ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္

၂ ရက္ ဧၿပီလ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မိမိရဲ့ အေျခခံႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ဝါဒ သေဘာထားကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ အတြင္းမွာ ျပင္ပသို႔ အမွာစကား ပါးလိုက္ရာမွာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ မိန္႔ခြန္းသံုးခု အတိုင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ မိန္႔ခြန္း/ေဆာင္းပါးေတြကေတာ့ --

၁။ "လြတ္လပ္မႈကိုဘဲ က်မတို႔လိုခ်င္တယ္" (Parade မဂၢဇင္း၊ မတ္လ ၉ ရက္ ၂၀၀၃)
၂။ "က်မတို႔လြတ္လပ္မႈကိုျမွင့္တင္ဖို႔ သင္တို႔ရဲ့လြတ္လပ္မႈကို အသံုးခ်ၾကပါ" (New York Times သတင္းစာ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄ ရက္ ၁၉၉၇၊ ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါရဂူဘြဲ႔ လက္ခံ မိန္႔ခြန္း)
၃။ ေနရူးဆု လက္ခံမိန္႔ခြန္း၊ (နယူးေဒလီ၊ အိႏၵိယနိုင္ငံ၊ ၁၉၉၃)

(၁)
လြတ္လပ္မႈကိုဘဲ က်မတို႔လိုခ်င္တယ္

ျမန္မာႏိုင္ငံတဝန္း ခရီးသြားလာရင္း က်မက လူေတြကို ဘာလို႔ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္တာလဲလို႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို အၾကားရဆံုး အေျဖကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်မတို႔ လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔ အက်ယ္ခ်ဲ့ျပီး မေျပာရဘဲ သူတို႔ ဘာေျပာတယ္ဆိုတာ က်မ နားလည္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာကို သူတို႔ကုိယ္တိုင္ ပံုေဖာ္ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရွိဘဲ ဖိႏွိပ္ ခံေနရတာကေန လြတ္ေျမာက္ခ်င္ၾကပါတယ္။ လက္နက္ အင္အားေပၚ အေျချပဳတဲ့ အမိန္႔ေတြနဲ႔ ထင္ရာ စုိင္းမႈေတြေအာက္ ေရာက္ေနရတဲ့၊ သူတို႔ရဲ့ နိစၥဓူဝ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို မလိုခ်င္ ၾကေတာ့ပါဘူး။

လူငယ္ေတြကို က်မက လြတ္လပ္ျခင္း ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔က သူတို႔ စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကို ရွိတဲ့အတိုင္း ရင္ဖြင့္ ေျပာျပခ်င္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ အသိဉာဏ္ပညာ စိန္ေခၚမႈကို ျဖည့္ဆည္း မေပးႏိုင္တဲ့ ပညာေရး စနစ္အေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို သူတို႔ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာလိုၾကပါတယ္။ ေဝဖန္၊ ေဆြးေႏြး၊ ျငင္းခံုႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ၿပီး စုရံုး၊ သီဆို၊ ေအာ္ဟစ္၊ ၾသဘာေပးႏိုင္ဖို႔ ေထာင္ေသာင္းသိန္းမက စုေဝးႏိုင္သူေတြ ျဖစ္လိုၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြဟာ က်ယ္ျပန္႔လြန္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အံမခန္းမႈေတြ ျပည့္ေနတဲ့ လူငယ္ဘဝရဲ့ ႏိုးၾကား တက္ႂကြတဲ့ အရြယ္ေတြကို အျပည့္အဝ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ မေရရာမႈေတြ၊ ႀကီးက်ယ္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ၊ ေတာက္ပ ခမ္းနား မႈနဲ႔ ဖီလာ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္မႈနဲ႔ သိမ္ေမြ႔မႈေတြ တန္းစီျပည့္ေနတဲ့ လူငယ္ဘာဝကို အျပည့္အဝ ရယူလို ၾကပါတယ္။

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြအေနနဲ႔ေရာ ဘာေတြအလိုရွိပါသလဲ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္မႈရဲ့ ဖိစီးမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ အားဆုတ္ ၿငီးေငြ႔ ေလာက္ေအာင္ အိမ္မႈ ထိန္းသိမ္းေနရတဲ့ ဘဝက လြတ္ေျမာက္ ခ်င္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာ ၾကံဆမိလို႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အျပစ္ေပး အေရးယူခံရမလား ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေတြမ်ား ဘဝရဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ဆံုးပါး သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြက ကင္းလြတ္ ခ်င္ၾကပါတယ္။ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ ရင္းေနရတဲ့ ဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေတာင့္တ ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (အမ်ားႀကီးကို) ရွိပါတယ္။

