လူႀကီးသူမမ်ားရဲ႕ဆံုးမစကား

လူထုစိန္ဝင္း

အခုတေလာ စာေရးဖို႔ စားပြဲမွာ သြားထိုင္တိုင္း ေဒၚေဒၚ့ (လူထုအေမမာ) ကို ေျပးၿပီး သတိရ ေနမိတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ အသံကိုလည္း နားထဲမွာ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ေဒၚေဒၚက အသက္ ႀကီးလာေလေလ သံေယာဇဥ္ ႀကီးေလျဖစ္ၿပီး သူ႔ဆီကို ေန႔စဥ္လိုလို ဖုန္းဆက္ေစခ်င္တယ္။


ဆရာေတြကိုသာလြမ္း
ဖုန္းေျပာရင္ေမာမွာစိုးလို႔ တစ္ခါတေလ အေမ့ ေကာင္းၿပီး မဆက္ဘဲ ေနလိုက္ရင္ သူက ေကာက္ဆက္ ေတာ့တာ။ ဆက္တဲ့ အခါတိုင္းလည္း "စာေရးတဲ့အခါ သတိထားေရး၊ ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ ေရးေပမယ့္ ေ၀ဒနာ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဘာအေၾကာင္း ေရးေရး သူတစ္ပါး နားခံသာေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေရး"လို႔ အျမဲ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ပိုႀကီးလာတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ လိုဆံုးမမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တိုင္က သက္ႀကီးတန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဆံုးမတာ ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဦးႀကီး(ေရႊဥေဒါင္း)၊ ဦးေလး(လူထုဦးလွ)နဲ႔ ေဒၚေဒၚတို႔ကို လြမ္းလိုက္ သတိ ရလုိက္တာ။

က်ားၿမီးဆြဲရမွာထက္ေၾကာက္
ဦးႀကီးေရႊဥေဒါင္းက စာေရးတဲ့အခါ အဆြဲအငင္ အသတ္ေတြ တိုနန္႔နန္႔နဲ႔ မပီမသ ျဖစ္ေနရင္ အျမဲတမ္း ဆူေလ့ ေငါက္ေလ့ ရွိတယ္။ သူ႔စာလည္း လုိက္ေရးရေသး၊ ေန႔တုိင္း အေငါက္ အငမ္းလည္း ခံရေသး ဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္က ဆိုရင္ သူ႔အနား သြားရမွာ က်ားၿမီး ဆြဲရမွာ ထက္ေတာင္ ေၾကာက္ေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း အျမဲတမ္းလို သတိရ ေနမိတယ္။ ဦးေလးလွ ကေတာ့ ဦးႀကီးနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ဘက္။ ေအာက္သား ျဖစ္ေပမယ့္ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္၊ အမူ အက်င့္ အားလံုး မႏၲေလးသားေတြ ထက္ေတာင္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔တယ္။ သားသမီးေတြနဲ႔ တပည့္သား ေျမးေတြ ကိုေတာင္ ဆူတယ္ ေငါက္တယ္ မရွိဘူး။ "မင္းသားေတြ၊ မင္းတူေတြကို ၾကည့္ေျပာဦး" ဆိုတဲ့စကားဟာ ဦးေလး အလြန္ဆံုး ေျပာတဲ့စကားပဲ။

