႉးတပ္သား ေျပာစကား (၀၆၆)

အစိုးရစစ္တပ္ရဲ႕ စစ္ဆင္ေရးေတြမွာ အထမ္းသမား(ေခၚ)ေပၚတာေတြ အျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔၊ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီး မေရြး ဖမ္းဆီးၿပီး ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာကိုပို႔ ျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အဓမၼ ျပဳက်င့္ျခင္း၊ ေပၚတာေတြကို သတ္ပစ္ျခင္း ဆိုတဲ့ အေလ့ အထဟာ၊ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ရာစုႏွစ္ တ၀က္ေလာက္ ၾကာျမင့္ လာၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ရိုး လုပ္စဥ္ ပံုမွန္လုပ္ငန္း ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုျပင္းျပင္း ထန္ထန္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ ေနမႈေတြအျပင္၊ ဒီထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့၊အက်ဥ္းေထာင္ေတြ ထဲက ျပစ္မႈ ဆိုင္ရာ အက်ဥ္းသားေတြကို၊ စစ္ဘက္ စီမံကိန္းေတြနဲ႔ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာေတြမွာ ေသသည္ထိ အစီအစဥ္ရိွရိွ စနစ္တက် ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ အသံုးခ် ေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ရိွေန တာကို၊ တပ္မႉးတပ္သား ေဟာင္းေတြနဲ႔ ဦးေရာ္နီညိမ္းက ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးၿပီး၊ "စစ္ေပၚတာအျဖစ္ ေသသည္ထိ ႏိွပ္စက္ ညွင္းပန္း အသံုးခ်ခံ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အက်ဥ္းသားမ်ား - အပိုင္း (၂)" အျဖစ္ တင္ျပထားပါတယ္။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ အဲဒီ ေက်ာက္ထုတ္စခန္းမွာ ေထာင္ပိုင္က ပိုက္ဆံယူၿပီးေတာ့၊ အလုပ္ သက္သာတဲ့ ေနရာမွာ ထားထားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ရိွတယ္။ ဥပမာ၊ ကင္းသမားတို႔ ေနာက္တန္းမွာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တဲ့လူတို႔။ ေနာက္တခါ ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ရိွေသးတယ္။ ဘာလုပ္ငန္း ေတြလဲ ဆိုေတာ့ ၿဗံဳး ေတာင္က ၿဗံဳးေက်ာက္ေတြကို တူးၿပီးေတာ့၊ အုတ္ရိုက္ တာေပါ့ေနာ္။ လက္ရိုက္အုတ္ ေခၚတဲ့ အုတ္ရိုက္တဲ့ လုပ္ငန္း။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းသား ေတြထုတ္တဲ့ ေက်ာက္နဲ႔ ထံုးဖုတ္တတ္တဲ့ လူေတြကို အက်ဥ္းသားေတြ ထဲက ေရြးထုတ္ လိုက္ၿပီးေတာ့၊ ထံုးဖို လုပ္ငန္းကိုလည္း သူက လုပ္တယ္။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းသားေတြ ေခၚၿပီး၊ ေတာထဲမွာ ထင္းသြားခုတ္တယ္။ ရလာတဲ့ ထင္းေတြကို ခုနက ထံုးဖုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းမွာ သံုးတယ္။ ေလဆိပ္တည္ တဲ့အခါက်ေတာ့၊ ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္တဲ့ စက္ရံုဆိုတာ ရိွတယ္။ ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္တဲ့ စက္ႀကီးရိွတယ္။ အဲဒီစက္ႀကီး မွာ အက်ဥ္းသား အေယာက္ (၅၀)ကို သူက သြားပို႔ထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဒီအက်ဥ္းသား(၅၀)ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ လို႔ ရရမယ့္ ေန႔စဥ္ လုပ္အားခ အားလံုးကို၊ ေထာင္ပိုင္က ရတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီစက္ရံုမွာ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ေတြကို ဖြင့္ေဖါက္တဲ့ အခါ၊ အိတ္မပ်က္ မစီးေအာင္ ေဖါက္တဲ့နည္းကို အက်ဥ္းသားေတြကို သူက ေလ့က်င့္သင္ ၾကားေပးတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြက အဲဒီနည္း အတိုင္း လုပ္ရတယ္။ အဲဒီအိတ္ေတြထဲမွာ ပါလာတဲ့ ဘိလပ္ေျမ အခဲေလးေတြကိုလည္း သူက စုထားခိုင္းၿပီး၊ သိိမ္းထားခိုင္းတယ္။ စခန္းကို ျပန္သယ္ လာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ပိုင္က အကုန္သိမ္းတယ္။ အဲဒီ ဘိလပ္ေျမ အိတ္ခံြေတြကို ေလဆိပ္ကေန ေလလံဆဲြတယ္။ အဲဒီမွာ နမ့္ဆန္ အမွတ္(၇၁)အုပ္ ေလတပ္စခန္းရဲ႕ စခန္းမႉးရယ္၊ ခလရ (၆၆) ရဲ႕ တပ္ရင္းမႉးရယ္၊ အရပ္ဘက္ ေဆာက္လုပ္ေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္းက ဒီလုပ္ငန္းခြင္ရဲ႕တာ၀န္ခံရယ္၊ သူတို႔ေတြကို (ေလလံ၀င္ဆဲြတဲ့ သူေတြက) ရမယ့္ အျမတ္ထဲက မွ်ၿပီး ေတာ့ခဲြေပးရတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ စီးပြားေရးေပါ့။ ခုနတုန္းက ေထာင္ပိုင္ ပိုက္ဆံ ယူထားၿပီး အလုပ္ သက္သာတဲ့ ေနရာမွာ ထားထားတဲ့ သူေတြရယ္ / ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ သြား လုပ္ေနရတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြရယ္/ေနာက္တခါ ေသသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို စာရင္းမွာ အေသမျပပဲ အရွင္ ဆက္ျပ ထားတဲ့သူေတြရယ္ / အဲဒီအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြ အတြက္ပါ၊ က်န္တဲ့ အက်ဥ္သားေတြက ကိုယ္လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပိုမ်ားလာတဲ့ အလုပ္ေတြကို ၀င္လုပ္ေနရတယ္။ လူသံုးေယာက္ကို ေက်ာက္တက်င္းႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာက္ထုတ္ ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ မူအရ၊ စာရြက္ေပၚမွာ ရိွတဲ့ ရိွသမွ် အင္အားေတြ အက်ဥ္း သားေတြအားလံုး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ အခ်ိဳးအစားအတိုင္း က်န္တဲ့လူေတြက၊ ေက်ာက္ထုတ္ လုပ္ေနရေတာ့၊ မတန္တဆ အလုပ္ဒဏ္ပိၿပီး အဲဒါ ေတြေၾကာင့္ ေသတာေတြလည္း ပါတာေပါ့။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒီေလာက္ အေသအေပ်ာက္ေတြ မ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့၊ အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မိသား စုေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ေတြကလည္း ဒါေတြကို သိၿပီးေတာ့၊ စစ္တပ္က လုပ္ေနတဲ့ (ေလတပ္စခန္းတည္ေဆာက္ ေရး) စီမံကိန္းမွာ လာလုပ္ၾကရလို႔ အက်ဥ္းသားေတြ ေသကုန္ၾကတဲ့ ကိစၥကို၊ အက်ဥ္းဦးစီး ဌာနက တုန္႔ျပန္အေရး ယူတာ မလုပ္ဘူးလား။ ဒီေလာက္ ေန႔တိုင္း ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေသေနၾကတဲ့ ကိစၥကို၊ အက်ဥ္းသား ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ ကေကာ၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ၊ ဘာညာေတြ ဘာမွ မသိဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ဒါေၾကာင့္(မတန္တဆ အလုပ္ဒဏ္ပိလို႔) ေသတာတင္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က အက်ဥ္းသား ေတြကို ရိုက္လို႔ႏွက္လို႔ ေသတာေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ သူတို႔က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အက်ဥ္းသား ေတြကို ႏိွပ္စက္ တာဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွာ ဆိုးတဲ့ ေထာင္မႉး တေယာက္ဆိုရင္၊ စစ္တပ္က လာတာပဲ။ လက္ေထာက္ေထာင္မႉး ေအာင္သူရ ဆိုတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သတိလစ္ၿပီး လဲသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ဘာလုပ္လဲ ဆိုေတာ့၊ သူက ဒီေကာင္ ဟန္ေဆာင္တာ ဆိုၿပီးေတာ့၊ တခါထဲ ခါခ်ဥ္အံုကို သစ္ပင္ေပၚက သြားျဖဳတ္ လာၿပီး၊ အက်ဥ္းသားရဲ႕ ဗိုက္ေပၚကိုတင္ တုတ္နဲ႔ထိုးတယ္။ ခါခ်ဥ္ေတြက တကိုယ္လံုး ျပန္႔ၿပီး ကိုက္ကုန္ေတာ့ တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအက်ဥ္းသား