အခြံသာက်န္တဲ့ ေသနတ္စုတ္

ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ စစ္ေရးအင္အား၊ စီးပြားေရး အင္အား တည္ေဆာက္မွဳသည္ အေရးၾကီးပါသည္။ ထို အင္အားႏွစ္ရပ္သည္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနျပီး၊ အင္အား ႏွစ္ရပ္လံုး တျပိဳင္နက္ ၾကီးထြားလာေစရန္မွာ အလြန္ပင္ ခက္ခဲသကဲ့သို႔ မည္သည့္ အင္အားကို စတင္ တည္ေဆာက္ရမည္ ဆိုသည္မွာလဲ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရတရပ္အတြက္ အလြန္ပင္ ခက္ခဲနက္နဲေစသည့္ ဆံုးျဖန္ခ်က္ တရပ္ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိဳ ႔ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရး အင္အားကို စတင္ တည္ေဆာက္ျပီး၊ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္း လာေသာ အခါတြင္မွ စစ္ေရး အင္အား တိုးခ်ဲ႕မွဳကို ျပဳလုပ္ၾကျပီး၊ အခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံမ်ား ကေတာ့ စစ္ေရးအင္အားကို စတင္ တည္ေဆာက္ၾကသည္။ အေမရိကန္၊ တရုတ္ စေသာ အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ပထမ အမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ျပီး၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ ေျမာက္ကိုးရီးယား စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ၾကေလသည္။ မည္သူေတြ ေအာင္ျမင္၍ မည္သူေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့ၾကသနည္း။ သမိုင္းက အေျဖေပးခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍လဲ အေျဖေတြ ေပးေနေပလိမ့္ဦးမည္။

စစ္ေရးအင္အားဆိုသည္မွာ အျခားႏိုင္ငံမ်ားအေပၚတြင္ စစ္ေရးနည္းႏွင့္ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ စြမ္းရည္ရွိေသာ (၀ါ) စစ္အင္အားျဖင့္ ျခိမ္းေခ်ာက္ ထားႏိုင္ေသာ အင္အား တရပ္ျဖစ္ျပီး၊ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား၊ ေလ့က်င့္မွဳ၊ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္မွဳ၊ သက္လံုေကာင္းမွဳ စသည္တို႔ႏွင့္ တိုင္းတာႏိုင္သည္။ စီးပြားေရး အင္အားဆိုသည္ကား စီးပြားေရးနည္းျဖင့္ အျခား ႏိုင္ငံမ်ားအား လႊမ္းမိုးထားႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိေသာ အင္အား တရပ္ျဖစ္ျပီး၊ ေရေျမ အေနအထား၊ သဘာ၀ သယံဇာတ၊ နည္းပညာ၊ ရင္းႏွီးျမွုဳပ္ႏွံမွဳ၊ ပညာေရးစနစ္၊ က်န္းမာေရး စနစ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တိုင္းတာႏိုင္သည္။ စစ္ေရးအင္အား တိုးခ်ဲ႕မွု အတြက္ အဓိကက်ေသာ အခရာမွာ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထိုလက္နက္ ပစၥည္းမ်ားကို ႏိုင္ငံတာေစ်းကြက္တြင္ ခိုင္မာေတာင့္တင္းေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ ၀ယ္ယူရပါသည္။ စီးပြားေရးအင္အား ေတာင့္တင္းျပီးေသာ ႏိုင္ငံမ်ား အတြက္ သိပ္အေရး မၾကီးလွေသာ္လည္း ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္မ်ား အတြက္ကား စစ္အင္အား တိုးခ်ဲ့ျခင္းကို စတင္သည္ႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳကို ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစေတာ့သည္၊ “ေငြတက်ပ္ႏွင့္ ငါးၾကင္းေခါင္း ကိုင္၍ မရ“ ဟူေသာ အဆိုပင္ ရွိသည္မဟုတ္လား။ စီးပြားေရး မေတာင့္တင္းပဲ စိန္၊ ေရႊ ၀ယ္၀တ္လွ်င္ အေၾကြးမ်ားျပီး၊ မိသားစု တစုလံုး ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ရကိန္း ႏွင့္ ၾကံဳတတ္ပါသည္။ ထိုနည္းႏွယ္ႏွယ္ပင္။ စစ္ေအးကာလ အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံတို႔အား ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ပိုင္းကာလအထိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ စစ္ေရး တည္ေဆာက္မွဳမွာ စီးပြားေရး အေျခအေန တိုးတက္မွဳ မရွိေသးသျဖင့္ ေအာင္ျမင္မွဳ သိပ္မရွိခဲ့ေပ။ ၁၉၈၀ႏွစ္ပိုင္း ကာလမ်ားတြင္ကား တိုးတက္လာေသာ စီးပြားေရး အင္အားႏွင့္အတူ စစ္ေရး အင္အားမ်ားမွာလဲ ပိုမိုတိုးတက္လာခဲ့သည္။

