ေလမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ ျပဖို႔လို

လူထုစိန္၀င္း

Monday, 02 May 2011

ခြင့္မပန္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ တစ္လလံုးလံုး စာေရးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ားကို ေတာင္းပန္ ပါရေစ။ စိတ္ေစတနာနဲ႔ တစ္နယ္ တစ္ေက်းက၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ဖုန္းဆက္ၾက စာေရးၾကၿပီး စံုစမ္း ေမးျမန္း ၾကသူမ်ားနဲ႔ အိမ္အေရာက္လာၿပီး ၾကည့္႐ႈၾကသူ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဦးစြာပထမ ေျပာၾကား လိုက္ရပါေစ။

ပူလိုက္ေအးလိုက္
အားလံုး စိတ္ပူၾကတဲ့အတိုင္း နည္းနည္း ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္သြားလို႔ပါ။ ဒီႏႇစ္ မတ္လက ရာသီဥတု ေတာ္ေတာ္ ေဖာက္ျပန္တယ္။ ပူလိုက္ မိုးရြာခ်လိုက္၊ ေအးခ်င္ ေအးလာလိုက္နဲ႔ ခုတစ္မ်ဳိး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး အစိုးမရ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတာ။ အိႏၵိယ သမုဒၵရာထဲ မုန္တိုင္း ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲ ၀င္မလိုလို သတင္းေတြကလည္း ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မတ္လထဲမႇာ ျမန္မာျပည္ကို မုန္တိုင္း၀င္တဲ့ ထံုးစံ မရႇိဘူးလို႔ ရဲရဲေျပာခဲ့တဲ့ မုိးေလ၀သ ဦးထြန္းလြင္ရဲ႕စကားမႇန္လို႔ ေတာ္သြားတာေပါ့။ ဒါေတာင္ အယ္လ္နီညိဳနဲ႔ လာနီညာ ကလိတဲ့ ဒဏ္ကေတာ့ မလြတ္ဘူး။ လမ္းေပၚမႇာ တံလ်ပ္ေငြ႔ေတြ တလူလူပ်ံၿပီး ေက်ာေကာ့ေအာင္ ပူေႏြးေနရာက ႐ုတ္တရက္ ေလေတြတိုက္ၿပီး မုိးေတြ ရြာခ်င္ရြာခ်ျပန္ေရာ၊ အပူ သက္သာသြားလို႔ ၀မ္းသာမလို ျဖစ္ ခါရႇိေသး ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ လာျပန္ေရာ၊ အစိုးရတာ တစ္ခုမႇ မရႇိဘူး။ ေဖာက္ျပန္ခ်င္တိုင္း ေဖာက္ျပန္ ေနေတာ့တာပဲ။

ေရာဂါသည္က သိတယ္
မတ္လကုန္ခါနီး တစ္ရက္ကေတာ့ တစ္သက္မႇာ တစ္ခါမႇ မၾကံဳဖူးတဲ့ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈ တစ္ခုကို ေတြ႔ရတယ္။ ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ ေျပာမယံု ၾကံဳဖူးမႇသိလို႔ ေျပာရမလား ဆိုတာေတာင္ မေ၀ခြဲ တတ္ေတာ့ဘူး။ ထူးဆန္းတာေတာ့ ထူးဆန္းတယ္။ အဲဒီေန႔ကို လူေကာင္းေတြ ကေတာ့ သတိ ျပဳမိခ်င္မႇ ျပဳမိၾကမယ္။ ေရာဂါသည္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မႇတ္မိေနတယ္။ အဲဒီေန႔က မိုးလင္း ကတည္းက ပူတာ လူကို ေဟာဟဲ လိုက္ေနတယ္။

နည္းနည္းေလး လႈပ္မိတာနဲ႔ ငါးလိုပါးစပ္ ဟၿပီး ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ အသက္ ႐ႈေနရတယ္။ ထမင္း ၀ါးရတာေတာင္ ေမာတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေလျပင္း တိုက္ၿပီး မိုးေတြ ရြာခ်လိုက္တယ္။ မိုးက သိပ္မ်ားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ ေအးသြားလို႔ ညဖက္ ေစာင္ျခံဳ အိပ္ရတယ္။