က်မ ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့ လယ္သမားယာသမားေတြဆိုရင္ သူတို႔ဆႏၵအတိုင္း စိုက္ပ်ိဳး ထြန္ယက္ ခ်င္ၾကတယ္။ မေတာ္ မတရား ေစ်းႏိွမ္ခံရၿပီး အစိုးရကို မေရာင္းမေနရ ၿခိမ္းေျခာက္ ခံရတာမ်ိဳးေတြက ကင္းလြတ္ၿပီး သူတို႔ ထြက္ကုန္ေတြကို ကုိယ့္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္ ေစ်းကြက္ တင္ေရာင္းခ် လိုၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ နိစၥဓူဝ ေျမနဲ႔ဖက္ၿပိီး ဘဝကို ရုန္းကန္ရပ္တည္သူ ေတြပါ။ ဒီလို ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘဝေတြ အေပၚမွာ က်ိဳးေၾကာင္း မဆီေလ်ာ္တဲ့ အမိန္႔ေတြနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ အာဏာပိုင္ ေတြေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မလိုခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အဖြဲ႔ဝင္ က်မတို႔ေရာ လို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ဘာလို႔ က်မတို႔တေတြ တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ကုိင္ေနပါသလဲ။ ဒီလို လုပ္ကိုင္ေနတာဟာ ဒီမိုကေရစီ အေပၚ မေရမရာနဲ႔ အေကာင္းျမင္ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ထင္ရာ လုပ္ကိုင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ သူရဲ့ေတာက္ပမႈကို ၾကာရွည္ထိန္းႏိုင္ေအာင္ အျမဲတေစ အေရာင္ တင္ေပးရတဲ့ ရတနာတပါး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ သိပါတယ္။ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးတာ၊ အခိုးခံရတာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ ဒီမိုကေရစီကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္ရႈ ေနရပါလိမ့္မယ္။

လြတ္လပ္တဲ့ျမန္မာျပည္ကသာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုး ထားေလးစားတဲ့ႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ႏိုင္မွာမို႔ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ကို က်မတို႔တေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႀကိဳးစားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တိုင္းျပည္ တဝွန္း လွည့္လည္သြားတဲ့အခါ လူေတြက က်မ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ပထမ အႀကိမ္ ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆယ့္ကိုးလ ေနရတာမွာ ဘယ္လို ခံစားရသလဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ မိသားစု မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး က်မ ဘယ္လို ေနခဲ့သလဲေပါ့။ ဒီအာဏာရွင္ ႏိုင္ငံမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ အတြက္ အက်ဥ္း ခ်ခံရသူကသာ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္သူ ျဖစ္ေနတာ ဂြက်လွတယ္လို႔ က်မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ က်မတို႔ဟာ က်မတို႔ရဲ့ သာမန္ဘဝ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို ေပးဆပ္ ထားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူသားဘဝရဲ့ တန္ဖိုးအရွိဆံုး ျဖစ္တဲ့ ယံု ၾကည္ခ်က္ အမွန္တရားအေပၚ က်မတို႔ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရပ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီမွာ ျပည္သူလူထုအတြက္ က်မ အလိုခ်င္ဆံုးကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ေအာက္မွာ လံုလံုၿခဳံၿခဳံ ေနရဖို႔နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ လံုၿခဳံမႈေအာက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈရဲ့ ႏံုးခ်ည့္ ေသးသိမ္ေစတဲ့ အေႏွာင္ အဖြဲ႔ေတြ ကိုဖယ္ရွားၿပီး ျမန္မာ ျပည္သူေတြဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသားေတြအျဖစ္ ေခါင္းေမာ့ ဂုဏ္ယူႏိုင္သူေတြ ျဖစ္လာမွာကို က်မ ေတြ႔ျမင္လိုပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုးအတြက္ ပိုၿပီး ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့၊ လံုၿခဳံမႈလည္း ပိုရွိတဲ့ လူ႔ေဘာင္ဘဝ တည္ေဆာက္ဖို႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ႀကိဳးပမ္းၾကတာကို က်မ ေတြ႔ျမင္လိုပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ အနာဂတ္ကို တက္လွမ္းၿပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ စိန္ေခၚမႈ အားလံုးကို ရင္ဆိုင္တာ က်မ ေတြ႔ျမင္လိုပါတယ္။ "ဒီတိုင္းျပည္ဟာ ဒီေျမကို ခ်စ္သူ၊ ဒီေျမမွာေန၊ ဒီေျမမွာ ေသခဲ့သူ အားလံုးအတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ တိုင္းျပည္အျဖစ္ ဘိုးဘြား အေမြအႏွစ္ အတြက္ ဂုဏ္ယူရၿပီ" လို႔လည္း က်မေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ျပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵသာ ေနာက္ဆံုးမွာ ေအာင္ပြဲ မုခ်ရရမယ္ ဆိုတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ က်မတို႔ အားလံုး ႏွစ္နဲ႔ခ်ီႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္ေန တာေတြရဲ့ ပကတိဦးတည္ရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဝါရွင္တန္ပို႔စ္ သတင္းစာႏွင့္ တြဲထြက္သည့္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၉ ရက္ေန႔ထုတ္ Parade သတင္းစံု မဂၢဇင္းတြင္ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးသားသည့္ All We Want is Our Freedom ေဆာင္းပါးကို ထိုက္သူႏုိင္ ဘာသာျပန္ဆိုတင္ျပထားသည္။)