ရင့္သီးၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားမသံုး
စာေရးတဲ့အခါမွာလည္း ဦးေလးက သိမ္ေမြ႔ ယဥ္ေက်းတာပဲ။ စကားလံုး ရင့္ရင့္သီးသီး ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဘူး။ မဂၤလာ မရွိတဲ့ အသံုးအႏႈန္း မ်ဳိးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ သတင္းစာထဲမွာ မပါေစရဘူး။ 'မိုးေခါင္လို႔ လယ္သမားေတြ ဒုကၡ ေရာက္ေနၾကတယ္'လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာေတြက ေရးလုိက္မိရင္ ဦးေလးက ဒုကၡ ဆိုတဲ့ စကား အစား အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ေနၾကတယ္လို႔ ျပင္ေပး လုိက္တယ္။ မုဒိမ္းက်င့္ ဆိုတဲ့ စကားလည္း ဦးေလးက သိပ္စက္ဆုပ္တယ္။ လူထု သတင္းစာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးေစရဘူး။ အဲဒီလို သတင္းမ်ဳိးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မထည့္ဘူး။ ဆက္စပ္ အေၾကာင္းရွိလို႔ မတတ္သာဘဲ ထည့္ရတဲ့ အခါမ်ဳိး(ဥပမာ ျပဴေစာထီးဗိုလ္က ရြာသူ တစ္ဦးကို ခင္ပြန္း မရွိခိုက္ အႏိုင္က်င့္တဲ့ သတင္းမ်ဳိး) မွာေတာင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးဘဲ မေတာ္မေလ်ာ္ ျပဳသည္၊ အႏုိင္အထက္ ျပဳသည္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေရးေစတယ္။

တည့္တည့္ႀကီးမွန္ေအာင္
ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းမ်ားရဲ႕ အဆံုး အမ ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္း ခဲ့ရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုထိ မလိမၼာေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၿပီး ေဒါသ ျဖစ္ရတဲ့ အခါေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ စာေရးတဲ့အခါ ေဒၚေဒၚ ဆံုးမသလို သူတစ္ပါး နားခံသာေအာင္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေရးမယ့္အစား ပိႆာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္သလို တည့္တည့္ႀကီး မွန္ေအာင္ ပစ္ထည့္ေလ့ ရွိေတာ့ အနာေပၚ တုတ္က် ခံရသူေတြ မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္သြား တတ္ၾကတယ္။ NGO ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ လုပ္စား ေနၾကသူေတြ အေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေရးေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပက အဲဒီလို လုပ္စားေနၾကသူေတြ တီကို ဆားနဲ႔ တြန္႔သလို ထြန္႔ထြန္႔လူး ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အတင္းအဖ်င္း မီဒီယာ လုပ္သူေတြ၊ ေၾကာ္ျငာ ေဆာင္းပါးေရး စီးပြားရွာသူေတြ၊ ဖြင့္ပြဲ မွန္သမွ် လည္တက္ၿပီး လက္ေဆာင္ ယူသူေတြ၊ ကံစမ္းမဲ ႏိႈက္ေပးတာနဲ႔ အခမ္းအနား မိန္႔ခြန္း ေျခြေပးတာကိုပဲ တကယ့္ စာနယ္ဇင္း အလုပ္ႀကီး ထင္ေနသူေတြ အေၾကာင္းေတြ ေရးေတာ့ အဲဒီလို လုပ္စား ေနသူေတြက မလိုတမာနဲ႔ ေအာက္ကလိအာ စကားေတြ၊ မၾကားတၾကား ျပန္ေျပာၾကတယ္။

ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္
"ကိုယ္ေရးေနလို႔လည္း ဘာမွ ေျပာင္းလဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေအးေအးသာ ေနပါေတာ့။ စာေတြ ေရးမယ့္အစား ဖတ္ခ်င္တာေတြသာ ဖတ္ေနစမ္းပါ" ဇနီးသည္ ရွိစဥ္က မၾကာခဏ အဲဒီလို ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စိုးရိမ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ေသမလိုျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံု တက္ရတဲ့ ကိုယ္က က်န္ရစ္ၿပီး အၾကာႀကီး ေနရလိမ့္ဦးမယ္ ထင္ထားတဲ့ သူက ကြယ္လြန္ သြားရွာတယ္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွ ေသခ်ာ ေရရာတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြ၊ ရာထူး အာဏာေတြ၊ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္းေတြ၊ ခ်ီးမြမ္းကဲ့ရဲ႕ ဆိုတာေတြ အားလံုး 'ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာတည္း' ဆိုသလို ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါလား။

