လႈံ႔ေဆာ္ေရးေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ား

အခန္း (၁)
လမ္းထိပ္မွအေၾကာ္သည္ ေဒၚဘုမဆိုင္တြင္ လူအမ်ားစည္ကားေနသည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ရံုးဆင္း ခ်ိန္လဲျဖစ္၊ ညစာဟင္းလ်ာမရွိသူတစ္ခ်ိဳ႔မွာလဲ အေၾကာ္ေလးႏွင့္ ထမင္းၾကမ္းေလးႏွင့္သာ ဝမ္းစာ တနပ္ ျပီးဆံုးရမည္မို႔ စည္ကားေနသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း အဆာေျပစားရသည့္ မုန္႔ပဲ သြားေရစာေလးမ်ား ဟင္းလ်ာျဖစ္လာခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီပဲ။ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကေတာ့ လူထုရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနဆဲ။

ဤတဒဂၤေလးတြင္ သူတို႔ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပေပးသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ထြက္လာသည္။
‘ေလးစားအပ္ပါေသာလူထုၾကီးရွင့္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ရွိေနသေရြ႔ ကြ်န္မတို႔ ဒီလိုဘဝက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုတိုက္ပြဲမ်ားစတင္ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါျပီ။’

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အသံမာန္ဟုန္ျမႇင့္ ေျပာေနသူက ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား တိုင္လိုက္သည္။ လူမ်ားမွလဲ စိတ္အားထက္သန္စြာ ‘ေအာင္ရမည္၊ ေအာင္ရမည္’ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ တစ္မိနစ္ခန္႔ရွိသည္ႏွင့္ ေဟာေျပာေနသူက နီးစပ္ရာ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ မည္သူမွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ လူထုတိုက္ပြဲစတင္ေနျပီဆိုသည္ကိုေတာ့ သူတို႔နားလည္လိုက္ၾကသည္။ နီးစပ္ရာေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ ၾကေတာ့မည္။

အခန္း (၂)
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ လူအမ်ားစည္ကားေနသည္။ နံနက္ရံုးတက္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္ကိုး။ လူေတြအားလံုးစီမွာေတာ့ ေသာကကိုယ္စီ ျပည့္ႏွက္လ်က္။

ခါတိုင္းစားေနက် မုန္႔ဟင္းခါးကို ေတာင့္တသူက ေတာင့္တေနသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ သံုးေလးရာကာလမွာ တလတပြဲစားႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ ပါလား။

ထမင္းဘူးထဲမွ ဆီမပါ ေရလံုျပဳတ္ အရြက္ေၾကာ္ေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားသူက စဥ္းစားေနသည္။ အို- ၾကက္သားဟင္းဆီျပန္ေလး တစ္ခြက္ေလာက္စားခ်င္လိုက္ ပါဘိ။ စိတ္ထဲက ေတာင့္တရင္း မသိမသာ တံေတြးမ်ိဳခ်သူကမ်ဳိ။
ေက်ာင္းကတံျမက္စည္းဖိုးမေပးႏိုင္ေသးသည့္ ေက်ာင္းသားေလးကလဲ သက္ျပင္းခဏခဏခ်ရင္း ဒီေန႔လဲ အရိုက္ ခံရဦးမည့္အေၾကာင္း ေတြးေနဆဲ။

ျမိဳ႕ထဲအလုပ္သြားရွာေနသည့္ အိမ္ေထာင္သည္ခမ်ာမွာလဲ မေပါ့မပါးနဲ႔ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္ကို တလွည့္၊ ဆန္ျပဳတ္ မစားခ်င္ဘူးျငင္းလို႔ ထရိုက္ခဲ့မိတဲ့ သားငယ္ေလး မ်က္ႏွာကိုတလွည့္ ျမင္ေယာင္ရင္း အလုပ္ရမွ ရပါ့မလား ပူပန္ေသာကေတြနဲ႔။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံထြက္လာသည္။

‘‘ေလးစားအပ္ပါေသာ လူထုၾကီးခင္ဗ်ာ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ရွိေနသေရြ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီလိုဘဝဆိုးက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုတိုက္ပြဲမ်ား စတင္ဖို႔အခ်ိန္တန္ပါျပီ။’

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အသံမာန္ဟုန္ ျမႇင့္ေျပာေနသူက ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားတိုင္လိုက္သည္။ လူမ်ားမွလဲ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ‘ေအာင္ရမည္၊ ေအာင္ရမည္’ ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ တစ္မိနစ္ခန္႔ရွိသည္ႏွင့္ ေဟာေျပာေနသူက နီးစပ္ရာ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ မည္သူမွန္း ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။

လူထုတိုက္ပြဲစတင္ေနျပီ။ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔နားလည္လိုက္ၾကသည္။ နီးစပ္ရာေဆြးေႏြး ၾကေတာ့မည္။