(၂)
က်မတို႔လြတ္လပ္မႈကို ျမွင့္တင္ဖို႔ သင္တို႔ရဲ့လြတ္လပ္မႈကိုအသံုးခ်ၾကပါ

က်မတိုျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီအေရး ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြဟာ ဖိႏိွပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မ်ားလြန္းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းမွာ သူ႔ကၽြန္အျဖစ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနမယ့္အစား အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္ ရပ္တည္ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ တရားမွ်တမႈနဲ႔ စာနာ နားလည္မႈ အေပၚ အရင္းခံ တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ရိွမွသာလွ်င္ ျဖစ္မယ့္္ အၾကမ္းမဖက္ လႈပ္ရွားမႈ တရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူဆိုတာ မိမိေကာင္းစားေရးကိုသာ အဓိကထားတဲ့ စီးပြားေရး အက်ိဳးအျမတ္ကိုသာ ေရွးရႈတတ္သူ သတၱဝါသာ ျဖစ္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ဆိုေကာင္း ဆိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားေတြကို စြဲကိုင္ၿပီး ျပင္းထန္လွတဲ့ အျပစ္ေပး အေရးယူမႈေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း ဒုနဲ႔ ေဒး ရိွေသးတယ္ ဆိုတာကို ၾကည့္ယင္ အဲဒီ အဆိုဟာ ေသးသိမ္ က်ဥ္းေျမာင္းလွတယ္ ဆိုတာ သိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အမ်ိဳးေကာင္းသမီး၊ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေျမာက္မ်ားစြာ ရိွေနေသးတာေၾကာင့္ က်မလြန္စြာ အားတက္မိပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ့ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေပၚေပါက္ လာတတ္တ့ဲ ႏိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈ တရပ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားက လက္ခံ ထားၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကေန သူတို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးဘဝကို အစျပဳခဲ့တဲ့ က်မအေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားေၾကာင့္ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္း လႈပ္ရွားမႈဟာ ေအာင္ပြဲခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလို ထူးထူးျခားျခား ရဲရင့္တက္ႂကြတဲ့ ဆန္႔က်င္ အာခံလိုစိတ္ေတြနဲ႔ ၾသဇာတိကၠမ ႀကီးမားလွတ့ဲ အတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကို ဘယ္လို အာဏာရွင္ အစိုးရမဆို ပစ္မွတ္ထား ေခ်မႈန္းမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ကတည္း က အာဏာရလာတ့ဲ ျမန္မာ စစ္အစိုးရကေတာ့ အာဏာရၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ဖ်က္ဆီးခဲဲ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းသားေတြ အသင္းအပင္း ဖြဲ႔စည္းခြင့္ကိုပါ တရားမ၀င္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အရပ္သားအေရၿခံဳထားတ့ဲ စစ္အစိုးရ တပိုင္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ျမန္မာျပည္သူေတြ ဆန္႔က်င္ အာခံခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တတိုင္းတျပည္လံုးမွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ထိပ္ဆံုးကေန ဦးေဆာင္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ေတာင္းဆိုခ်က္ ေတြထဲက တခုကေတာ့ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ တုံ႔ျပန္လိုက္တဲ့ အေျဖကေတာ့ သူတို႔ကို ပစ္သတ္ လိုက္ၾကတာပါပဲ။ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာလာတ့ဲအထိ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဟာ မိမိတို႔ အက်ိဳး ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီး မိမိတို႔ အမွန္တကယ္ လိုခ်င္ ေတာင့္တလွတဲ့ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကို မတည္ေထာင္ႏိုင္ ေသးပါဘူး။

