ဗမာျပည္က စစ္အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ လူထုသတင္းစာ

ရဲေဘာ္ ဖုိးသံေခ်ာင္း

က်ေနာ္ တခါတခါ ကိုယ့္ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တ့ဲအခါ၊ အထူး သျဖင့္ အဖမ္းခံေနရတဲ့ ကာလ အတြင္း၊ တိုက္ထဲမွာ တေယာက္တည္း ေနရတုန္းမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကိုယ္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါ ငါ့ဘဝရဲ႕ အေစာဆံုး ဘယ္အပိုင္းကို မွတ္မိသလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့ အခါမွာ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေပၚလာတာတခုက မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို သူပုန္ေတြက သိမ္းတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတဲ့ ကိစၥ၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္က ပံုႏွိပ္တိုက္ႀကီးကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ ခြဲတဲ့ကိစၥ၊ အဲဒါ က်ေနာ္ အေစာဆံုး မွတ္မိတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ျပင္တယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥ ဟာ အခုအခါမွာ ၾကားဖူးသူ အေတာ္ ရွားမယ္ထင္တယ္။ သိတဲ့သူလည္း နည္းမယ္ထင္တယ္။ စာေတြဘာေတြ ထဲမွာ သိပ္ၿပီး မပါဖူးဘူး။ အဲဒီတုန္းက သတ္မယ္ လုပ္သူဟာ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလး ၿမိဳ႕ထဲကို ဝင္ၾကတဲ့ သူပုန္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ဝင္တဲ့ သူပုန္ေတြက မ်ဳိးစံုပါ။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ ဆိုရင္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီလည္းဝင္တယ္။ ကရင္လည္း ဝင္တယ္။ ရဲေဘာ္ျဖဴလည္း ဝင္တယ္ (ရဲေဘာ္ျဖဴ ဆိုတာက ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္ကို ေျပာတာပါ) ဒါေပမဲ့ သူ တို႔က သတ္ဖို႔လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို သတ္ဖို႔ လုပ္တာက အစိုးရတပ္ပါ။

