လက္ေတြ႔ေထာင္ေဖာက္ျခင္း သင္ခန္းစာ

ဂါမဏိ
Tuesday, March 10, 2009

ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္တခုကေန ၁၉၉၆ ခုမွာ ေထာင္ေဖာက္ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ မူးယစ္ေဆး ကုန္ကူးမႈနဲ႔ ေထာင္ က်ခဲ့တဲ့ ေဒးဗစ္မက္မီလန္က သူ႔ရဲ႕ ေထာင္ေဖာက္မႈ အေတြ႔အၾကံဳကို အခုလို ေဝမွ်ပါတယ္။

"က်ေနာ့္ကို ရဲ ၄ ေယာက္က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ တ႐ုတ္တန္းက ခရီးသြား ေအဂ်င္စီ ႐ံုးခန္းထဲ လာဖမ္းတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး [ထြက္ေျပးဖို႔] စ,ၾကံစည္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့အခါ က်ေနာ္ဟာ သံတိုင္ေတြ၊ အုတ္နံရံေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ လႊတ္ထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြကို စတင္ေလ့လာၿပီး ထြက္ေျပးႏိုင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာကို ရွာေဖြခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေဆာင္ ၆ မွာ သြားေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေဆာင္ ၆ က ျပဴတင္းေပါက္ သံတိုင္ေတြဟာ အေသးဆံုး ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။...

အဲဒီေထာင္မွာ ေထာင္ဝါဒါကလည္း သိတ္မမ်ားပါဘူး။ အက်ဥ္းသား ၁၂၀ ကို ဝါဒါ တေယာက္ႏႈန္း ေလာက္ဘဲ ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေထာင္ကို အစိုးရက ကိုင္တြယ္ ထိန္းသိမ္းတာ မဟုတ္ဘဲ ထိန္းသိမ္းေရး ေဂါပကအဖြဲ႔ တခုက အုပ္ခ်ဳပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယူနီေဖာင္းေတြမွာ ပန္းပြားေတြ၊ ေလထီးခုန္ တံဆိပ္ေတြ၊ အပြင့္ေတြ အေခ်ာင္းေတြ တပ္ၿပီး ဟန္ေရးျပ ေနတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

[ေထာင္ေဖာက္ေျပးရာမွာ] အေရးႀကီးတကာ့အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေရး ပါဘဲ။ တကယ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို ထိန္းထား ေပးႏိုင္မယ့္လူ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ...

စီမံကိန္းဆြဲျခင္းသည္ ပထမ

ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက တေယာက္ထဲေနလို႔ရတဲ့ အက်ဥ္းခန္းေလး ရဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခန္း အမ်ားစုဟာ ကားဂိုေဒါင္ တလံုးစာေလာက္ ရွိၿပီး အက်ဥ္းသား ၂၅ ေယာက္ေလာက္ စုေနရပါတယ္။ ငါးေသတၱာဗူးထဲက ငါးေတြလို က်ပ္ညပ္ၿပီး အိပ္ရပါတယ္။

လူတိုင္းကိုသံေျခက်င္းေတြ ခတ္ထားတဲ့အတြက္ တခၽြင္ခၽြင္ အသံလည္း ျမည္ေနပါတယ္။ မီးကိုလည္း တညလံုး ထြန္းထားပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပိတ္ဖြင့္လို႔ရတဲ့ မီးခလုတ္ တခုရေအာင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး အၾကံအဖန္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ ေငြအမ်ားႀကီးအကုန္ခံခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ႐ံုးခန္းတခန္း၊ ထမင္းခ်က္ တေယာက္၊ သန္႔ရွင္းေရး သမား တေယာက္ စသျဖင့္ ထားပါတယ္။ တလကို ေဒၚလာ ၇၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ အကုန္ ခံႏိုင္ရင္ ေထာင္ထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ ေနလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိထားဖို႔က ေထာင္ထဲေရာက္လာသူ ရာဇဝတ္သား အမ်ားစုဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက စြန္႔ပယ္ ပစ္လိုက္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၿပီး မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ဘာမွ မက်န္ေတာ့ သေလာက္ ျဖစ္သြား ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အက်ဥ္းသားအမ်ားစုဟာ ေထာင္ေဖာက္ေပးဖို႔ကိစၥ ေျပာရင္ တအား တက္ႂကြ စိတ္ပါလာတတ္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိတ္ မၾကာခင္မွာဘဲ 'ေနစမ္းပါဦး။ မျဖစ္ေသးပါဘူး' လို႔ သေဘာေပါက္ သြားတတ္ပါတယ္။ အရင္က ေထာင္ေဖာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသား ငါးေယာက္ကို ခဏအတြင္းမွာ သြားသတိရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီငါးေယာက္ ဟာ အျပင္ဆံုး အုတ္နံရံအထိ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီးမွ ျပန္မိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုး ျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္ ခံရပါတယ္။ ျပစ္ဒဏ္တိုက္ ဆိုတာ အဝတ္ဘီဒို အေသးတလံုးေလာက္ ရွိတဲ့ သြပ္ေလွာင္အိမ္ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို အဲဒီတိုက္ထဲ ကေန ဆင္ခတ္တဲ့ သံမဏိ ထူးႀကိဳးႀကီးေတြ ခတ္ၿပီး ေန႔တိုင္း ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ လုပ္ပါတယ္။ အျပင္ထုတ္ခ်ိန္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ ညႇဥ္းဆဲပါတယ္။ ငါးေယာက္မွာ ေလးေယာက္ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ေထာင္ဝင္စာအထုပ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဝွက္သြင္းလာတဲ့ သံျဖတ္လႊေတြနဲ႔ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ သံတိုင္ေတြကို စျဖတ္ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံတိုင္ တေခ်ာင္းဘဲ ျဖတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေတာင္ တေခ်ာင္းလံုး ျပတ္ေအာင္ ျဖတ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ က်ေနာ့္အေဖာ္ ဆြီဒင္ လူမ်ဳိး ဗလႀကီးက ဆြဲေကြးပစ္ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ ကိုယ္မွာဆီသုတ္ထားၿပီး သံတိုင္ ၾကားကေန ေလွ်ာထြက္လိုက္ ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအဟန္႔အတား

