ေႂကြးေၾကာ္သံ

ဖိုးသံေခ်ာင္း
Saturday, January 30, 2010

ကို ….................

“ေႂကြးေၾကာ္သံ” နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါ့မယ္။ နည္းနည္းရွည္ရွည္ ေရးပါရေစ။

၁၉၄၅ မွာ ရဲေဘာ္ႀကီးသိန္းေဖ (ျမင့္) အိႏၵိယက ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။ အဲဒီကာလ ၁၉၄၅/၄၆ က လူထုက ႏိုင္ငံေရးအရ သိပ္တက္ ႂကြေနတာပါ။ အစည္းအေဝးေတြ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ အမ်ားႀကီး ေႂကြးေၾကာ္ ၾကပါတယ္။ အခုေခတ္လို “တို႔အေရး” လို႔ ေယဘုယ် ေႂကြးေၾကာ္တာ သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ “စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႐ုတ္သိမ္းပစ္” “အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ထြက္သြား” “စကၠဴျဖဴ စီမံကိန္း အလိုမရွိ” စသျဖင့္ လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို ထင္ဟပ္တဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေႂကြးေၾကာ္ ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီး သိန္းေဖ(ျမင့္) က လူထုဆႏၵျပပြဲ ခ်ီတက္ပြဲေတြမွာ ေႂကြးေၾကာ္ၾကတဲ့ “ေႂကြးေၾကာ္သံ” နဲ႔ ပါတီရဲ႕ “ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံ” (strategic slogan) ကြဲျပားေစဖို႔အတြက္ slogan ကို “ေဆာင္ပုဒ္” လို႔ ဘာသာျပန္ဖို႔ အဆိုျပဳဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူေျပာတာ မဆိုးပါဘူး၊ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ slogan ကို “ေႂကြးေၾကာ္သံ” လို႔ အမ်ားနားလည္ အထုိင္က်ေနၿပီျဖစ္ လို႔ “ဗကပ” က မျပင္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

• “ေႂကြးေၾကာ္သံ” မွာ လုပ္ငန္းစဥ္တခုလံုးကို ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာတဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ (strategic) “ေႂကြးေၾကာ္သံ” ရွိရပါမယ္။ “စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ၿပီး ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ စနစ္ထူေထာင္ၾက” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ “ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံ” ပါ။ ဘာကို တိုက္ဖ်က္မယ္၊ ဘာကို ထူေထာင္မယ္ဆိုတာ ပါေနပါတယ္။ ကာလ အေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။

• “လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးေႂကြးေၾကာ္သံ” က်ေတာ့ ကာလကေလးတခုအတြက္ပဲ ေႂကြးေၾကာ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ “စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႐ုတ္သိမ္းေပး” “စကၠဴျဖဴစီမံကိန္း အလိုမရွိ” လိုဟာမ်ိဳးကစၿပီး ကုန္ေစ်းနႈန္း က်ဆင္းေရး၊ ဆန္အလံုအေလာက္ ရရွိေရး၊ လာဘ္စားတဲ့ အရာရွိ အေရးယူေရးတို႔လို လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို ေႂကြးေၾကာ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို နည္းပရိယာယ္ (tactical) ေႂကြးေၾကာ္သံလို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါ။ “ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းတလပိတ္ေရး” တို႔ “သမဂၢ ထူေထာင္ခြင့္ရေရး” တို႔လိုဟာလည္း “နည္းပရိ ယာယ္ ေႂကြးေၾကာ္သံ” ေတြပါပဲ။

(၁) ေနာက္ၿပီး “ေႂကြးေၾကာ္သံ” မွာ မေၾကာက္တရားသြင္းေပးတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ အားတင္းတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြလည္း ရွိရပါ တယ္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးရေတာ့မယ့္ အေျခအေနကိုေရာက္ေတာ့ ေယဘုယ်ေႂကြးေၾကာ္သံ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ” ဆိုတာေလာက္နဲ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ “မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ႈိ႕႐ႈိ႕” “သူပုန္သူပုန္ ထထ” “ဖိရင္ႂကြမယ္ ထိရင္ခ်မယ္” “လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႔” စတာေတြ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ရပါတယ္။

- ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာတခုက အၾကမ္းမဖက္ေရးဟာ ေႂကြးေၾကာ္သံ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ပြဲနည္းနာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

