ကမၻာႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ

လူထုစိန္၀င္း

Monday, 06 June 2011

အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ႏႇစ္လလံုးလံုး စာမေရးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မိုးဦးေလး က်လာတာေၾကာင့္ ေနသာ ထိုင္သာ ရႇိလာတဲ့ အတြက္ စာေရးစားပြဲမႇာ ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။ ေခါင္းထဲမႇာ ေတးမႇတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပၚလာတယ္။

ေက်ာခ်မ္းေအာင္ေၾကာက္
စၿပီး အိပ္ရာထဲမလဲခင္ ရက္ပိုင္း အလိုမႇာ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားက ကမၻာတစ္ခုလံုး ျဖန္႔ၾကက္ လႈပ္ရႇားေနတဲ့ အင္ဂ်ီအို အဖြဲ႔ႀကီး တစ္ခုအတြက္ အလုပ္ လုပ္ေနသူ ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ရာထူး တာ၀န္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္ ေနသူပါ။

ဂ်ပန္က ႏ်ဴကလီးယား ဓာတ္ေပါင္းဖို ေပါက္ကြဲမႈနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ႏ်ဴကလီးယား အႏၲရာယ္ တားဆီး ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ကမၻာအႏႇံ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ လႇည့္လည္ စည္း႐ံုး လံႈ႔ေဆာ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ အဏုျမဴဗံုးဒဏ္ကို ေက်ာခ်မ္းေအာင္ ေၾကာက္တာခ်င္း တူၾကတဲ့အတြက္ စကားေျပာရတာ ေကာင္းပါတယ္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အၾကံအစည္ေလး တစ္ခုကို စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားတယ္။ အေသးစိတ္ ရႇင္းျပပါဦးလို႔ ေတာင္းဆိုလုိ႔ ရႇင္းျပ လိုက္ရေသးတယ္။

ရည္မႇန္းပစ္မႇတ္
ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ႏုိင္ငံတကာ အင္ဂ်ီအိုေတြ လုပ္သလို ကမၻာလႇည့္ၿပီး စည္း႐ုံး လံႈ႔ေဆာ္တာ မ်ဳိးပါပဲ။ သူတို႔နဲ႔ မတူတာ တစ္မ်ဳိးတည္းပါ။ ရည္မႇန္းပစ္မႇတ္ ျဖစ္တယ္။ ကမၻာ တစ္ခုလံုးမႇာ တိရစၧာန္ အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေရးက အစ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရႇာက္ေရး အလယ္ ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္မ်ား ဖ်က္သိမ္းေရး အဆံုး အေၾကာင္းအရာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆိုင္းဘုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ရႇိေနတယ္။ သူ သူတို႔အားလံုးက ညီလာခံႀကီးေတြ မၾကာခဏလုပ္၊ စာတမ္းေတြဖတ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်၊ ေၾကညာ စာတမ္းေတြထုတ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတြကို ကမၻာ တစ္ခုလံုး သိရေအာင္ လုိက္လံေဟာေျပာ လံႈ႔ေဆာ္ၾကတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ႏုိင္ငံတိုင္းမႇာရႇိတဲ့ ျပည္သူေတြက သူတို႔ အစိုးရေတြကို တြန္းအားေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ အစိုးရေတြ အသီးသီးက ကုလသမဂၢလို အဖြဲ႔ႀကီးထဲမႇာ ထပ္ တြန္းအားေပးၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ခ်ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ကုလသမဂၢက ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ျပ႒ာန္းခ်က္ ခ်လိုက္ႏုိင္ၿပီ ဆိုရင္ သူတုိ႔ ရည္မႇန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုၿပီး ေက်နပ္ သြားၾကတယ္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေထာင္ခ်ီရႇိ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏႇစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အတြင္းမႇာ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ႀကီးက ခ်မႇတ္ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ရႇိလာခဲ့တယ္။ ပါလက္စတိုင္းနဲ႔ အစၥေရး ျပႆနာဆိုင္ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပါင္း ေထာင္ရာေက်ာ္ေအာင္ ရႇိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္ပြဲေတြ ကေတာ့ ခုထိ ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။