သမၼတေရဂင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳကာလ (၁၉၈၁-၁၉၈၉) ကာလမ်ားတြင္ အေမရိကန္၏ စစ္အသံုး စရိတ္မ်ား တိုးျမင့္ခဲ့ျပီး Strategic Defense Initiative ပေရာဂ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ေမာ္စကိုကို ေအာင္ပြဲခံကာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုပေရာဂ်က္ကို စစ္အင္အား၊ စီးပြားေရး အင္အား ႏွစ္ဖက္ညွပ္၍ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေမရိကန္တို႔ အဆိုပါပေရာဂ်က္ စတင္စဥ္၍ ဆိုဗီယက္တို႔ကလဲ အားက်မခံ တံု႔ျပန္ခဲ့ပံုမွာ ဆိုဗီယက္ စစ္တပ္သည္ သိပံပညာရွင္မ်ား အပါအ၀င္ ပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ား ပါေသာ စစ္အင္အားကို ၁၀သန္းအထိ တိုးခ်ဲ႕ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံ၏ ဂ်ီဒီပီ (၂၅) ရာႏွဳန္းမွာ စစ္အင္အား အတြက္ျဖစ္ျပီး၊ တႏိုင္ငံလံုးမွ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုမ်ား၏ တ၀က္ခန္႔မွာ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မွဳကိုသာ ေဇာင္းေပးခဲ့သည္။ စီးပြားေရး အင္အား တိုးခ်ဲ႕မွဳသည္ ဒုတိယ ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။

ရလာဘ္ကား ဆိုဗီယက္ယူနီယံၾကီး ျပိဳကြဲသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ကမာၻ၏ စစ္ပြဲမ်ားသည္ စစ္အင္အား တခုတည္းႏွင့္ မျပည့္စံုႏိုင္ေတာ့ပါ။ စစ္အင္အားျဖင့္ တိုက္သည့္ စစ္ပြဲမ်ားလဲ ရွားပါး လာခဲ့ေလျပီ။ စီးပြားေရး အင္အားျဖင့္ တိုက္သည့္ စစ္ပြဲမ်ားေခတ္သို႔ ဦးတည္ လာခဲ့ေလျပီ။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ထိုစစ္ပြဲမ်ားအတြက္သာ ျပင္ဆင္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည္။

အဆိုပါကာလမ်ိဳးတြင္ ကၽြႏုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရ အဖြဲ႔၀င္မ်ား ဘာလုပ္ ေနၾကသည္ ထင္ပါသနည္း။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ကာလအတြင္း စစ္သည္အင္အား တသိန္းေက်ာ္မွ ေလးသိန္းေက်ာ္ ျဖစ္လာပါသည္။ တပ္ရင္းတပ္မမ်ား၊ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္မ်ား တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႔စည္းလာသည္။ စစ္သင္တန္း ေက်ာင္းမ်ား အဆမတန္ မ်ားျပားလာသည္။ ေရတပ္၊ေလတပ္ လက္နက္ အင္အားမ်ား တိုးခ်ဲ့ထားသည္။ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ စစ္အရာရွိမ်ားအား ရဳရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ အစၥေရး စေသာ တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ပို႔၍ ႏူကလီးယား သင္တန္း၊ စစ္ဦးစီး သင္တန္းမ်ား၊ လက္နက္ေရးရာ ကၽြမ္းက်င္ သင္တန္းမ်ား တက္ခိုင္းထားသည္။

ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေအးဂ်င့္မ်ားကို ျပည္ပ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ လႊတ္၍ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္မ်ား သာမက တရားမ၀င္ ေငြလႊဲေျပာင္းမွဳမ်ား၊ လက္နက္ ၀ယ္ယူမွဳမ်ား၊ ျပည္တြင္းသို႔ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တင္သြင္းမွဳမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ေစခိုင္းထားသည္။ စစ္အသံုးစရိတ္ အသံုးမ်ားေသာ ႏိုင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္လဲ ေရွ႕ပိုင္းစာရင္းမွ ပါ၀င္ေနျပီ။
ျမန္မာျပည္၏ စစ္အင္အားကေတာ့ ထိုသို႔ရွိပါသည္။

သို႔ေပမယ့္ အျခားတဘက္က စီးပြားေရးအင္အားကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ကား
တိုင္းျပည္ တခုလံုး၏ စီးပြားေရးသည္ ခၽြတ္ျခံဳက်ေနသည္မွာ စားစရာ မရွိ၍ ငတ္ေသသည့္ လူထုပင္ ရွိေနျပီ။ ေငြေၾကး ေဖာင္းပြႏွဳန္းမ်ားက အဆမတန္ တက္လာသည္။ ပညာေရး ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာကပင္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံျခင္း မရွိေတာ့။ က်န္းမာေရးဘက္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္လဲ ေဆးရံုတြင္ ေဆးမရွိ၍ လူနာေဘး ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ေသမည့္အခ်ိန္ ေစာင့္ေပး ေနရေသာ ဆရာ၀န္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီ။ အာဏာျမဲလွ်င္ ျပီးေရာဆိုကာ ျငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားအား ပါမစ္မ်ား စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ ထုတ္ပးထားမွဳ၊ ေခတ္ပ်က္သေဌး မ်ားအား ေရာင္းလို႔ရတာ အကုန္ေရာင္း ေပၚလစီခ်ကာ အာဏာရွင္ မိသားစုမ်ားအတြက္ ေငြရွာခိုင္းမွဳ စသည္တို႔ေၾကာင့္ သဘာ၀ သယံဇာတမ်ားလဲ ကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။

အိုင္တီနည္းပညာတိုးတက္မွဳ ရွိေနေပမယ့္ နည္းပညာမ်ားကို စစ္အာဏာရွင္ ယႏၱရား လည္ပတ္ေရး အတြက္သာ ပိုမိုေဇာင္းေပး အငံုးခ်ထားသျဖင့္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေရးကို အေထာက္အကူ မျပဳပဲျဖစ္ေနသည္။ မည္သည့္ စီးပြားေရး အင္အား ျပေသာ ႏွဳန္းထားမ်ား အေကာင္း က်န္ပါေသးသနည္း။ စီးပြားေရး အင္အားမွာ အေပါင္းမဟုတ္ပဲ အႏုတ္ လကၡဏာသာ ထြက္ေနရေတာ့သည္။
စီးပြားေရးအင္အား မေတာင့္တင္းပဲ စစ္ေရးအင္အားခ်ည္း သက္သက္သာ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ ေနလွ်င္ေတာ့ “အခြံသာက်န္တဲ့ ေသနတ္စုတ္“ ကဲ့သို႔သာ ျဖစ္လာမည္မွတပါး အျခား မရွိပါေၾကာင္း။

Ref: ခင္မမမ်ဳိး