က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျပ ပါ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ေနၾကတာဟာ အခု ၈၄ လမ္း နဲ႔ ၃၃ လမ္း ေထာင့္က လူထု တိုက္ေနရာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိ ေနရာမွာက အဲဒီတုန္းက ဒုတိယ ကမၻာစစ္တုန္းက ဗံုးက်ထားတဲ့ တိုက္ပ်က္ အုတ္ခဲပံုႀကီး။ အဲလို အုတ္ခဲပံုႀကီး ေပၚမွာ တဲေလးတလံုး ထိုးၿပီး ဘေလာက္ လုပ္ငန္း လုပ္ေနတဲ့ ျမသီတာ ဘေလာက္တိုက္ ဆိုတာပဲ ငုတ္တုပ္ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အခု ဝင္းလိုက္ ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕ ေတာင္ဘက္က တအိမ္ျခား၊ ေနာင္မွာ ဦးခ်မ္း စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုတာ ျဖစ္လာတဲ့ ေရႊကုန္သည္ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ရဲ႕ တုိက္ကို ေအာက္ထပ္မွာ ငွားၿပီး ေနၾကတာပါ။ သူတို႔ အိမ္ရွင္မ်ားက အေပၚထပ္မွာ ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုက္မ်က္ႏွာစာ မွာေတာ့ အေမတို႔ အေဖတို႔က စာအုပ္ဆိုင္ေလးလို လုပ္ထားပါတယ္။ ကိုယ့္တိုက္က ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာ အျခား စာအုပ္ေတြပါ ေရာင္းပါတယ္။ ပံုႏွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေဖး က က်ေနာ့္ အဖိုးအဖြားမ်ားရဲ႔ ဂုႏၱန္ဝင္း ထဲမွာပါ။ ဝါးကပ္တဲ အရွည္ႀကီး တခုထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္တုန္း ကပါ၊ က်ေနာ္ထင္တယ္(၄၉) ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မဟုတ္ေသး ပါဘူး။ ေႏြဦးေပါက္စ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ အသက္သံုးႏွစ္ ေက်ာ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလး ဆိုေတာ့ရာသီဥတုက ေန႔လည္မွာ ပူပါတယ္။ အဲဒီ ရက္က က်ေနာ့္မိဘေတြက ဘယ္ကေန ဘာသတင္းရထားတယ္ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္က သိပ္ငယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု တစုလံုး တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ေနၾကတာကိုပဲ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီေန႔မွာက်ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ထဲကို အစိုးရ စစ္သားေတြ ခဏ ခဏ ဝင္-ဝင္လာတာလည္း က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တို႔ တေတြ အေဖနဲ႔ အေမအိပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ခန္းဝင္ ကုတင္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္မွာ အားလံုးထုိင္ၿပီး ပုန္း ေနၾကတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမတို႔က မဂၤလာေဆာင္တာ မႏၱေလးမွာ ေဆာင္တာ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ခန္းဝင္ပစၥည္းေတြကို ရန္ကုန္ ဘံုေဘဘားမား ကုမၸဏီ ကေန ဝယ္လာတာ။ ခုနကေျပာတဲ့ ကုတင္ႀကီးက ဧရာမ ကြၽန္းကုတင္ႀကီး။ ေခါင္းရင္းပိုင္းက အကာဟာ ငါးေပေလာက္ျမင့္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီအကာ ႀကီးနဲ႔ အုတ္နံရံ အၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေျခာက္ေယာက္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ ညီအငယ္ဆံုး မေမြးေသးပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ထုိင္ၿပီး ပုန္းေနၾကတာ။ အေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဘယ္ႏွနာရီ ရွိမလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အစိုးရစစ္သားေတြ အိမ္ထဲကို ဝင္ လာတာ ထပ္ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ မ်က္ရိပ္ျပၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ထိုင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ရယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခန္း သံုးခန္းထဲသာ ရွိတဲ့ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ကို အဲဒီ စစ္သားေတြက ခဏနဲ႔ပဲ ရွာေတြ႔သြားတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ ဆင္းတဲ့ပံုစံ အျပည့္ပဲ။ ဗိုလ္လုပ္တဲ့သူက က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ထြက္ခဲ့ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ဖို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ပုန္းေနတဲ့ ကုတင္နဲ႔ နံရံၾကားက က်ဥ္း က်ဥ္းေလးမို႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ တေယာက္ခ်င္း ထြက္ၾကရတယ္။ ဒီအခါမွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ အကိုဟာ တူတူပုန္းတဲ့ အခါ ကစားေလ့ ရွိတဲ့အတိုင္း တေယာက္ကို တေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အဲဒီ ကုတင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ထဲကို အသာလွည့္ဝင္ၿပီး ပုန္းေန လိုက္ၾကတယ္။ အခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ဆိုေတာ့ စစ္သားေတြလည္း သတိမထား မိလိုက္ၾကဘူး။ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔၊ အမနဲ႔ ႏွမေပါ့ေလ သူတို႔ကိုပဲ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကုတင္ေအာက္မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးၿပံဳး ၿပံဳးၾကတာပဲ။

