နအဖ စစ္အစိုးရရဲ႕ ငပြၾကီးႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၁၀ ဇြန္ ၂၀၀၉

ဒီတေလာ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြ ျပည္ပကို ထြက္တယ္ဆိုတုိင္း ေခြး႐ူး လမ္းထြက္တဲ့ အခါ ေတြ႔တဲ့ လူတိုင္းက ခဲနဲ႔ပစ္၊ တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္တာ ခံရသလို ဝိုင္းဝန္းျပစ္တင္၊ ဆံုးမ ေတာင္းဆို တာေတြနဲ႔ခ်ည္း ႀကံဳေတြ႔ ေနရပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူေတြက ရွက္ရမ္းရမ္းတာ၊ မ်က္စိ စံုမွိတ္ျငင္းတာ၊ သူခိုးက လူလူဟစ္တာ၊ အျပန္အလွန္ လက္သိပ္ထိုးတာ စတာေတြကိုလည္း မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ဒီအထဲမွာ ႐ုပ္အပ်က္ဆံုးတခုလို႔ ဆိုရမွာကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဆမ္ (ASEM) ေခၚ အာရွ ဥေရာပ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ကို ေခ်ာင္ပိတ္ ေဝဖန္တာ ခံေနရသလိုျဖစ္ေတာ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ ဒုႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ေမာင္ျမင့္က ကုလား မႏိုင္ရခိုင္မဲ ဆိုသလို တျခားႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ျပန္မေျပာရဲတာနဲ႔ ထိုင္းကို ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔ခဲ့တာ မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့လကုန္ပိုင္းက ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ၊ ဖႏြမ္းပင္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အစည္းအေဝးမွာ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဒီနအဖ ဒုႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း တေလာက ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း တက္ဆင္ ေထာက္ခံသူေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္သူေတြ အၾကား ပဋိပကၡကို ေထာက္ျပၿပီး သူ႔ရဲ႕ ရွက္ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲျပခဲ့ပါတယ္။ ဒုဝန္ႀကီးရဲ႕ စကားက ထိုင္းႏိုင္ငံသာပဲ သူတို႔ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြ အတြက္ ရင္ၾကားေစ့ေရးေတြ လုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဦးေမာင္ျမင့္ဟာ သံတမန္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေရွ႕တန္း ထားေနရတဲ့ အစည္းအေဝးမွာ စကားႏိုင္လုသလို ေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ဒါမ်ိဳး ကိစၥေတြကို အေခ်အတင္ ေျပာေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထု ကေတာ့ သူ႔စကားရဲ႕ အမွားမ်ားနဲ႔ ေစာဒက တက္စရာေတြကို မေျပာဘဲ ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

နအဖ ဒုဝန္ႀကီးက ထိုင္းကိုျပန္အျပစ္တင္ရာမွာ ဗမာျပည္တြင္းက အေျခအေနဟာ ထိုင္းက အက်ႌနီ-အက်ႌဝါ ပဋိပကၡလို မဆိုးဘူး။ ေသြးထြက္သံယို မရွိဘူးလို႔ မာမာတင္းတင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္က သူတို႔ေၾကာင့္မို႔ ဗမာျပည္အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ “ၿငိမ္-ဝပ္-ပိ-ျပား” ေနတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကား ဘယ္ေလာက္မွန္တယ္ ဆိုတာကို ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း၊ စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္း စတာေတြကို ေတြ႔ႀကံဳဖူးေနတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြက ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါတယ္။

တကယ္က်ေတာ့ အခုတေလာၾကားေနရတဲ့ ဗမာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြမွာ မၿငိမ္သက္မႈေတြဟာ ထိပ္ဆံုးက ေရာက္ေနတာပါ။ နအဖရဲ႕ စစ္ဖက္ေရးရာ လံုၿခံဳေရး တာဝန္ခံ ဗိုလ္ရဲျမင့္ တေယာက္ ရဟတ္ယာဥ္ကို အိမ္လုပ္ၿပီး ျပည္နယ္တကာမွာ လနဲ႔ခ်ီၿပီးသြားလာ ေနရတာဟာ “ၿငိမ္-ဝပ္-ပိ-ျပား” ေနလို႔လား၊ ၿငိမ္းေတြမၿငိမ္ ေတာ့လို႔ဘဲ မဟုတ္ပါလား။ ရန္ကုန္မွာ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြ ဓားေသြး၊ ေလာက္ေလးခြ ျပင္ေနၾကတာ ကေရာ “ၿငိမ္-ဝပ္-ပိ-ျပား” ေနလို႔ပါလား။ အင္းစိန္ေထာင္ဗူးဝမွာ လူေတြစု၊ စာရြက္ေတြ ေနရာတကာမွာ ႀကဲခ်ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ “ငါ့စေကာ-ငါ့စေကာ” လို႔ ဟစ္ရာကေန စစ္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး အခ်ိန္မေရြး ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။

တဖက္မွာလည္း အခုလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမႈဆင္ဖမ္း၊ ေထာင္ခ်ဖို႔ လုပ္လာေတာ့ ျပည္သူေတြအဖို႔ မိမိတို႔ရဲ႕ ၾကမၼာ ဘယ္လိုျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ပိုသတိျပဳ မိလာပါတယ္။ နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုႀကီးကို တိုးလုပ္ေလ၊ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်မႈနဲ႔ ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြ ပိုမ်ားေလ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔လာေနၾက ရပါတယ္။ ေမတၱာပို႔ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့၊ ဒီပဲယင္းလမ္းမွာ လူအုပ္နဲ႔အႏိုင္က်င့္ သတ္ျဖတ္တဲ့ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ” ႀကီး ေရာက္လာေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ လူတိုင္း ဘာလုပ္ၾကမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကေတာ့တာပါပဲ။

ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္ေရး လမ္းကပိတ္ေနရင္ ေဖာက္ထြက္ ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေပါင္းစံုရွာ ၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါကလည္း ေနရာမွာတင္ တန္႔ေနလို႔ ကေတာ့ ႀက့ံဖြံ႔ေတြ ႐ိုက္တာနဲ႔ပဲ ေသေၾကကုန္ရမယ္ ဆိုတာ ရွင္းေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုျပည္တြင္းအေျခအေနဟာ နအဖရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ အေပၚ တိုက္႐ိုက္ သက္ေရာက္မႈ ရွိေနပါတယ္။ တဖက္က ျပန္ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက အခုလို နအဖအစိုးရကို သြားေလရာ ၿငိေနတဲ့ဆူးလွည္းႀကီးအျဖစ္ ၾကည့္ျမင္ေနၾက တာဟာလည္း ဒီျပည္တြင္း အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္တိုင္းျပည္မဆို ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဓနအင္အား၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အား၊ စစ္ေရးအင္အား စတာေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒကို ခ်မွတ္ၾကတာခ်ည့္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအင္အားဆိုတာမွာ ျပည္တြင္းေသြးစည္းညီၫြတ္မႈ၊ ကိုယ့္ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ၊ ႏိုင္ငံတည္ၿငိမ္မႈ စတာေတြပါဝင္ပါတယ္။ နအဖ စစ္အစိုးရလည္း ဒီတရားေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရး မူဝါဒဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး အင္အားတို႔ အေပၚမွာ အဓိကမူတည္ၿပီး ခ်မွတ္ လုပ္ေဆာင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖအဖို႔ တျခား အခ်က္ေတြထက္ ျပည္တြင္း မတည္ၿငိမ္မႈ၊ အမ်ိဳးသား ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရး ပ်က္ျပားမႈ၊ လူထုႀကီးရဲ႕ ဆန္႔က်င္မႈကို တေလွ်ာက္လံုး ရင္ဆိုင္ေနရမႈ ဆိုတာကိုပဲ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေနရေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒဟာ အခုလို ငပြႀကီး ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

ဒါနဲ႔တဆက္တည္းမွာ သူတို႔တေတြ အက်ပ္အတည္း ေတြ႔ရေလ တျခားႏိုင္ငံေတြကို ေကာ္ဆဲေလ ျဖစ္လာ ေနတာလည္း ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။ ၾကာေလ အထီးက်န္ ျဖစ္လိုက္လာေနတဲ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ေတြ ေနာင္ဆိုရင္ ျပည္ပကိုေတာင္ ထြက္ရဲ ပါ့အုန္းမလား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုကိုပဲ ဗိုလ္သန္းေရႊတေယာက္ ဘယ္ကိုမွ သိပ္မထြက္ဝ့ံတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေနပါၿပီ။

လက္ေတြ႔က်က်ေျပာရရင္ ဒီေန႔ နအဖအစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ အက်ပ္အတည္းဟာ ရွစ္ေလးလံုး ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆိုးဝါးဆံုး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအက်ပ္အတည္း မ်ိဳးကို ဗိုလ္ေနဝင္းလည္း မႀကဳံခဲ့ဖူးပါဘူး။

စစ္ေအးကာလတုန္းက အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္အၾကား ပဋိပကၡကိုအသံုးခ်ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္း အေနေခ်ာင္ခဲ့ သလို နအဖ စစ္အုပ္စုကလည္း တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္အၾကား ခေလာက္ဆန္ ကစားၿပီး ျပည္တြင္းမွာ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္က မတူေတာ့ပါဘူး။ တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ဟာ ႐ုရွားနဲ႔ အေမရိကန္ တုန္းကလို သူျဖဴရင္ငါမည္း မွလို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမာၻ႔ အခင္းအက်င္း အေျပာင္းအလဲကို သူတို႔က ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ သူတို႔ခ်င္း အျပန္အလွန္ ေျပာဆို တိုက္ခုိက္ၾကတာေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ က်ေတာ့လည္း သူတို႔ခ်င္း အျမင္တူ၊ တသံတည္းလို ထြက္တတ္ ၾကပါတယ္။

အခု ဗမာျပည္ကိစၥမွာ သူတို႔ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား တူညီတဲ့ ေလသံေတြ ေတြ႔လာေနရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ အခုအခါမွာ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းႀကီးကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အတြက္ ႏိုင္ငံတိုင္းဟာ ဗမာျပည္ ျပႆနာကို ႏိုင္ငံတကာစားပြဲ ဝိုင္းေတြေပၚကေန ဖယ္ရွား ပစ္ခ်င္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ သတိထားမိရဲ႕လား မသိဘူး။ ဗမာျပည္ ျပႆနာ တက္လာတိုင္း သခြတ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ လို႔ပဲ ယူဆၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္သိတဲ့ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မီးတက်ည္က်ည္မို႔ ေပယ်ာလ ကံ ျပဳထားလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးျပတ္သြားေအာင္ တခုခု ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခါမွာ နအဖ ဒုႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးက အခုလို ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းလို႔ေကာ သူတို႔အဖို႔ အႏၲရာယ္ေတြက လြတ္ကေရာတဲ့လား။ ေနာင္မွာလည္း ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေဝးေတြ ေပၚလာတိုင္း နအဖ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖို႔ ဒီလို ေခ်ာင္ပိတ္ခံရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳေနရအုန္းမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ အဖို႔ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက သူမ်ားေတြက ေမာင္ေမာင္လို႔ ေခၚေနတုန္းမွာ ဗ်ာမထူးခဲ့တာ အမွားႀကီး မွားသြားတာပါပဲ။

Ref: ေခတ္ၿပိဳင္