ေႏြမိုးေဆာင္း တစ္ေပါင္းတည္း
မနက္က်ေတာ့ မိုးမရြာဘူး။ အံု႔႐ံုပဲ အံု႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆာင္းလို ခ်မ္းေနတယ္။ တစ္ေန႔လံုး မိုးအုံ႔လိုက္၊ ေလျပင္း တုိက္လိုက္နဲ႔ ေစာင္ခြာလို႔ မရဘူး။ မတ္လ ေႏြေခါင္ေခါင္ ေန႔လယ္ခင္းႀကီးမႇာ ေစာင္ျခံဳၿပီး ေကြးေနရတယ္ ဆိုတာ ယံုႏိုင္စရာ မရႇိဘူး။ အညာသား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ရန္ကုန္ ေဆာင္းရာသီ မႇာေတာင္ ေန႔လယ္ႀကီး တစ္ခါမႇ ေစာင္ျခံဳ မေကြးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုမႇ ၾကံဳဖူးရတယ္။ သဘာ၀ တရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကားဖူး၊ ၾကံဳဖူးပါရဲ႕။ ေန႔ရဲ႕ သေကၤတ ေနမင္းႀကီးနဲ႔ ညရဲ႕ သေကၤတ လမင္းႀကီးတုိ႔ ေကာင္းကင္ထက္မႇာ ႏႇစ္ပါး ဆိုင္ၿပီး အၿပိဳင္ ထြက္ေနတာ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးႀကိဳးပစ္တာ ၾကားဖူးသလို၊ ေဆာင္းတြင္းႀကီး မုိးရြာတာလည္း ၾကံဳဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေန႔ကလို တစ္ေန႔တည္းမႇာ ေႏြမိုးေဆာင္း သံုးရာသီ တစ္ၿပိဳင္တည္း က်ေရာက္တာ မ်ဳိးေတာ့ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမႇ မၾကံဳဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး။

တင္စားတာမဟုတ္
ဥတုသံုးမ်ဳိး တစ္ေပါင္းတည္းက်တယ္ ဆိုတာက သေဘာေလာက္သာ မဟုတ္ဘူး။ တင္စား ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ ပီျပင္တာ။ ေႏြကေႏြလို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူသလို၊ မိုးကလည္း မိုးပီပီသသ အံု႔ဆိုင္း မႈန္မိႈင္းၿပီး ရြာခ်တာ။ မိုးရပ္ သြားတာေတာင္ အံု႔မိႈင္း ေနတုန္းပဲ။ ခ်မ္းတဲ့ ေနရာ က်ေတာ့လည္း ရန္ကုန္ ေဆာင္းနဲ႔ မတူဘဲ အညာေဆာင္းလို ေစာင္ျခံဳထဲက မထြက္ႏိုင္တဲ့ အခ်မ္းမ်ဳိး။ ထူးေထြ တည့္အံ့ရာေသာ၀္လို႔ ဆိုရမယ့္ အေျခအေနပဲ။ ေနာက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေရာက္သြားမႇန္း မသိေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပူလာလိုက္တာ ကိုယ့္အသား ကိုယ္ထိရင္ေတာင္ အေငြ႔ ထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။ ရာသီဥတုက လူေတြကို က်ီစားေနသလို ေအာက္ေမ့မိတယ္။

ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာခ်င္လို႔
ေႏြမုိးေဆာင္း တစ္ေပါင္းတည္းက်တဲ့ ဒဏ္ကို မက်န္းမာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က မခံႏိုင္ဘူး။ အသက္႐ႈ ၾကပ္ၿပီး ေမာလာတယ္။ ခါတိုင္းလို ႐ႈေဆး ႐ႈလိုက္တာနဲ႔ သက္သာ မသြားဘူး။ ဗင္တိုလင္ ႐ႈေဆးကို စက္နဲ႔ မႈတ္သြင္းၿပီး ႐ႈလည္း ခဏပဲ သက္သာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကပ္ျမဲၾကပ္ၿပီး ေမာျမဲ ေမာေနေတာ့တယ္။ နည္းနည္းေလးမႇ အလႈပ္မခံေတာ့ ေဆး႐ံုလည္း မသြားႏိုင္ဘူး။ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရႇာက္ ေပးေနတဲ့ ဆရာေလးကိုပဲ အေၾကာင္းၾကား ရတယ္။ ဆရာေလးရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈေၾကာင့္ ေသေကာင္ ေပါင္းလဲေတာ့ မျဖစ္လိုက္ဘူး။ ခံေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခံလိုက္ရတယ္။ တစ္လလံုး စာမေရးဘဲ နားလိုက္တယ္။ အခုေတာ့ သက္သာလာၿပီ ျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ပူၾကတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးလုိက္ရတာ ျဖစ္တယ္။