ေလာေလာဆယ္ကမၻာမႇာ ေရႇ႕တန္း အေရာက္ဆံုး ျပႆနာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ဆုိင္ရာ က်ဳိဒို သေဘာတူညီခ်က္၊ စေတာ့ဟုမ္း သေဘာတူညီခ်က္၊ မကၠဆီကို သေဘာတူညီခ်က္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖန္လံုအိမ္ အာနိသင္ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစတဲ့ အဓိက စက္မႈႏိုင္ငံႀကီး အားလံုးလိုလိုက လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရႇိၾကတာေၾကာင့္ ဘာမႇ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းက ေရခဲ ေတာင္ႀကီးေတြကေတာ့ ျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးေနၿပီ။

စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား အလိုက်
အစိုးရေတြ ဆိုတာလည္း အာဏာရႇင္ အစိုးရမ်ဳိးက လြဲရင္ ဘယ္လို အစိုးရမ်ဳိးမဆို ေရြးေကာက္ပြဲ အႏုိင္ရဖို႔ အတြက္ ဧရာမ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ အားေပးေထာက္ခံမႈကို အရ ယူၾကရတယ္။ အဲဒီေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရႇင္ႀကီးမ်ား သေဘာ မက်တဲ့ ေပၚလစီမ်ဳိး၊ ဥပေဒမ်ဳိးကို မလုပ္ရဲၾကဘူး။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမႇာ ေသနတ္ေၾကာင့္ ေသရတဲ့ လူေသမႈနဲ႔ လူသတ္မႈေတြ တစ္ေန႔တျခား ေၾကာက္ခမန္း လိလိ တိုးပြား လာေတာ့ လူထု အဖြဲ႔အစည္းေတြက ေသနတ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္၊ ေရာင္းခ်ခြင့္ ပိတ္ပင္ တားဆီးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾက၊ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပမႈေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ေသနတ္ဆန္႔က်င္ေရး အားေကာင္းတဲ့ ေဒသေတြက လႊတ္ေတာ္အမတ္ တခ်ဳိ႕က လႊတ္ေတာ္မႇာ ေသနတ္ ပိတ္ပင္ေရး ဥပေဒ ျပ႒ာန္းဖို႔ အဆိုေတြ တင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မႇ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေသနတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်တဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြက ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ျပဳေပးထားတဲ့ အေမရိကန္ ေသနတ္ပစ္ အသင္းႀကီး ဆိုတဲ့ အသင္းႀကီးက ရန္ပံုေငြ သိပ္ေတာင့္တင္းေတာ့ ဒီမိုကရက္ အစိုးရ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရီပတ္ဘလီကန္ အစိုးရ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဘက္ ပါေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ထားႏုိင္ခဲ့တာကိုး။

စစ္မတုိက္ဘူး၊ ေထာင္က်ခံ
ေသနတ္ဆန္႔က်င္ေရး သမားမ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက 'ရည္မႇန္းခ်က္ ပစ္မႇတ္' လြဲေခ်ာ္ေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း သူတုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ရမႇာက အိမ္ျဖဴေတာ္ မဟုတ္ဘူး။ ကက္ပီေတာ္ မဟုတ္ဘူး။

အေမရိကန္ ျပည္သူေတြဆီ တုိက္႐ိုက္ သြားရမႇာ။ လူထုကို လံႈ႔ေဆာ္ရမႇာ အရပ္သူ၊ အရပ္သား သာမန္ ျပည္သူလူထု မႇန္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘာလူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ ပစ္ခတ္တာေတြကို မႏႇစ္ၿမိဳ႕ပါဘူး။ သာမန္ အေမရိကန္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားလည္း လူသတ္တာေတြနဲ႔ စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတီးၾကတာပဲ။

ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကေန ကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အေျခအေနထိ ေရာက္လာေတာ့ အေမရိကန္ ျပည္သူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုး အႏႇံ႔ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။ ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ႇ႔ခ်န္ပီယံ ကက္စီးယက္ ကေလးဟာ ဗီယက္နမ္မႇာ သြားၿပီး စစ္မတိုက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ လက္ေ၀ႇ႔ သရဖူလည္း ႐ုပ္သိမ္းခံရတယ္။

