ရည္မႇန္းခ်က္နီးရင္ ေသြးခ်င္းနီးတာပဲ

လူထုစိန္၀င္း

ဟိုတေလာက ဂ်ပန္ငလ်င္ႀကီးနဲ႔ ဆူနာမီ ဒီလိႈင္းႀကီး ၾကံဳေတြ႔ခိုက္မႇာ ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာေတြခ်င္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီ ၾကပံုမ်ားကို ၾကားရၿပီး ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူမိတဲ့ အေၾကာင္း ေရးခဲ့တယ္။ မေရႇးမေႏႇာင္း မႇာပဲ မေလးရႇားျပန္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေရးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ စာမူေတြကို အမႇာစာေရးဖို႔ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမန္မာေတြခ်င္း အေရးႀကီးေတာ့ ေသြးနီးၾကပံု အေၾကာင္းေတြ ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူး ပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

ေသြးမနီးပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္းၾက
အဲဒီအေၾကာင္းႏႇစ္ခုက ဆက္စပ္ၿပီး ေသြးစည္းမႈနဲ႔ ေသြးနီးမႈ အေၾကာင္းေတြကို ဆက္ေတြး ျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ဳိးခ်င္း တူလို႔ ဘာသာ အယူ၀ါဒခ်င္း တူလို႔ ေသြးစည္း ၾကတာမ်ဳိး ရႇိသလို၊ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာေတြ မတူေပမယ့္လည္း အေတြး အေခၚ အယူ အဆခ်င္း တူညီလို႔ ေသြးမနီး ပါဘဲနဲ႔ ေသြးစည္း ၾကတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရ တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္နဲ႔ လူမ်ဳိးခ်င္း ဘာသာခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမႇ ေသြးစည္းလို႔ မရႏိုင္ တာမ်ဳိး ရႇိသလို၊ လူမ်ဳိးဘာသာ လံုး၀ ကြဲျပား ျခားနား ေနပါလ်က္နဲ႔ ေဆြလိုမ်ဳိးလို ရင္းႏႇီး ခ်စ္ခင္ ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရႇိတတ္တယ္။ အေၾကာင္းရင္းကို သံုးသပ္ ၾကည့္ေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆခ်င္း ထပ္တူနီးပါး တူညီၾကတဲ့ အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်မိတယ္။ အေသြးအေရာင္ တူညီတဲ့ ငႇက္ေတြခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႔ ေနၾကတယ္။ (Birds of the Same Feather flock together) ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။

ဆရာလုပ္ခဲ့လို႔
ျမန္မာျပည္မႇာ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ေလေတာ့ ကိုယ္က သားလို၊ သမီးလို သေဘာထား ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ား အျပား ရႇိခဲ့သလို၊ ကိုယ့္ကို အေဖတို႔၊ အေဖႀကီးတို႔ ေခၚတဲ့ တပည့္ေတြလည္း ရႇိခဲ့တယ္။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ ၾကားမႇာေတာ့ ဒီကိစၥဟာ သိပ္ထူးဆန္း လႇတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ သမားကို မိဘနဲ႔ တစ္တန္းတည္း ထားေလ့ ရႇိၾကတာကိုး။ ထူးဆန္းတဲ့ အက်ဳိးေပး ဘ၀အက်ဳိးေပး ကပဲ ထူးဆန္း လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသူ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚတဲ့သူ၊ အေဖလို သေဘာထား ဆက္ဆံသူ ေလး၊ ငါးေယာက္ထက္ မနည္း ရႇိခဲ့တယ္။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိး လူငယ္ သတင္းေထာက္ေလး တစ္ေယာက္က ဆရာလို တစ္မ်ဳိး၊ အေဖလို တစ္မ်ဳိး ေလးစား ခ်စ္ခင္ၿပီး အျမဲမျပတ္ ဆက္သြယ္ ေနေလ့ ရႇိသလို၊ လူမႈေရးနဲ႔ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္မေလး တစ္ေယာက္ ဆိုရင္လည္း သူ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး လုပ္႐ံုတင္မက၊ သူ႔ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကိစၥ ရင္ဖြင့္စရာေတြ ရႇိရင္လည္း မကြယ္မ၀ႇက္ ရင္ဖြင့္ေလ့ ရႇိတယ္။ ငိုစရာ ရႇိရင္လည္း ငိုျပတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေန ေရာက္ေန ေျခာက္လ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာ ေတြ႔တယ္။ တစ္ခါတေလ ႏႇစ္လ၊ သံုးလတစ္ခါ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ ပါပါလို႔ ေခၚပါရေစလို႔ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အျမဲတမ္း ေခၚတယ္။ စာေရးရင္၊ အီးေမးလ္ ပို႔ရင္လည္း ပါပါလို႔ပဲ ေရးတယ္။

မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔
ျမန္မာျပည္မႇာ ႏႇစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသူ တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ အေဖ တစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္ သလိုကို ဂ႐ုစိုက္ ခဲ့တယ္။ အခု သူ႔ႏုိင္ငံ ျပန္သြားေတာ့လည္း အျမဲမျပတ္ အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး က်န္းမာေရးကို ေမးျမန္းတယ္။ ဖတ္သင့္ ဖတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ မႇန္သမွ် ပို႔ေပးရႇာတယ္။ သမီးတစ္ေယာက္လိုကို စိတ္ထဲမႇာ မႇတ္ယူ ထားခဲ့တယ္။