ကြန္ကရစ္ဖုန္းဆိုးေတာႀကီး
ရႇိတုန္းက တန္ဖိုးမထားဘဲ မရႇိေတာ့မႇ အဖိုးတန္မႇန္း သိတာ လူ႔သဘာ၀ပဲ။ အညာသား ျဖစ္လို႔ ေတာ္႐ံု အပူေလာက္ကို မမႈပါဘူး။ အခု ေရာဂါ ရေတာ့မႇ အပူကို ေၾကာက္ၿပီး သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္ေတြကို တမ္းတမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးေႏႇာင္း သြားၿပီ။ ေက်ာင္းသား ဘ၀က ေနေျပာက္ မတိုးတဲ့ ရန္ကုန္-မႏၲေလး မီးရထားနဲ႔ ကားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္က ကြၽန္းေတာႀကီးေတြ မရႇိေတာ့ဘူး။ ၀ါဆိုပန္းခူး ထြက္ၾကတဲ့၊ မဂၤလာဒံုနဲ႔ ေထာက္ၾကန္႔ ဘက္က ေတာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီ။ ည ၉ နာရီခြဲပြဲ ႐ုပ္ရႇင္ၾကည့္ၿပီး အျပန္ ပန္းဆိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္မႇာ ကေလးေတြနဲ႔ အလုအယက္ ပန္းေကာက္ ခဲ့ၾကတဲ့ ခေရပင္ႀကီးေတြ မရႇိေတာ့ဘူး။ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ခေရပင္ႀကီးေတြ၊ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ ေနရာမႇာ ခုေတာ့ ကြန္ကရစ္ ဖုန္းဆိုး ေတာႀကီးပဲ ရႇိေတာ့တယ္။

တိုးတက္မႈနဲ႔ ဆုတ္ယုတ္မႈ
ဒါကိုပဲ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈလို႔ ေခၚေနၾကေသးတယ္။ တိုးတက္မႈနဲ႔ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးမႈကို လူေတြ ခြဲျခား မသိၾကဘူး။ ေရာဂါရမႇ သိၾကရတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းမႇာလဲ။ အခု ဆယ္စုႏႇစ္ တစ္ခုေလာက္ အတြင္းမႇာ
သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေရးဆုိင္ရာ ပညာေပး လံႈ႔ေဆာ္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ကိုင္ လာၾကတာ ေတြ႔ရလို႔ စိတ္သက္သာ ရေသးတယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မႇာ သစ္ပင္စိုက္တဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားသိ ေတြ႔ျမင္ ေနရတယ္။ အခုစိုက္တဲ့ အပင္ေတြ သစ္ပင္ႀကီး ျဖစ္လာဖို႔က ကိုးႏႇစ္၊ ဆယ္ႏႇစ္ အခ်ိန္ ယူရဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ သက္တမ္း ေလးငါးဆယ္ ရႇိေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္လႇဲျခင္း မျပဳလုပ္ဖို႔လည္း တားဆီး ကာကြယ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လမ္းေဖာက္လို႔ အေဆာက္အဦေဆာက္လို႔ ဆိုၿပီး သက္တမ္းရင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို လက္လြတ္စပယ္ ခုတ္လႇဲျခင္း မျပဳဖို႔ လိုပါတယ္။

သက္ေသျပပါ
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးတို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းလန္း စိုျပည္ေရးတို႔၊ သစ္ပင္ စိုက္ေရးတုိ႔ လံႈ႔ေဆာ္ ေဟာေျပာေနၾကတာ အလြန္ေကာင္းတယ္။ လက္ေတြ႔ မ်ားမ်ား စိုက္ၾကရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ အခုေတာ့ အစိုက္နဲ႔ အခုတ္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ မ်ားမ်ားစိုက္ၿပီး နည္းနည္းပဲ ခုတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ ခ်င္တယ္။ ဖုန္းဆိုးေတာ ျဖစ္ၿပီးမႇ အိုေအစစ္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ Action speak louder than word အေျပာထက္ လက္ေတြ႔က ပို အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ကိစၥကို ေလမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပၾကပါလို႔ ႏိႈးေဆာ္ လိုက္ရပါတယ္။

Ref: EMG News