က်ေနာ္ အခန္းျပင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တိုက္ဝင္းထဲက ထြက္ႏိုင္ဖို႔ ပ်ဥ္တခ်ပ္ သံုးရပါတယ္။ အဲဒီပ်ဥ္က စာအုပ္စင္ကပ်ဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အခန္းထဲက ပစၥည္းအားလံုးဟာ ေထာင္ေဖာက္ရာမွာ အေထာက္အကူရဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ရွာေဖြစုေဆာင္း ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ပရိေဘာဂေတြဟာ ေလွခါးေတြ ျဖစ္သြားၿပီး ခန္းဆီးေတြက ႀကိဳးေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ အုတ္နံရံ ၆ ခုကို ေက်ာ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ အလုပ္႐ံု တခုထဲဝင္ၿပီး ေလွခါးရွည္ တခုနဲ႔ ဝါးလံုးရွည္ တေခ်ာင္း ယူလိုက္ၿပီး အုတ္နံရံေတြကို တခုၿပီးတခု ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဝါဒါေတြ ဘယ္မွာအိပ္တယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္ စံုစမ္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တေလက ကင္းလွည့္တာမ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲသလို ကင္းလွည့္ေနတဲ့ အခါ က်ေနာ္ အေမွာင္ရိပ္မွာ ပံုးေနရပါတယ္။

မနက္ ၄ နာရီေလာက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ အေတာ့္ကို ပင္ပန္း ႏံုးခ်ိေနပါၿပီ။ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေတာ့ဘဲ ထံုက်င္ေနၿပီး စက္႐ုပ္လိုဘဲ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီဒုကၡ ဆင္းရဲ ကမၻာေလးထဲမွာ လူေပါင္း ၁၂၀၀၀ ေလာက္ ျပစ္ဒဏ္ က်ခံေနရင္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပိတ္မိေနတာကို ဆင္ျခင္မိေတာ့ ငါလည္း ေထာင္ မေဖာက္ႏုိင္ရင္ ဒီလိုဘဲ ေနရမွာဘဲလို႔ အေတြးေပါက္ မိပါတယ္။

လွ်ပ္စစ္လႊတ္သံဆူးႀကိဳးတပ္ ေနာက္ဆံုး အုတ္တံတိုင္းထိပ္ကို က်ေနာ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အ႐ုဏ္ပ်ဳိ႕ လာၿပီး အေရွ႕ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ လိေမၼာ္ေရာင္ ႏုႏုေလး စလြင္လာပါၿပီ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕အခ်ိန္ဇယား ေနာက္က်ေနတဲ့ သေဘာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ျပင္ကိုေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုခံစားမႈမ်ဳိး က်ေနာ္ မခံစားရတာ ၾကာပါၿပီ။ ကေလး ဘဝတံုးကေတာ့ မနက္ အိပ္ရာထတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကမၻာေလာကႀကီးထဲ ေကာင္းတဲ့ အရာေတြရွိတယ္ ဆိုတာကို သိရတဲ့ အရသာမ်ဳိးေပါ့။

ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးလိုက္ၿပီး ေနခဲ့ရတဲ့ ေထာင္ကို အရင္မျမင္ခဲ့ ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေန တခဏ ျပန္ေငးၾကည့္ မိပါတယ္။ အရင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ေထာင္ကို အပို႔မွာ သံေျခက်င္းေတြ၊ ေထာင္အဝတ္ အစားေတြနဲ႔ လူ ၂၀၀ ေလာက္ ႁပြတ္သိပ္ေနတဲ့ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ကေန ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ဒီ့ေနာက္ က်ေနာ္ တကၠဆီ တစီးငွားၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။"

ဒီေဆာင္းပါးေရးတဲ့ ေဒးဗစ္မက္မီလန္ဟာ ဘန္ေကာက္ ဟီလ္တန္ေဟာ္တယ္ လို႔ေခၚၾကတဲ့ ဘန္ေကာက္ေထာင္က ေဖာက္ေျပးႏိုင္ ခဲ့တဲ့ တဦးတည္းေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ၿပီး ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ တရားဝင္ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံတို႔ကေတာ့ သူ႔ကို ဖမ္းဝရန္း ထုတ္ထားပါတယ္။

ဘီဘီစီ (မတ္လ ၁ ရက္ ၂၀၀၉ ခု)

ဂါမဏိ

Ref: ေန႔သစ္

....