အခု သိပ္မၾကာလွေသးတဲ့ ဒီဇင္ဘာလကေတာင္မွ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရးကို ေတာင္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသား ဆႏၵျပပြဲတရပ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီ ဆႏၵျပပဲြ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ လ်စ္လွ်ဴရႈ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ဆႏၵျပပဲြမွာ ပါ၀င္သူ ေတြကို အင္အားသံုး ၿဖိဳခြဲဲခဲ့ၿပီး က်မရဲ့ ပါတီျဖစ္တ့ဲ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က လူငယ္ ပါတီဝင္ေတြကို အဆိုပါဆႏၵျပပြဲ စီစဥ္ရာမွာ ပါဝင္တယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ ဖမ္းခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့တယ္ ဆိုၿပီး စြပ္စဲြခဲ့ပါေသးတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေတြဆံု ေဆြးေႏြးတာဟာ အစိုးရကို ပုန္ကန္ ျခားနားတယ္လို႔ အမွန္ တကယ္သာ ယူဆေနမယ္ ဆိုယင္ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဝမ္းနည္း စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ထပ္ၿပီး ေပၚေပါက္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မပါတီဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြကို စာနာ ေထာက္ခံေၾကာင္း ဘယ္တံုးကမွ လွ်ိဳ႕ဝွက္ မထားခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔ဟာ မတူညီတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြအၾကား နီးစပ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၿပီး ဒီလုိ ႀကိဳးပမ္းျခင္းအားျဖင့္ က်မတုိ႔ ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အားထုတ္မႈေတြ ဆက္လက္ ရွင္သန္ တည္တန္႔ၿပီး က်မတို႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ အေသြးအသားထဲ ေပါင္းစည္းယွက္ႏြယ္ သြားေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔ဟာ ကိုယ့္ထက္အဆမတန္ သာလြန္တဲ့အင္အားေတြကို အံတုယင္း၊ စစ္အာဏာနဲ႔ အစိုးရ ဗ်ဴရိုကရက္ ယႏၱရား ေပါင္းစည္းထားတ့ဲ အားကို ဆန္႔က်င္ အာခံရင္း တခါတေလမွာ သံသယေတြ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လို သံသယမ်ိဳးလဲ ဆိုေတာ့ လက္ရိွ အမိန္႔အာဏာေတြဟာ အျမဲတမ္း မပ်က္မသုဥ္း တည္ရိွမယ့္ အရာေတြပဲလုိ႔ ယံုၾကည္ ေနသူေတြရဲ႕ သံသယေတြပါဘဲ။ လက္ရိွ အေျခအေနကိုဘဲ လက္ခံ လိုက္တာဟာ အသင့္ေလွ်ာ္ဆံုး ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္ ယံုၾကည္ထားသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ က်မတို႔ဟာ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုတ့ဲ ကိစၥေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ စြမ္းအားအေပၚ ယံုၾကည္မႈ ရွိေပမဲ့ အာဏာရွင္ စနစ္ကေန လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီကို ကူးေျပာင္းဖို႔သြားတဲ့ ခရီးလမ္းဟာ လြယ္လိမ့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္ထက္ မွာ က်မတို႔ရဲ့ ျပႆနာေတြ အားလံုး ေျပေပ်ာက္ သြားလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္ေယာင္ မွားခဲ့တာမ်ဳိး မရိွပါဘူး။ ေရွ႕မွာ က်မတို႔အတြက္ ႀကီးမားလွတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတာ က်မတို႔ သိသလို တည္ၿငိမ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တရပ္ တည္ေထာင္ဖို႔အတြက္ က်မတို႔ရဲ႕လႈပ္ရွား ရုန္းကန္မႈဟာ က်မတို႔ရဲ႕ ဘဝသက္တမ္းမက ၾကာျမင့္ေကာင္း ၾကာျမင့္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳတင္ မွန္းဆ ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရာမွာ က်မတို႔ဟာ အထီးက်န္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈ ရွာေဖြရာမွာ က်မတို႔ကို ကရုဏာ သက္သူေတြ ကမၻာနဲ႔အဝွန္း ရွိေနပါတယ္။ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ အသား အေရာင္မေရြး ေနရာတိုင္းက ခံစားေတြးေတာ တတ္တဲ့ လူသားေတြ အေနနဲ႔ အဓိပၸာယ္ရိွတ့ဲ ျဖစ္တည္မႈကို လိုလား ေတာင့္တတာဟာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းတပ္မက္မႈသက္သက္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြြာသာလြန္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္ အေရးေတြ အျပည့္အဝရွိတ့ဲ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းမွာ ေနထိုင္ခြင့္ ရေနတဲ့ ကံေကာင္းလွသူေတြ အေနနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ က်မတို႔ ကမၻာႀကီးရဲ့ အျခား ေနရာေတြက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ သူေတြကို ကူညီဖို႔ အင္မတန္ လိုအပ္လွပါတယ္။

က်မတို႔လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈရဲ့ တစိတ္တပိုင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းအေနနဲ႔ က်မတို႔ ဆင္းရဲ မဲြေတ ေနရတာဟာ လံုေလာက္တဲ့ ရင္းျမစ္နဲ႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ရွားပါးလြန္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းေကာင္း ေပၚထြန္းေစတဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ အေလ့အက်င့္ေတြ နည္းပါးလြန္းလို႔သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သိျမင္ နားလည္ေစျခင္းပါဘဲ။