အခုေျပာခဲ့သူအားလံုးက လူခ်င္းေတြ႔ဆံု ရင္းႏႇီး ခဲ့ၾကလို႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားၾကတာ။ အခုတစ္ေယာက္ က်ေတာ့ လူခ်င္း ေတြ႔ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သတင္းၾကားနဲ႔ ရင္းႏႇီးခ်စ္ခ်င္ၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ ေတာင္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီ တကၠသိုလ္မႇာ မဟာဘြဲ႔ တစ္ခုအတြက္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ဆီက သူက သိသြားခဲ့တာပါ။

ကာတြန္းဆရာမ
သူကလည္း ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မႇာ မဟာဘြဲ႔ လာတက္တဲ့ သီရိလကၤာ ႏိုင္ငံသူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံမႇာ အေတာ္ အသင့္ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကာတြန္း ဆရာမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက သတင္းၾကားနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏႇီးေနၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခြင့္ ေတာင္း႐ံုမက ျမန္မာလို ေဖေဖလို႔ ေရးတာပါ သင္ယူၿပီး သူ႔လက္ေရးနဲ႔ ေဖေဖဆိုၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ (သူ႔လက္ေရး နမူနာနဲ႔ သူ႔ကာတြန္း လက္ရာကို အကဲ ခတ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါတယ္)။

သူက ကာတြန္းဆြဲ႐ံုတင္မက ကဗ်ာေလးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြနဲ႔ ကာတြန္း လက္ရာ ေလးေတြလည္း ပို႔ေပး လုိက္ပါေသးတယ္။ သူေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ လာျဖစ္ေအာင္ လာၿပီး ေတြ႔မယ္လို႔လည္း ကတိ ေပးထားပါတယ္။

အေသြးအေရာင္တူတဲ့ ငႇက္
မျမင္ဖူး၊ မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔ ရင္းႏႇီးခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။ လူမ်ဳိး ဘာသာမတူ ကြဲျပား ျခားနား ပါလ်က္နဲ႔ ေသြးသား ရင္းခ်ာလို သေဘာထားတယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလား။ အမ်ားစုကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ၾကမႇာပဲ။ ေလာကြတ္ အေနနဲ႔ ေျပာတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆၾကမႇာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကြတ္ အေနနဲ႔ ေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းမႇ မရႇိပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမႇ အေရးပါ အရာ ေရာက္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး ေျပာေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အျပန္အလႇန္ အက်ဳိး ေမွ်ာ္ကိုးစရာလည္း ဘာမႇရႇိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလို ခ်စ္ခင္ ရင္းႏႇီးမႈမ်ဳိး ရႇိႏိုင္တယ္လို႔ ယံုတယ္။ အေသြးအေရာင္ တူတဲ့ ငႇက္ေတြခ်င္း အုပ္ဖြဲ႔ေနေလ့ ရႇိတယ္ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းေပါ့။

ရည္မႇန္းခ်က္တူရင္
ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္း တူညီ ၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့ ေသြးမနီး ေပမယ့္ ေသြးစည္း ႏိုင္ၾကတဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ ဒီေသြးစည္းမႈက ကြၽမ္း၀င္ ရင္းႏႇီးမႈနဲ႔ ခ်စ္ခင္ ေလးစားမႈတို႔ ေပၚထြန္း လာတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သံေယာဇဥ္တို႔၊ တြယ္တာမႈတို႔ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဂ်င္တီးနား ႏိုင္ငံသား ေခ်ေဂြ ဗားရားဟာ က်ဴးဘား လူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပြဲ အတြက္ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ လက္တြဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမႇာ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ေဘာ္လစ္ဗီးယား လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လက္တြဲ တုိက္ခိုက္ရင္း က်ဆံုး ခဲ့ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ခံယူခ်က္နဲ႔ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္း တူရင္ လူမ်ဳိးတူမႇ မဟုတ္ဘူး၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မႇ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ေသြးစည္း ႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏႇီး ႏိုင္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

ဓမၼတာပဲ
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း သာမန္အခ်ိန္ေတြမႇာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဂ႐ု စိုက္ခ်င္မႇ စိုက္ႏိုင္ ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ ငလ်င္ႀကီးလို အျဖစ္ဆိုးႀကီး ၾကံဳၾကရတဲ့ အခါက်ေတာ့ အားလံုးဟာ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္သြား ၾကတယ္။ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္ေတာ့ အလိုလို ေနရင္း ေသြးစည္း သြားၾကတယ္ေလ။ ဘ၀ခ်င္း တူရင္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း တူရင္၊ ရည္မႇန္းခ်က္ခ်င္း တူရင္ အားလံုးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အခါမႇာ အလိုလိုေနရင္း ေသြးနီး သြားၾကတာဟာ ဓမၼတာပါပဲ။

Ref: EMG News