တကယ္ကို သတိေမ့ေနတုန္းပဲ။ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့၊ သစ္ရြက္ ေျခာက္ေတြ ေျခေထာက္ေပၚတင္ၿပီး မီးရိွ႕တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အက်ဥ္းသားက သတိရလာတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့၊ အက်ဥ္းသားကို ကန္ေက်ာက္ ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေနာက္တန္းကို ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အက်ဥ္းသားက လမ္းမွာတင္ ေသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လည္း ရိွတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာကို၊ အေပၚက သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြ ရ၀တတို႔၊ မ၀တ တို႔၊ စ၀တ တို႔၊ ပ၀တ တို႔ေတြက မသိၾကဘူးလား။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖဲြ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္္ႀကီးမွာ။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သူတို႔က ေ၀စားမွ်စားက လဲြရင္၊ က်န္တဲ့ကိစၥေတြ ဘာမွ ျပႆနာရွာဖို႔ မရိွဘူးေလ။ လူ ႀကီးေတြကလည္း ဒီေက်ာက္ထုတ္ စခန္းကို ခဏခဏ လာၾကတယ္။ လာလို႔ရိွရင္ ေထာင္ပိုင္က လူႀကီးေတြကို ေ၀စားမွ်စား ခဲြတမ္းေတြ ေပးလိုက္တယ္ ဆိုရင္၊ အကုန္လံုး အိုေက။ က်န္တဲ့ဟာေတြ အကုန္လံုး ၿပီးသြားတာပဲ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ လူႀကီးေတြဆိုတာ၊ ဘယ္သူေတြလဲ ခင္ဗ်။ စစ္တပ္ကလား ခင္ဗ်။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ဗ်ဴဟာမႉး လာတယ္။ ဒုတိုင္းမႉး လာတယ္။ ျပည္ထဲေရး ဒု၀န္ႀကီးလာတယ္။ ေနာက္တခါ အက်ဥ္းဦးစီး ဌာန ညႊန္ခ်ဳပ္တို႔၊ ဒုညႊန္ခ်ဳပ္တို႔၊ အဲဒါေတြ လာတယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ကိုထြန္းလင္းက အဲဒါေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေက်ာက္ထုတ္စခန္း အနီးတ၀ိုက္မွာ ေနလို႔၊ ဒါ ေတြ သိေနရတဲ့ အခါက်ေတာ့၊ အဲဒီေလာက္ မေတာ္ မတရားေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ မေသသင့္ပဲ ေသေနၾကရ ၿပီးေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေတြလည္း ဆံုးရံႈး၊ အက်ဥ္းသား မွာလည္း သူ႔ရိွတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ မေနရတဲ့ အျပင္၊ တခါထဲ လူ ေတြဟာ မေသေသေအာင္ ညွင္းပန္း ႏိွပ္စက္ခံရ၊ မႏိုင္၀န္ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရၿပီးေတာ့မွ၊ ေထာင္မႉးေထာင္ ပိုင္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ လုပ္ေပး ၾကရရင္းနဲ႔၊ ေသကုန္ၾကတာကို၊ လာေနၾကတဲ့ လူ ႀကီးေတြက မသိၾကဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ မသိပဲနဲ႔ ဘယ္ရိွပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကလည္း ဒီေခတ္ဒီကာလ အဲဒီလိုပဲ လုပ္စား ေနၾကတာ ဆိုေတာ့၊ အကုန္လံုးက ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ဘာမွ ေျပာလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ အေရးႀကီး ဆံုးက သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီလုပ္ငန္း (ေလတပ္စခန္း ဌာနခ်ဳပ္ တည္ေဆာက္ေရး) ၿပီးသြားဖို႔ပဲ အဓိက။ အရင္တုန္းကလို ေငြ၀ယ္ကၽြန္ေခတ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ သူတို႔ ဒီလို လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ဆိုတာ ၀ယ္ရမယ္ ဆိုရင္၊ သူတို႔ မဲြသြားမွာေပါ့။ အခုဟာက (အက်ဥ္းသားေတြကို) လိုသေလာက္ကို မွာလို႔ ရတယ္ေလ။ (အက်ဥ္း သားေတြ) ေသလဲ ကိစၥမရိွဘူး။ သူတို႔ကေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလး။ လူတေယာက္ ေသသြားတာ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွဘူးတဲ့။ ငါတို႔က စာရြက္ေလးေပၚမွာ စာေလးေရး လိုက္ရင္ ၿပီးသြားတယ္တဲ့။ ဒီစခန္းထဲမွာ ေမြးထားတဲ့ ႏြား ေတြ ဘာေတြ ေသသြားရင္ကမွ ျပႆနာရိွတယ္ တဲ့။ အဲဒီလိုကို ေျပာတာဗ်ာ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒါက ေလတပ္စခန္း ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းျဖစ္ေနေတာ့၊ အခု မေတာ္မတရား ကိစၥ ေတြမွာ ေလတပ္ရဲ႕ ပါ၀င္ ပတ္သက္မႈေကာ ရိွလား ခင္ဗ်။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ ေလတပ္က ပါ၀င္ပတ္သက္မႈေတာ့ မရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအနားမွာ အေျမာက္တပ္ ရိွတယ္။ ဒီ အေျမာက္တပ္က အဲဒီ ေက်ာက္ထုတ္ စခန္းအတြက္ လံုၿခံဳေရး ယူေပးတယ္။ အက်ဥ္း ဦးစီးဌာန ေက်ာက္ထုတ္ တဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လံုၿခံဳေရး ယူေပးတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြ ထြက္ေျပးတာကို သူတို႔က လည္း ၀ိုင္းဖမ္းတယ္။ တခါက မိေနတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ဖမ္းလိုက္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါကို မဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္ နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ မိေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အက်ဥ္းသားက ေျခက်ဥ္းႀကီးနဲ႔ ေလဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ဒီ အက်ဥ္းသားက ဘယ္ေျပးႏိုင္မွာလဲ။ လူက အားက မရိွရတဲ့ၾကားထဲ ေျခက်ဥ္းႀကီး တဘက္နဲ႔။ အဲဒါကို လိုက္ဖမ္းေတာ့ မိေနတဲ့ ဥစၥာကို၊ ပစ္သတ္ ပစ္လိုက္တယ္။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အဲဒါက အေျမာက္တပ္က လုပ္တာဆိုေတာ့၊ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းက ေထာင္ပိုင္ အရာခံ ဗိုလ္ႀကီး အေနနဲ႔က၊ သူ႔မွာ လုပ္အားတေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာ၊ ဘယ္လိုမွ ျပႆနာ မရိွဘူးလား။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ မရိွဘူး။ ဒီအက်ဥ္းသားေတြ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနကေန လိုသေလာက္သူမွာလို႔ ရတယ္ေလ။ ေနာက္တခါလဲ၊ ထြက္ေျပး သြားတဲ့ အက်ဥ္းသား တေယာက္ကို နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕ ရဲစခန္းက မိၿပီးေတာ့၊ ေက်ာက္ထုတ္ စခန္းကို သြားျပန္အပ္တယ္။ ရဲစခန္းမႉးက သြားျပန္အပ္တာကို၊ ေထာင္ပိုင္က ဘာလုပ္လဲ ဆိုေတာ့၊ တခါထဲ လက္၀ါး ကပ္တိုင္လို ဥစၥာမ်ိဳးေပၚမွာ ဒီအက်ဥ္းသားကို ကိုယ္တံုးလံုး ခၽြတ္ၿပီးေတာ့မွ၊ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္တယ္။ ႀကိဳး ခ်ည္ၿပီးေတာ့မွ၊ ဒီစခန္းတခုလံုး က အိုးေတြ သံစည္ပိုင္းေတြထဲမွာ စြန္႔ထားတဲ့ မစင္ေတြ အေပါ့ေတြ အေလးေတြ ကို အကုန္လံုးကိုေဖ်ာ္။ ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းသားရဲ႕ေခါင္းကေနေလာင္း။ ရွမ္းျပည္က ေအးရတဲ့ အထဲ၊ ေဘးကေန ႏီွးဖ်ာနဲ႔ ဒီအက်ဥ္းသားကို ယပ္ခပ္တဲ့ ေကာင္က ခပ္။ ရိုက္တဲ့ေကာင္က ရိုက္။ အဲဒီလိုလုပ္တာ။ ေနာက္ဆံုးက် အဲဒီအက်ဥ္းသား ဟာလဲ၊ သံုးရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ေသသြားတာပါပဲ။ ဒါကေအာက္က ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်လုပ္ တယ္ေပါ့။ အထက္က ႀကီးၾကပ္တဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း၊ အားေပး အားေျမွာက္လုပ္။ အထက္က ေကာင္ေတြက ေအာက္က ေကာင္ေတြ ဆီကေန သူတို႔ စားရေအာင္ လုပ္ေပးေနရင္ ၿပီးေရာပဲ။ ေအာက္က ဘာလုပ္လုပ္၊ မ်က္ေစ့ စံုမိွတ္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနၾကတာေပါ့။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ လူသားေတြ စိတ္ဓါတ္မွ ရိွေသးရဲ႕လား။ အကုန္လုံး လူမဆန္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတာ။ လုပ္ေနရတဲ့ အေပၚမွာ တကယ္ ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ။ သူတို႔ေတြဟာ စိတ္လိုလက္ရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဒီအလုပ္ႀကီးကို ႏွစ္ၿခိဳက္ အားရ ေက်နပ္ ၀မ္းသာစြာနဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ သေဘာလား။ မိုးလင္းလာလို႔ တေန႔ေရာက္ လာရင္ အက်ဥ္းသားေတြ ကို ရိုက္မယ္ႏွက္မယ္ သတ္ပစ္မယ္၊ ဒီဥစၥာဟာ ေန႔တိုင္း ေန႔တဓူ၀ လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥမို႔ ရိုးေနတဲ့အတြက္၊ သူတို႔ ဘယ္လိုမွ မေနတဲ့ သေဘာလား။ က်ေနာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ used to (အက်င့္ပါ) ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ပဲ။ အက်ဥ္းသား တင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ခုနက ေျပာတဲ့ စစ္တပ္က ေျပာင္းလာတဲ့ ေထာင္ပိုင္ ဦးစိုးေအာင္ဟာ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးလဲဆိုရင္၊ သူ ကားေမာင္း သြားတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူေနာက္က အရပ္သား ကားတစီးက သူ႔ကားကို ေက်ာ္တက္ သြားတယ္။ အဲဒါ ေက်ာ္တက္ ရပါ့မလား ဆိုၿပီး၊ ေနာက္ကေန မမီွ မီွေအာင္ အတင္း လိုက္ေမာင္းတယ္၊။ အဲဒါ က နမ့္ဆန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုးနဲၿမိဳ႕နဲ႔ သြားတဲ့ၾကားက လမ္းခလယ္မွာ ဟိုင္းဖတ္ဆိုတဲ့ ရြာႀကီး ရိွတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီရြာက “ျမတ္ဟိန္း” ထမင္းဆိုင္မွာ ကားသမားက ထမင္း၀င္စားေတာ့၊ ေထာင္ပိုင္က မီွသြားတယ္။ အဲဒါ သူ႔ကားကို ေက်ာ္တက္ ရပါ့မလား ဆိုၿပီး၊ ထိုးမလို႔ ႀကိတ္မလို႔ လုပ္တာ၊ ဆိုင္ကလူေတြက ၀ိုင္းဆဲြရတယ္ ဗ်ာ။ ကဲ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ဘုရင္စိတ္ ေပါက္ကုန္တာကိုး။

ဦးထြန္းလင္း။ ။ စစ္တပ္ကဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အကုန္လံုး၊ ၿပီးေနတာကိုး ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္၊ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းေတြမွာ၊ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ တရုတ္ျဖဴကို ေမာင္းထုတ္တဲ့ စစ္ဆင္ေရး ႀကီးေတြမွာ၊ အထမ္းသမား ေခၚ ေပၚတာေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေခၚယူခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ေတာ့၊ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့သူ အၿငိမ္း စားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးတင္ဦးက အခုလို ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦး။ ။ အခုလုိ အဓမၼလုပ္အားေပး ဆဲြတာ မရွိဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔တုံးက သြားတာက၊ အဲဒီ တုန္းက ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီ ေခတ္က၊ သူတုိ႔ဖြဲ႔ထားတဲ့ TUCB (Trade Unions Confederation of Burma ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမား သမဂၢမ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္) တုိ႔ ဘာတုိ႔ရွိတယ္။ Trade Union (အလုပ္သမားသမဂၢ)ေတြ ရွိ တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔က ေနၿပီးေတာ့ သူတို႔နည္း သူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ၊ ၿမိဳ႕နယ္ေတြ ၿမိဳ႕ေတြမွာရွိတဲ့ Trade Unionနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ့ အလွည့္နဲ႔ လုပ္အား ေပးတာေတြ ရွိတယ္။ ေပးတဲ့ အခါမွာ သူတို႔ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ အတိုင္းဘဲ၊ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူ႔မွ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္ေက်ာ္ မခိုင္းဘူး။ ဟိုက အသစ္၀င္လာရင္ သူတုိ႔ကို လဲေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ရရမယ့္ ေငြနဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးလည္း၊ အေထာက္အပံ့ အကုန္လံုး အျပည့္ေပးတဲ့ အျပင္ ရိကၡာကိုက က်ေနာ္တုိ႔ နည္းတူလို ေပးတဲ့ ရိကၡာမ်ိဳးဗ်။ အဲဒီတုန္း က ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ဒီလို၊ ေပၚတာေတြ ယူၿပီး လာရျငား ေသာ္လည္းပဲ၊ ဒီလူေတြကို က်ေနာ္တို႔က စစ္တပ္ က ေခၽြးတပ္ ဆဲြတာ၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့၊ သိပ္ ျခားနားတယ္။ အခုဟာက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ တခါထဲ ဟုို ရုပ္ရွင္ရံုပိတ္ဆဲြ၊ ဟိုဟာပိတ္ ဆဲြ၊ လမ္းပိတ္ဆဲြ။ အဲဒါေတြက မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔တုံးက၊ အဲဒီလိုကို မရွိဘူး။ အဲဒါမ်ိဳး၊ ၾကားလည္း မၾကားဘူးဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာလိုက္တာက၊ အဲ့ဒီမွာ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသမွာ ရွိေနတဲ့ Trade Union ကို။ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းကို။ က်ေနာ္တို႔က သူတုိ႔ Trade Union ကို တိုက္ရိုက္ေျပာ တာ မဟုတ္ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို က်ဳပ္တုိ႔ ဒီ စစ္ဆင္ေရးခြင္ အတြက္၊ အထမ္းသမားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တပ္ခြဲ တစ္ခြဲမွာ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔၊ အားလံုးေပါင္း ရင္ေတာ့ (၈၀)/(၁၀၀) မွ်လိုတယ္ ဆိုရင္၊ က်ေနာ္တုိ႔က သြားၿပီးေတာ့၊ အိမ္ေတြမွာ ဆြဲရတာ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ အဲဒီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းကို ေျပာလိုက္ရင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းက လူက၊ သူ Trade Union တုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔၊ စီစဥ္ၿပီးေတာ့၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ voluntarily လာ တာဗ်။ War Office (စစ္ရံုးခ်ဳပ္) က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ WORKAI တို႔ Order တို႔က၊ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြက၊ အျပည့္ဗ်။ ေနာက္တစ္ခုက၊ သူတုိ႔ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔က ကတိတစ္ခု ေပးတာက၊ ဥပမာ Phase One (စစ္ဆင္ေရးရဲ႕ပထမအဆင့္ ) ၿပီးရင္၊ မင္းတုိ႔ကို ျပန္ပို႔မယ္၊ ေနာက္လူက Phase Two (စစ္ဆင္ေရးရဲ႕ ဒုတိယ အဆင့္)မွာ၊ ဘယ္ေလာက္ ေရာက္လာမယ္။ အဲဒီေတာ့၊ သူတုိ႔ ေရာက္လာရင္၊ မင္းတုိ႔ Phase One ၿပီးရင္ ျပန္ၾက။ ဆုိေတာ့၊ သူတို႔ကလည္း၊ သူတုိ႔ အသိက Phase One ၿပီးရင္ ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္၊ သူတို႔ကိုလည္း ကတိအတိုင္း၊ က်ေနာ္တို႔က၊ ျပန္ေစရတယ္။ မျပန္လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ မျပန္ ရင္ ခင္ဗ်ားTrade Unionက လႊတ္ေတာ္တက္ၿပီး၊ ေအာ္မွာ။ ခင္ဗ်ား ဒါ ဒီမိုကေရစီဗ်။ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ အသံ က အဓိက။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးက၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြ ျဖစ္ျငား ေသာ္လည္းပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ က ဗီဇ၊ မိဘျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ျပည္သူျပည္သားရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကို၊ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ၊ “ငါ” ျပည္သူျပည္သား၊ “ငါ” ျပည္သူျပည္သား၊ “ငါ” ျပည္သူျပည္သား၊ “ငါ” လူတန္းစား တစ္ရပ္ မဟုတ္ဘူး၊ “ငါ” လူတန္းစားတစ္ရပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဆိုတာ၊ ရင္ထဲမွာ အစဥ္ သိမ္းပိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္ခင္ဗ်။

ဦးေရာ္နီညိမ္း။ ။ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးတင္ဦ ေျပာၾကားခဲ့တာပါ။ လူ႔အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြ ကို ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က က်ဴးလြန္ ေနမႈေတြဟာ၊ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေတြက စစ္ဆင္ေရး ေတြမွာ စတင္ ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ တပ္မေတာ္ဟာ စစ္ေအာင္ဖို႔ ကိုသာ အဓိကထားၿပီး၊ စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သမွ်ေတြထဲက၊ ျပည္ သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူ႔ အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ ခဲ့ၾကတာမွာ၊ တံခါးပိတ္ ၀ါဒ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔၊၊ ျပင္ပကမၻာ နဲ႔ထိေတြ႔မႈ နည္းပါး လွတဲ့အတြက္၊ ဒါေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖါက္မႈေတြ လို႔ အေသအခ်ာ နားလည္ သိရိွျခင္း မရိွတာကလည္း၊ အေၾကာင္းရင္း တရပ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္ေရးအရ စစ္ ေအာင္ဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္တယ္လို႔၊ ယူဆၾကတာေၾကာင့္ စစ္ဆင္ေရး အတြက္ (လူထုကို) အထမ္းသမား ေပၚတာ ေတြအျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ေခၚေဆာင္သြားတာမ်ိဳးဟာ၊ အျပစ္ မရိွဘူးလို႔ ခံယူ လာၾက ရာဂာေန၊ တစစ၊ ရန္သူ႔အ ေပၚ စစ္ႏိုင္ဖို႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ တရားတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြး အေခၚမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပိုမိုဆိုး၀ါးလာတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးခိ်ဳး ေဖါက္မႈေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ တပ္မေတာ္သားခ်င္း ျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူလူထု အေပၚမွာ ျဖစ္ေစ၊ လူ႔ အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္မႈေတြကို၊ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ျဖစ္ရပ္မွန္ အတိုင္း အမ်ားျပည္သူ သိရိွ ထားျခင္းအားျဖင့္၊ ေနာင္ ဒါမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေပၚေရး အတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ေဆာင္ရြက္ၾကရာမွာ၊ အေထာက္အကူ ျဖစ္ ပါတယ္။ လက္ရိွ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ အသစ္ေတြဟာ၊ တရုတ္ျဖဴ က်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္ တိုက္ထုတ္ခဲ့စဥ္ ကာလက၊ တပ္မေတာ္အေပၚ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈမ်ိဳး ျပန္လည္ရရိွေအာင္၊ တပ္မေတာ္ထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ ၾကေရးကို စဥ္းစား လာၾက လာေလမလား၊ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ပဲ၊ ဒီသီတင္းပတ္အတြက္ “တပ္မႉးတပ္သား ေျပာစကား”အပတ္စဥ္ က႑ကို၊ ဒီမွာတင္ပဲ ရပ္နား ခြင့္ျပဳပါ။ က်ေနာ္ ေရာ္နီညိမ္း ပါ။

Ref: VOA News