ဖိႏိွပ္လြန္းတဲ့အစိုးရေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ ေနာက္တြြန္႔စိုးရြံ႕ျခင္း မရိွတဲ့ ႏိုင္ငံစံု စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးေတြ အမ်ားအျပား ရိွေနပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ျမန္မာ့စီးပြားေရးမွာ ပါဝင္ပတ္သက္ဖို႔ လာေရာက္ရတာဟာ ဒီမိုကေရစီ လုပ္ငန္းစဥ္ကို အကူအညီ ျဖစ္ေစဖို႔သာ ျဖစ္တယ္လို႔ အေၾကာင္းျပေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးအာဏာနဲ႔ စီးပြားေရးကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္၊ ခ်မ္းသာၿပီးသား လူတစုကိုသာ ပိုမို ခ်မ္းသာေစတဲ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္အတြက္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေတြျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ ေပးနိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈနဲ႔ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ကူးစံေတြကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္မယ့္ စြမ္းအား ျဖန္႔က်က္ဖုိ႔ စိတ္ဝင္စားသူ ဘယ္သူမဆို ျမန္မာ စစ္အစိုးရနဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ ရပ္တည္သြားပါလို႔ တိုက္တြန္း ခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ က်မတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ျမင့္တင္ဖို႔ ရွင္တို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ ကို အသံုးခ်ေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။

(ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ့လက္ခံမိန္႔ခြန္းကုိ အေျခခံသည့္ New York Times ႏွင့္ International Herald Tribune သတင္းစာေဆာင္းပါး၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄ ရက္ ၁၉၉၇)

(၃)
ဂ်ာဝါဟာလားလ္ေန႐ူး ဆုခ်ီးျမႇင့္ပြဲသို႔ ေပးပို႔သည့္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဆုလက္ခံမိန္႔ခြန္း
နယူးေဒလီ၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ၁၉၉၃

သမတႀကီး၊ ဒုသမတႀကီး၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ေန႐ူးဆုေကာ္မတီဝင္မ်ား၊ သံတမန္မ်ား၊ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားရွင့္..

ဒီဆုေပးပြဲ အခါသမယဟာ ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေပၚေပါက္ေစပါတယ္။ က်မကို အိႏၵိယႏိုင္ငံက လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ တြယ္မိေစတဲ့၊ အားေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ဘံုႏိုင္ငံေရး စိတ္ကူးစံေတြ ရွိပါတယ္။ က်မဘဝမွာ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း၊ "ပန္ဒစ္ႀကီး" လို႔ က်မတို႔ မိသားစုက အျမဲေခၚတဲ့ ပန္ဒစ္ေန႐ူးအေၾကာင္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကို အမွတ္တရနဲ႔ ထူေထာင္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာနားလည္ မႈဆုတံဆိပ္ ခ်ီးျမႇင့္ခံရတာဟာ က်မအတြက္ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းသာစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

တဖက္ကၾကည့္ရင္ ဒီဆုကို က်မ လူတဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ရတာ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ တေယာက္အျဖစ္ ရတာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မမွာ လူသားပီသတဲ့ ေမတၱာက႐ုဏာ စိတ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္ ဝမ္းေျမာက္စိတ္ ျပည့္လွ်မ္း သြားမိပါတယ္။ ကမၻာတလႊားမွာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ တိုးတက္ျမင့္မားေရးအတြက္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ အက်ဳိးေဆာင္ ခဲ့သူေတြကို ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးေတြ လက္ခံဖို႔ က်မ အေရြးခ်ယ္ ခံရတိုင္း အဲသလိုစိတ္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိအမွတ္ျပဳ ေစာင့္ေရွာက္ မခံရဘဲ က်မတို႔ ျပည္သူလူထုကို လံုျခံဳၿပီး သိကၡာရွိတဲ့ ဘဝရပ္တည္မႈ အာမခံခ်က္ေပးမယ့္ အေျခခံမူေတြ ရပိုင္ ခြင့္ေတြရဖို႔အတြက္ မိမိတို႔ရဲ႕ဘဝနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈသာမက မိမိတို႔ အသက္ေတြေတာင္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားေနသူ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ဒီသတၱိေျပာင္တဲ့ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲကို မီးေမာင္း ထိုးျပဖို႔ အခြင့္အလမ္း ရတဲ့အတြက္ က်မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူသားႏြယ္တရပ္လံုး အတြင္းမွာ သူတို႔တေတြ ကိုယ္စား ႏိုင္ငံတကာ နားလည္မႈဆိုင္ရာ ေန႐ူး အမွတ္တရဆု လက္ခံခြင့္ရတဲ့ အတြက္လည္း က်မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