လူေတြဆီကိုသြားပါ
စစ္ပြဲေတြ ရပ္စဲၿပီး ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းေစခ်င္သလား။ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ေတာင္းဆို ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ မရဘူး။ ကုလသမဂၢ လုံၿခဳံေရးေကာင္စီမႇာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်႐ုံနဲ႔လည္း မရဘူး။ ႀကီးငါးႀကီး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ လက္မႇတ္ ထိုး႐ံုနဲ႔လည္း မရဘူး။ ဒီအလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္လာခဲ့တာ ႏႇစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ။ တကယ္ လုပ္ရမႇာက ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက ျပည္သူေတြဆီ တုိက္႐ိုက္သြားပါ။ ဒီလို အႀကီးစား လက္နက္မ်ဳိးေတြ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်တဲ့ ဂ်ီအမ္လို၊ ႐ိုးလ္ရြိဳက္စ္လို ဧရာမ ေကာ္ပိုေရးရႇင္းႀကီး ေတြက ထုတ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မ၀ယ္ဖို႔၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ မစီးဖို႔ လံႈ႔ေဆာ္စည္း႐ံုးပါ။

တစ္ေလာက မကၠဆီကို ပင္လယ္ေကြ႔မႇာ ကမၻာ့အဆိုး၀ါးဆံုး ေရနံ ယိုဖိတ္မႈႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ေရနံ ကုမၸဏီႀကီးကို ဒဏ္တပ္႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ အစိုးရက ဥပေဒ ျပ႒ာန္း လိုက္႐ံုနဲ႔လည္း ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြက ရပ္တန္႔သြားမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျငင္းဆန္ျခင္းလႈပ္ရႇားမႈ
ကမၻာတစ္လႊား ႏိုင္ငံ အသီးသီးမႇာ ရႇိေနၾကတဲ့ လူထုေတြက အဲဒီ ေရနံကုမၸဏီႀကီးကို ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ သူ႔ကုမၸဏီက ဓာတ္ဆီ ဆိုင္ေတြမႇာ ဓာတ္ဆီ မထည့္ဘူးလို႔ ျငင္းဆန္ၾကမယ္ ဆိုရင္ သူထင္တိုင္း လုပ္ရဲမႇာ မဟုတ္ပါဘူး။

စီးပြားေရး သမားေတြထဲမႇာ အဆိုးယုတ္ဆံုး စီးပြားေရးသမား ျဖစ္တဲ့ ေဆးတု၊ အစာတု ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် သူေတြကို တစ္ဦးခ်င္း ရႇာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔က မလြယ္ဘူး။ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းက အဲဒီလို ေဆး၀ါး အတုနဲ႔ အစားအစာ အတု အမ်ားဆံုး ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ဘာပစၥည္းကိုမႇ မသံုးဘူး ဆိုၿပီး ျငင္းဆန္ျခင္း ျဖစ္တယ္။

ပူးေပါင္းပါ၀င္လာဖို႔ ဒီသေဘာတရားေတြကို လူတိုင္းလူတိုင္း သိရႇိ သေဘာေပါက္ ဖို႔နဲ႔ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ပူးေပါင္း ပါ၀င္လာဖို႔ အတြက္ ကမၻာအႏႇံ႔မႇာ ရႇိေနၾကတဲ့ လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပရဟိတ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အင္အားခ်င္း ေပါင္းစပ္ၿပီး လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ပဲ လိုတယ္။

အင္တာနက္ေခတ္မႇာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ထိေတြ႔ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ မခက္လႇပါဘူး။ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ စစ္စစ္နဲ႔ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္ စစ္စစ္ ရႇိဖို႔ပဲလိုတယ္။ အင္ဂ်ီအို ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ကိုင္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရႇာတဲ့ လူေတြ ပါမလာေအာင္ေတာ့ သတိ ႀကီးစြာထားၿပီး စိစစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ စားေနတယ္ ဆိုတာ နာရီပိုင္း အတြင္း တစ္ကမၻာလံုးက သိႏိုင္ေနပါၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ၿပီးေရာ အဖတ္ဆယ္ မရေအာင္ ေျမာင္းထဲ က်သြားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ ဆိုတာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ားက မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ ၿပီးၾကၿပီေလ။ လူေတြကို ၾကာၾကာလိမ္လို႔ မရပါဘူး။

Ref: EMG