ဘာလုပ္ရမွာလဲ
အလိမၼာဖက္ၿပီး ေလာကီသားတိုင္း လိုခ်င္ မက္ေမာတဲ့ အရာေတြ စုေဆာင္းေနလို႔ ဒီ အသက္အရြယ္ က်မွ ဘာလုပ္ ရေတာ့မွာလဲ။ ျပင္သစ္က နာမည္ေက်ာ္ စားဖိုမွဴးႀကီး ကိုယ္တုိင္ လာခ်က္ေကြၽးလည္း ပန္းကန္ တစ္၀က္ထက္ ပိုၿပီး မစားႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက မာသာထရီဇာကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ႐ိုးလ္႐ြိဳက္စ္ ကားႀကီးမ်ဳိး လက္ေဆာင္ လာေပးလည္း အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ေတာင္ မဆင္းႏိုင္ေတာ့တာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒီေခတ္ ၿမိဳ႕သား လူလည္ေတြလို ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ၿပီး ေဒၚလာ ရွာတာမ်ား ဘာခက္လို႔လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွ လူတကာကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ေျခေထာက္ လိုက္ဖက္ ေနရတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေသရာ ပါသြားတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ က်န္ရစ္တဲ့ ကိုယ့္သားသမီး ေတြလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ လက္ၫွိဳး ထိုးခံရၿပီး လူေတာ မတိုးတဲ့ ဘ၀ မေရာက္ေစခ်င္ ပါဘူး။

ေဒါသမခ်ဳပ္ႏိုင္ေသး
လူႀကီးသူမမ်ား အဆံုးအမေၾကာင့္ လူက်င့္၀တ္ကို ခါး၀တ္ပုဆိုးလို မျမဲႏိုင္ေပမယ့္ အေတာ္ အသင့္ေတာ့ ဆင္ျခင္ ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ ထြက္လာတတ္တဲ့ ေဒါသကိုေတာ့ ခုထိ မခ်ဳပ္ထိန္းႏုိင္ ေသးဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာက အေရးမႀကီးဘူး ၾကြက္မိဖို႔သာ လိုရင္းပဲ ဆိုတဲ့ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ၿပီးေရာ လူစားမ်ဳိးေတြနဲ႔ အိုဘားမားလို ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္မူ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘဲ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး လူတိုင္းကို မ်က္ႏွာခ်ဳိ လိုက္ေသြးေနတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ျမင္တိုင္း ေဒါသက ေခါင္းျပဴျပဴ လာေလ့ ရွိတယ္။ အာဖဂန္ နစၥတန္က မူလတန္း ေက်ာင္းကေလးေပၚ ဗံုးၾကဲခ်လို႔ ကေလးေတြ အတံုးအ႐ံုး ေသၾကရတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေဒါသက ေထာင္းကနဲ ထြက္လာတယ္။ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလံုးကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးမ်ား သဖြယ္ အရွက္မရွိ မ်က္ႏွာေျပာင္ တုိက္ၿပီး လိမ္ညာ ေနတာေတြ ၾကားရတဲ့ အခါမွာလည္း နားကေလာၿပီး ေဒါသက ၀ုန္းကနဲ ထလာ တတ္တယ္။

ကြၽဲပါးေစာင္းတီး
ဒါေပမယ့္ ထြက္လာတဲ့ ေဒါသကို ခြၽန္းအုပ္ၿပီး လူယဥ္ေက်းစကား ေျပာပါ ေရးပါတယ္။ ခက္တာက ေကာင္းဘြိဳင္ ေတြက လူႀကီး လူေကာင္းစကား နားမလည္တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ေရးေရး 'ကြၽဲပါးေစာင္းတီး'ဆိုသလို ေျပာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနေတာ့တယ္။

လိမၼာခ်င္ေပမယ့္
ေရးလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမ စကားက နားထဲမွာ ပဲ့တင္ ထပ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ရတယ္။ လူလိမၼာ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အားမရ ျဖစ္မိတယ္။ အသက္ ၇၀ တန္း ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ပါၿပီ။

Ref: EMG News