က်မဟာ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေပၚထြန္းေရး အတြက္ အင္မတန္႔ကို စြန္႔လႊတ္ စေတးခဲ့သူေတြကို ဦးၫြတ္ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ျပင္းျပေနသလို အိႏၵိယႏိုင္ငံနဲ႔ က်မရဲ႕ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို တဖန္ျပန္ထူေထာင္ အေခ်ာကိုင္ဖို႔ လည္း ဆႏၵ ျပင္းျပေနတဲ့ အတြက္ ဒီကေန႔ လူကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၿပီး ဆုလက္ခံ ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန မေပးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ က်မရဲ႕ ကိုယ္စားအျဖစ္ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္တဲ့ မိသားစု မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္၊ "ဂုဏ္ထူးေဆာင္" ေဒၚေလးလည္းျဖစ္သူကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉး႐ံုးရဲ႕ ပထမဆံုး ျမန္မာလူမ်ဳိး ႐ံုးအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ နားလည္ေရး အတြက္ ထက္ထက္သန္သန္ ေဆာ္ၾသခဲ့ လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမဟာ က်မကိုယ္စား ဆုခ်ီးျမႇင့္ပြဲနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ ဂုဏ္ၾကက္သေရ အျပည့္နဲ႔ ဆုလက္ခံမယ္ ဆိုတာ က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာ နားလည္မႈရွိေရးအတြက္ ပန္ဒစ္ေန႐ူးရဲ႕ အက်ဳိးျပဳခ်က္ေတြက သူ႔ဘဝ တသက္တာ အတြင္း ကမၻာ့ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သူပါဝင္ ကျပခဲ့တဲ့ အခန္းထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေထြျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ေတြၾကား၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ သေဘာတရား ဝါဒေရးရာေတြၾကား ကြာဟခ်က္ကို က်ဥ္းေျမာင္း ေလ်ာ့က်ေစခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ဝတၳဳ စြမ္းပကား ပိုလို႔ ပိုလို႔ တြင္က်ယ္လာတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ တေလာကလံုးဆိုင္ရာ လူသား တန္ဖိုးစံေတြ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ ႐ုန္းကန္ေန ၾကတဲ့ ျပည္သူ လူအမ်ားကို ေန႐ူးဝိညာဥ္က အားေပး အက်ဳိးျပဳ ေနပါတယ္။

က်မအခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြအတြင္းမွာ မဟတၱမဂန္ဒီနဲ႔ ပန္ဒစ္ေန႐ူးတို႔ရဲ႕ စကားေတြ စာေတြဟာ အစဥ္တစိုက္ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ အားေပး ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ အိႏၵိယ အမ်ဳိးသား ႏွစ္ေယာက္ကို က်မ အေလးစား အၾကည္ညိဳဆံုး ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ စာရင္းထဲ ထည့္ထားပါတယ္။ က်မ ျပင္ပ ကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ ခံခဲ့ရတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္တာ ကာလ တေလွ်ာက္လံုး က်မ အိမ္ေရွ႕ခန္းမမွာ ပန္ဒစ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ေရး အထုပၸတၱိထဲက ထာဝရ ရွင္သန္ေနမယ့္ စကားေတြကို ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ပိတ္ကားခ်ပ္ေပၚ ေရးကူး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားပါတယ္။ ဒီစကားေတြဟာ က်မအေပၚ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း စြဲထင္ေနတဲ့ အတြက္ အဲဒီထဲက တပိုဒ္ကို ကိုးကား ပါရေစ။

တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးတို႔သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ၿဗိတိသွ်အုပ္စိုးမႈ၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေအာင္ျမင္ခ်က္မ်ားထဲ ပါဝင္သည္ဟု က်ေနာ္တို႔ကို သင္ၾကားခဲ့သည္။ က်ေနာ္၏ ကိုယ္ပိုင္ အသိစိတ္အရ ယင္းတရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကို လံုးဝ လိုလား ေထာက္ခံပါသည္။ က်ေနာ္သည္ စည္းကမ္းရွိရွိ ေနထိုင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ၿပီး မင္းမဲ့ဝါဒ၊ စည္းကမ္းမဲ့ ဗ႐ုတ္သုကၡ ျဖစ္မႈႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ မဲ့မႈကို မႏွစ္ၿခိဳက္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ခါးသီးေသာ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအေပၚ ႏိုင္ငံေတာ္အ စိုးရမ်ားက ခ်မွတ္သည့္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး၏ တန္ဖိုးကို က်ေနာ္ သံသယျဖစ္မိပါသည္။ တခါတရံတြင္ ယင္းတန္ဖိုး အတြက္ ေပးေဆာင္ရသည့္ စရိတ္မွာ လြန္က်ဴးလွၿပီး တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး ဟူသည္မွာ ႀကီးစိုး လႊမ္းမိုးေနသည့္ ဂုိဏ္းတရပ္၏ ဆႏၵ သေဘာထားသာ ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ဟူသည္မွာလည္း အေသြးအသားထဲ အထိ စိမ့္ဝင္ေနသည့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၏ လြန္႔တုန္႔ခ်က္ reflex သာျဖစ္သည္။ တခါတရံတြင္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးဟု ေခၚဆိုၾကသည့္ အရာမွာ လက္ေတြ႔တြင္ တရား ဥပေဒႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားျခင္း ကင္းမဲ့မႈဟု ပို၍ သင့္ေတာ္စြာ ေခၚေဝၚႏိုင္ေပသည္။ အျပန္႔အႏွ႔ံ ျဖစ္ေနသည့္ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈ အေပၚ အေျခခံထားေသာ မည္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈမဆို ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္ႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလွၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ၏ အၾကပ္ကိုင္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ယႏၱရားေပၚ အေျခခံထားကာ ယင္းယႏၱရားႏွင့္ ခြဲျခား မတည္ရွိႏိုင္ေသာ 'ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး' ဆိုသည္မွာလည္း အရပ္ဖက္ အုပ္စုိးမႈထက္ စစ္ဖက္သိမ္းပိုက္ စိုးမိုးမႈႏွင့္ ပိုတူေနပါသည္။ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ကဠဏ၏ သက္တမ္း ေထာင္ခ်ီရွိၿပီ ျဖစ္သည့္ ရာဇတရံဂဏိ အမည္ရွိ ကက္ရွ္မီးယား ရာဇဝင္ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲတြင္ မင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရတို႔က ေစာင့္ထိန္းရန္ တာဝန္ရွိေသာ ဓမၼ (မွန္ေသာတရား) ႏွင့္ အဘယ (အေၾကာက္အရြံ႕မဲ့မႈ) တို႔ကို တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး အဓိပၸာယ္ျဖင့္ ထပ္တလဲလဲ သံုးႏႈန္းထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး ဆိုသည္မွာ တရားဥပေဒ မည္ကာမတၱထက္ သာလြန္သလို ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ဆိုသည္မွာလည္း ျပည္သူျပည္သားမ်ား အေနျဖင့္ အေၾကာက္အရြံ႕ မဲ့ျခင္းကို ဆိုလိုခဲ့သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ေနေသာ ျပည္သူလူထု အေပၚ 'ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ' သက္ေရာက္ေစျခင္းထက္ အေၾကာက္အရြံ႕မဲ့မႈကို ပ်ဳိးေထာင္ စိမ့္ဝင္ေစသည့္ စိတ္ကူးက အမ်ားႀကီးပို၍ ႏွစ္လိုဖြယ္ပါ တကား။