အခန္း(၃)
မျဖစ္သာလို႔သာ ေက်ာင္းသို႔ထြက္လာရေပမယ့္ အထက္တန္းဆရာမ ေဒၚျမျမဝင္း စိတ္ထဲမွာ ေလးလံလို႔ေနသည္။
‘ဒီေလာက္စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့ဘဝျဖစ္ေနတာ။ တို႔ေခတ္တုန္းကသာဆို သူပုန္ထျပီးေလာက္ျပီ’တဲ့။

အသက္(၇ဝ)ေက်ာ္ အေမအိုရဲ႕ စကားသံကို နားထဲကမထြက္။ လကုန္ရက္မို႔ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ နည္းေနေပမယ့္ အေမ့ကိုေကၽြးခ်င္ေဇာႏွင့္ ပဲျပဳတ္သည္ေလးေခၚမိသည္၊ သူမလက္ထဲက်န္သည့္ ပိုက္ဆံက ပဲျပဳတ္ဖိုးပင္ မကာမိ။ က်ိတ္ျပီးက်ေနရသည့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို အေမမျမင္ေအာင္ ထိန္းထားခဲ့ေပမယ့္ ပါးနပ္ေသာ အဘြားအိုအေမက အေရတြန္႔ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ သုတ္ေပးရင္း တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္သံ။

လစာထုတ္ျပီးမွပဲအေမၾကိဳက္တဲ့ ငါးခူေၾကာ္ေလးဝယ္ေကၽြးရမယ္။ ဘုရား-ဘုရား၊ သားေစ်းငါးေစ်းေတြ ဒီထက္ပိုျပီး မတက္ပါေစနဲ႔။ သူမရင္ထဲ ၾကိတ္ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ နာက်ည္းစိတ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနေသာ သူမေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္း အဝင္ဝတြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေက်ာင္းအဝင္အနီး အုတ္တံတိုင္းေပၚတြင္ အနီေရာင္စာလံုးျဖင့္ ေရးထားသည္က
‘ႏိုးၾကားၾကေလာ့ ေက်ာင္းသားတို႔။ ႏိုးၾကားၾကေလာ့ ဆရာတို႔။ လူထုေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ လာေလျပီ။’ တဲ့။
ေက်ာင္းသားမ်ားဝိုင္းအံုလို႔ေနသည္။ သူမရင္ထဲတြင္ အတိုင္းမသိဝမ္းသာလိုက္ဘိျခင္း။


သူမအိတ္ထဲမွ ေျမျဖဴခဲေလးကို မသိမသာထုတ္ရင္း ေက်ာင္းရွိေရအိုးစင္သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ေရအိုးမ်ားေပၚတြင္ သူမေရးလိုက္သည္က
‘ငတ္ရင္းေသသည္ထက္ တိုက္ရင္းေသရမည္’ တဲ့။
လူသံၾကားသည္ႏွင့္ သူမေရွာင္ထြက္သြားလိုက္သည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို သိသြားသျဖင့္ သူမရင္ထဲ ေပါ့ပါးသြားေလသည္။

အခန္း(၄)
အမွတ္ ( ) ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသူမ်ား တက္လာသည္။
“အထူးကံစမ္းမဲအစီအစဥ္ပါခင္ဗ်ား။ ခရီးသည္မ်ားအား မဲလိပ္မ်ားေပးပါမယ္။ ပထမဆု (၂၁)လက္မ ေရာင္စံုတီဘီ၊-------------------။ မဲေပါက္သူ ကံထူးရွင္မ်ား ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာလဲ ပါပါတယ္။ ကဲ- ကံစမ္းမဲ မဲလိပ္ေတြပါခင္ဗ်ာ။” ဆိုျပီး မဲလိပ္မ်ား ၾကဲခ်လိုက္ၾကသည္။ လူအမ်ားေကာက္ေနဆဲ သူတို႔ကေတာ့ ေရွ႕မီးပြိဳင့္တြင္ ဆင္းက်န္ရစ္သည္။
ခရီးသည္မ်ား မဲလိပ္မ်ားဖြင့္ၾကည့္စဥ္မွာေတာ့

“ကံထူးဖို႔အေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီခ်က္ခ်င္းေတာင္း”

“စစ္အာဏာရွင္စနစ္က်ဆံုးမွ၊ ျပည္သူ႔ဘဝလွမည္ပ”

“စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ဖို႔၊ နအဖအား ေတာ္လွန္စို႔”

ဆိုသည့္စာသားမ်ား။
ခရီးသည္မ်ား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔သြားမည္႔ေနရာမ်ားတြင္ ေျပာဆိုဖို႔စကား အစရေလျပီ။
မည္သို႔ဆိုေစ၊ တီးတိုးစကားသံမ်ား က်ယ္ေလာင္လာလွ်င္ ထိုအသံမ်ား ေပါင္းစပ္သြားျပီး၊ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုတာ ျပဳတ္က်ရစျမဲပင္ မဟုတ္ပါလား။

ခင္မမမ်ိဳး (ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၆)