- တိုက္ပြဲဝင္ ေႂကြးေၾကာ္သံ တင္ရင္ စည္း႐ံုးေရးကလည္း တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ စည္း႐ံုးေရးပဲ ျဖစ္ရပါမယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢက (၁၃ဝဝ ျပည့္မွာ) အတြင္းဝန္႐ံုး ဝိုင္းတုန္းက ပံုမွန္စည္း႐ံုးေရး သဏၭာန္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ၊့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးၿပီးေတာ့ ဥကၠ႒ ကိုလွေရႊကို “ေက်ာင္းသားအာဏာရွင္” အျဖစ္ တင္ပါတယ္။ သူက သူ႔နာမည္နဲ႔ပဲ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ဒါက အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီ ဒီမိုကေရစီ ကာလကမို႔ လုပ္ႏိုင္တာပါ။ ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာ လုပ္မရပါဘူး။ ေျမေပၚ ဥပေဒတြင္း အေနနဲ႔ လုပ္မရပါဘူး။ ေျမေအာက္ ယူဂ်ီအေနနဲ႔ပဲ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္႔လက္ေအာက္မွာ လူထုဆႏၵျပပြဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ အေငြ႔ အသက္ကေလးရွိရင္ စည္း႐ံုး ေရးပံုသဏၭာန္တမ်ိဳး ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာဆိုရင္ တမ်ိဳး ျဖစ္မွရပါမယ္။

(၂) ဝါဒျဖန္႔တဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံ၊ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံ၊ လက္ေတြ႔လုပ္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံ ဆိုတာကလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္သံ ဆိုတာကလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္သံ ကေတာ့ တခုတည္းပါ။

“ဘုရင့္ႏိုင္ငံ စနစ္ကိုဖ်က္သိမ္း သမၼတႏိုင္ငံစနစ္ထူေထာင္” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံ တခုတည္းပဲ ျပင္သစ္၊ ႐ုရွားနဲ႔ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရး (အေစာပိုင္း) ေတြမွာ တင္ခဲ့ပါတယ္။

လူထုမႏိုးၾကားေသးခင္မွာ ဒီေႂကြးေၾကာ္သံရဲ႕တန္ဖိုးက ဝါဒျဖန္႔ခ်ိတဲ့တန္ဖိုးပဲ ရွိပါတယ္။ လူထုက တစံုတရာ ႏိုးၾကားေနေပမယ့္ မထႂကြဝံ့ေသးရင္ အဲဒီေႂကြးေၾကာ္သံမွာ လံႈ႔ေဆာ္ေရးတန္ဖိုး ပါလာၿပီ။ လူထုက လက္ေတြ႔ ထႂကြေနၿပီဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတာအထိ တန္ဖိုး တက္သြားပါတယ္။

ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႔နဲ႔ ထင္ဟပ္ၿပီးေျပာမယ္ဆိုရင္ “ဒီမိုကေရစီေရး တို႔အေရး” ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ အေစာႀကီး ကတည္းက ေပၚေနတာပါ။ ၁၉၅၈ စစ္အုပ္စု အာဏာ မသိမ္းခင္ကတည္းက ၁၉၄၈ ကတည္းက ေပၚေနတာပါ။

ဓနရွင္ဒီမိုကေရစီစည္းဝိုင္းက က်ဥ္းလာေလေလ ဒီေႂကြးေၾကာ္သံကို ေႂကြးေၾကာ္သူ မ်ားလာေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က စၿပီး ေနာက္ဆံုး ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း အထိ ေႂကြးေၾကာ္လာတယ္။ ဒါက ၁၉၈၈ မတိုင္မီ အထိကို ေျပာတာပါ။

၁၉၈၈ မွာက်ေတာ့ စစ္အုပ္စုဝင္ေဟာင္းေတြပါ ဒီမိုကေရစီေရး တို႔အေရး ျဖစ္လာပါတယ္။

ေႂကြးေၾကာ္သံတူေပမယ့္ အလုပ္မတူၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ - အေတြးအေခၚ မတူလို႔ပါ။ အျမင္မတူလို႔ပါ။ ရပ္တည္မႈမွာေတာင္ ၂ ခြ ျဖစ္ေနသူ ရွိတယ္။

- ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈေတြက သိပ္ျမန္တယ္။ အမီမလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါက ကိုယ့္ဘက္မွာသာ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္း ဘက္မွာလည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္က အာဏာမဲ့တယ္။ တကြဲတျပားစီ က်ဲျပန္႔ေနတယ္။ သူတို႔ဘက္က အာဏာရွိတယ္။ တစံုတရာ စုစည္း မိထားတယ္။ သူတို႔က လူထုကို အေျခခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ ယႏၱရားကို အေျခခံတာ ျဖစ္တယ္။

- ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ဓားပါတဲ့ကုလားက စားသြား” တာပါ။ ဒီသင္ခန္းစာကို မေမ့ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။

ရဲေဘာ္သဖြယ္ …

ဖိုးသံေခ်ာင္း

Ref: ေန႔သစ္္