အဲဒီ အပိုဒ္မွာ ပန္ဒစ္ေန႐ူး ေဖာ္ျပထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ က်မရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ လံုးဝ တထပ္တည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔က်မ တူညီတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔ မၾကာခဏဆိုသလို က်မခံစားမိၿပီး အေမနဲ႔အတူ အိႏၵိယမွာ က်မေနတဲ့ ကာလေတြတံုးက ပန္ဒစ္ႀကီးနဲ႔ ပိုရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္း မယူမိခဲ့တာကို ေနာင္တ ရမိပါတယ္။ အဲဒီတံုးကေတာ့ သူ႔ကို က်မ မိဖေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္အျဖစ္ ေလာက္ဘဲ သေဘာထား မိခဲ့ၿပီး တေန႔က်ရင္ က်မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မိတ္ေဆြအျဖစ္ သေဘာထားမိမွာကို တခါမွ မစဥ္းစား မိခဲ့ပါဘူး။

ပန္ဒစ္ေန႐ူးဟာ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ အသားအေရာင္ တံတိုင္းေတြ မ်ဳိးဆက္တံတိုင္းေတြကို သူ႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ လူသား ဆန္မႈ ေမတၱာ က႐ုဏာဓာတ္နဲ႔ မၾကာခဏ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မအေဖဟာ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လန္ဒန္ကို သြားေဆြးေႏြးတဲ့ အခါ ေဒလီမွာ ခဏနားၿပီး ပန္ဒစ္ေန႐ူးနဲ႔ တျခားအိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ပန္ဒစ္ႀကီးဟာ သူ႔ထက္ (၂၆)ႏွစ္ငယ္တဲ့ က်မအေဖ အေပၚ ဖခင္စိတ္ ခ်က္ခ်င္း ျပခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ပါးလွပ္လွပ္ ခ်ည္ယူနီေဖာင္းကို ၾကင္နာတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ေဝဖန္ ပိုင္းျခားၿပီး အဲဒီအဝတ္အစားနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ပန္ဒစ္ႀကီးက အပ္ခ်ဳပ္ ဆရာေတြကို ပံုစံက်က် ထူထူထဲထဲ သိုးေမႊး ယူနီေဖာင္း ေလး-ငါးထည္ အျမန္ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာ အဲဒီတံုးက တသက္မွာ မၾကံဳဖူးေအာင္ေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို ေတြ႔ေနရတာ ၾကားရတဲ့အတြက္ ပန္ဒစ္ႀကီးက အေပၚဝတ္႐ံု အေႏြးထည္ႀကီး (ဂရိတ္ကုတ္) တထည္ကိုလည္း တေနရာက ဆြဲေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မအေဖရဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ ဓာတ္ပံုတပံုမွာ သူ႔အတြက္ အေတာ္ေလးႀကီးေနတဲ့ အဲဒီ ဂရိတ္ကုတ္ ႀကီးထဲ ျမဳပ္ဝင္ေနတာကို ျပထားပါတယ္။