ေနာင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးလာၾကေတာ့လည္း ဒီကိစၥ ဘာမွ ျပန္မေမးျဖစ္ဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဒီအေၾကာင္း စကားမစပ္ ၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိဘေတြနဲ႔ေတာင္ ျပန္မေျပာမိ ၾကေတာ့ဘူး။ ျပန္မစဥ္းစား ခ်င္ေတာ့တဲ့ ကိစၥတခုလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေတာ္ေလးေနေတာ့မွ “ႏွစ္ေယာက္ လုိေသးတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ လိုေသးတယ္” ဆိုၿပီး စစ္သားေတြ ျပန္ဝင္လာတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပုန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေတြ႔သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကုတင္ေအာက္က ထြက္လာခိုင္းတယ္။ ေနာက္ အျပင္ကို ထုတ္လာေတာ့ အျပင္မွာ က်ေနာ့္အေဖ၊ က်ေနာ့္အေမ၊ က်ေနာ့္အမနဲ႔ က်ေနာ့္ ႏွမတို႔ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဝင္းလိုက္ ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ က်ေနာ့္အဖိုးနဲ႔ အဖြားပိုင္တဲ့ ေအာင္ျမန္မာ စကၠဴဆိုင္ ဆိုတာရွိတယ္။ တထပ္တိုက္တန္းႀကီး တခုပါ။ အဲဒီ တထပ္တိုက္တန္းဟာ အုတ္ခံု အျမင့္ခံၿပီး ေဆာက္ထားတာပါ။ အဲဒီအေရွ႕မွာပဲ အားလံုးကို တန္းစီၿပီး ရပ္ခိုင္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုလည္း က်န္တဲ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ဝင္ၿပီး တန္းစီရတာေပါ့။ ကေလးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ပစ္သတ္ဖို႔ ျပင္ေနတယ္ ဆိုတာ သိပ္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိတာ မဟုတ္ဘူး။ သဲသဲကြဲကြဲ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ သေဘာေတာ့ ေပါက္တဲ့ ပံုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ရမွန္း မသိတာ အမွန္ပဲ။

အစိုးရ စစ္သားေတြက ေသနတ္ကို က်ည္ထိုးၿပီး ပစ္မိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကၿပီ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီအျဖစ္ ေတြကို ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူ(၃ဝ-၄ဝ) ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီေဘးက ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ သံဃာေတြက စစ္သားေတြကို ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ ဝိုင္းၿပီး ေမတၱာ ရပ္ခံၾကတယ္။ သူတို႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ေျပာရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာလဲေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဓိက ေျဖာင္းျဖတဲ့ အထဲ မွာက ဘုရားႀကီး အေနာက္ဖက္က ေပပင္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ဦးေကာဝိဒ ပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဦးဇင္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီစစ္ဗိုလ္က လက္ခံသြားၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုဟာ အဲဒီ ဆရာေတာ္ကို တသက္လံုး ေက်းဇူးရွင္လို သေဘာထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ အိမ္က သူ႔ဆီကို အပတ္တိုင္း ဆြမ္းပို႔ ေပးပါတယ္။ စစ္သားက က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးတဲ့ ေနာက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ကန္ေတာ့ၾက၊ ဝိုင္းေျပာေပးၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾက၊ အဲဒါေတြေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔က ဘာမွေျပာတတ္တာ၊ သိတတ္တာ မဟုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အေမအေဖတုိ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကို မ်က္ေစ့ အဝိုင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာ။