၁၉၆၀ မွာ က်မအေမ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ ခန္႔အပ္ခံရတဲ့အခါ ပန္ဒစ္ေန႐ူးက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း အေမ့ကို တမင္ေရြးၿပီး ေနေကာင္း က်န္းမာလား ေမးေလ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို လူသားဆန္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈ အမူအရာမ်ဳိးေတြနဲ႔ ပန္ဒစ္ေန႐ူးဟာ လူမ်ဳိးမေရြး ဘာသာမေရြး ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ရယူႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ ယံုၾကည္ခ်က္ ႏိုင္ငံတကာ့ဝါဒ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို လက္မခံသူေတြကေတာင္ သူ႔ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ႐ိုးေျဖာင့္မႈေၾကာင့္ ေလးစား သြားၾကပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္ဟာ က်မတို႔ရဲ႕ ေျခာက္ပစ္မကင္း ကမၻာႀကီးကို ဖိစီး ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ျပႆနာ တပံုတေခါင္း အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးစြမ္း ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတဲ့ က်မတို႔အဖို႔ ပန္ဒစ္ေန႐ူးနဲ႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ တို႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေတြက အင္မတန္႔ကို အားျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီအိႏၵိယ တိုက္ငယ္ဟာ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ အယူဝါဒေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတဲ့ တိုက္ငယ္ျဖစ္တယ္၊ ဒီႏိုင္ငံဟာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းလွတဲ့ လူမ်ဳိးေရး-ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း၊ အစြန္းေရာက္ ဝါဒနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈ ေတြေၾကာင့္ အေနအထားေတြ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္သြားၿပီး လပိုင္း အတြင္းမွာ ကံၾကမၼာနဲ႔ ခ်ိန္းဆိုခ်က္အတိုင္း ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေရွ႕တက္လွမ္းသြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္၊ လူသားရဲ႕ ဝမ္းတြင္းပါ ဂုဏ္သိကၡာကို ေလးစားၿပီး လြတ္လပ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ထိုက္တန္တဲ့ သတၱဝါအျဖစ္ တန္ဖိုး ထားတဲ့စနစ္က မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာ မရွိဘူး ဆိုတာကို ဒီ ကမၻာ့ အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးက အေကာင္းဆံုး သက္ေသျပေနပါတယ္။ က်မတို႔ႏိုင္ငံလည္း မေဝးေတာ့တဲ့ တေန႔မွာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားက ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပၿပီး ဓမၼနဲ႔ အဘယ တို႔စိုးမိုးတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားတကာ့ အမ်ားစုႀကီးက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔ဟာ နယ္ေျမခ်င္း စပ္ေန႐ံု မကပါဘူး။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶ ဘာသာဟာ အိႏၵိယ ေျမေပၚက ထြက္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေခတ္ကာလရဲ႕ ဧရာမ နည္းပညာ တုိးတက္မႈ ေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးဟာ ပိုၿပီး ေသးငယ္လာေပမဲ့ ပို႐ႈပ္ေထြးၿပီး အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးႏိုင္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို ကမၻာႀကီးမွာ ဗုဒၶဝါဒက သင္ၾကားေပးတဲ့ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္မႈနဲ႔ မိမိကိုယ္မိမိ ထိန္းခ်ဳပ္မႈတို႔ဟာ တန္ဖိုး ရွိလွတဲ့ အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးအားလံုး လူအားလံုးကို ဘံုလူသားႏြယ္ ျဖစ္မႈက စည္းေႏွာင္ ထားတာကို အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ပိုနားလည္ေစတဲ့ အရည္အေသြးေတြကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔ တခါမွ မၾကံဳဖူးေအာင္ကို လိုအပ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ က်ယ္ေျပာမႈနဲ႔ တစိမ္းတရံစာ ႏွလံုးသားေတြကို သိမ္းက်ဳံးယူႏိုင္ ခဲ့တဲ့ မဟတၱမဂႏၵီ နဲ႔ ပန္ဒစ္ေန႐ူးတို႔လို ႀကီးက်ယ္ ျမင့္မားမႈ တခါမွ မၾကံဳဖူးေအာင္ကို လိုအပ္ေနပါၿပီ။

ဒီကေန႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ သူ႔ရဲ႕ႀကီးျမတ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ အင္မတန္႔ကို ရင္းႏွီးလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကေန ႏိုင္ငံတကာ့ နားလည္မႈ ဆိုင္ရာဆု လက္ခံယူဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခံရတာဟာ တကယ့္ကို ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ပါတယ္။

သမတႀကီးနဲ႔ ေန႐ူးဆုေကာ္မတီဝင္မ်ားရွင့္၊ က်မရဲ႕တိုင္းျပည္၊ က်မရဲ႕ ျပည္သူေတြနဲ႔ က်မကိုယ္တိုင္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

(ေဒၚသန္းေအးက သမတႀကီး ေဒါက္တာရွန္ကာဒါယားရွားမ ထံမွ ေဒၚစုကိုယ္စား ဆုလက္ခံယူခဲ့သည္။)