က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကို ထည့္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္ အညိဳေရာင္ေလး တအုပ္ရွိတယ္။ အေတာ့္ကို ေဟာင္းေနၿပီ။ အထဲက ဓာတ္ပံုေတြကလည္း ဝါတာ ဝါေနၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ နည္းနည္းႀကီးလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ အယ္လဘမ္ေလးကို မၾကာခဏ လွန္ၾကည့္ တတ္ၾကတယ္။ ဒါဘယ္သူပဲ ဒါဘယ္သူပဲ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ပံုကိုယ္လည္းၾကည့္ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္း သာၾကတာေပါ့။ အဲဒီ လူရုပ္ပံု အမ်ဳိးစံုပါတဲ့ အဲ့ဒီ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ လက္ေရးမူ စာတေစာင္ကိုလည္း ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေတာ့ ညႇပ္ထားတာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ဆိုရင္ အဲဒီစာပါ အေၾကာင္း အရာက ဦးလွနဲ႔ ေဒၚအမာတို႔ကို ဒုကၡမေပးဖို႔ တပ္ေတြကို ၫြန္ၾကားထားတဲ့ ဟာပါ။ လက္မွတ္ ထိုးထားတာက အဲဒီတုန္း က မႏၱေလး ၿမိဳ႕သိမ္းတပ္မႉး ဗိုလ္မႉးၾကင္ပါ။ ဗိုလ္မႉးၾကင္ ဆိုတာက ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ လူရိုး လူေကာင္းဆိုၿပီး တပ္ထဲမွာ နာမည္ ႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ျပည္တြင္း စစ္မွာပဲ သူ က်ဆံုးသြားတယ္။ ဗိုလ္မႉးၾကင္ လက္မွတ္နဲ႔ အဲဒီစာေလး ရွိပါတယ္။ ဒီစာကို က်ေနာ္တို႔ အိမ္ထဲ အေစာပိုင္း ဝင္သြားတဲ့ စစ္သားေတြက ေပးသြားတာပါ။ ဒီစာရွိလ်က္နဲ႔ ေနာင္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္သတ္ဖို႔ ျဖစ္လာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အေဖ အေမကို မေမးမိလို႔ မသိေတာ့ဘူး။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူထုသတင္းစာ တိုက္ရဲ႕ စာပုံႏွိပ္စက္ကို မိုင္းဗံုးနဲ႔ခြဲတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တာပဲ။ က်ေနာ္ ထင္တာေတာ့ အထက္က အျဖစ္ အပ်က္ေတြၿပီး ေနာက္တေန႔ေလာက္လို႔ ထင္တယ္။ ဆက္တိုက္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စာပံုႏွိပ္စက္ကို အစိုးရတပ္က မိုင္းဗံုးနဲ႔ ခြဲေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အိမ္ကိုႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကား ထားတဲ့ သေဘာရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္က လူေတြအားလံုး ႀကိဳသိေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ နားစြင့္ ေနတုန္းမွာပဲ ‘ဝုန္း’ ဆိုတဲ့ အသံႀကီး တသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဖန႔ဲ အေမတို႔ မ်က္ႏွာ တည္သြားတာ က်ေနာ္ အခုထိ မွတ္မိေနတယ္။

ညေနပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီကို သြားၾကည့္တယ္။ ပံုႏွိပ္စက္က က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေဖးက ဂုႏၱန္ဝင္းထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းက ပံုႏွိပ္စက္ အေဆာက္အဦထဲမွာ ကပ္တဲႀကီး ထဲမွာက သတင္းစာ ရိုက္တဲ့ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံလုပ္ ‘ပိန္း’စက္ႀကီး ရွိတယ္၊ ေနာက္ ‘ခ်န္’လာ’ဆိုတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ အငယ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ စကၠဴျဖတ္စက္ ရွိတယ္။ ေနာက္ စာစီခံုေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ကပ္တဲႀကီးလည္း ၿပိဳေနၿပီ။ သတင္းစာ ရိုက္တဲ့ စက္ႀကီးလည္းပ်က္လို႔။ စာစီခံုေတြနဲ႔ ခဲစာလံုးေတြကလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ အင္မတန္ကို ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့ ေဒါသျဖစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။ 

က်ေနာ့္အသက္က ခုနကေျပာခဲ့သလိုပဲ (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ေလးပဲ၊ ငယ္ငယ္ေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို လုပ္တာကို အႏိုင္ က်င့္တာပဲလို႔ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ဝမ္း လည္းနည္း ေဒါသလည္း အင္မတန္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ေရးခဲ့တာဟာ ၃-၄ ႏွစ္သား တဦးက ဒီအျဖစ္အပ်က္ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒါ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေလးပဲျဖစ္တယ္။ လပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို က်န္တဲ့သူေတြ၊ ခုနက က်ေနာ့္ မိသားစုေတြ ျဖည့္ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ လပ္ေနတာဟာ က်ေနာ္ ေျပာတာရဲ႕ (၁ဝ) ဆ ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။