က်ေနာ္တို႔ကေရာ ဘာမ်ားရႏိုင္အံုးမည္နည္း

ဂါမဏိ

နအဖက (၁၄) ႏွစ္လံုးလံုး အၾကီးအက်ယ္ လံုးပန္းအားထုတ္ၿပီး ေရးဆြဲလိုက္တဲ့ “အေျခခံဥပေဒ” ဆိုတာႀကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ အရင္အေျခအေနေတြနဲ႔မတူ တမူထူးၿပီး ဘာေတြမ်ား ေဆာင္က်ဥ္းလာပါသလဲ။
၁၉၄၃ ၾသဂုတ္ (၁) ရက္ေန႔မွာ ဗမာစစ္နယ္ေျမဆိုင္ရာ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကာဝါေဘက “လက္ရွိအစိုးရအဖြဲ႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္နိမိတ္ တ၀န္းလံုးမွ ဂ်ပန္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ႐ုပ္သိမ္းေၾကာင္း” အမိန္႔ျပန္တမ္း ထုတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ “ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ လြတ္လပ္ေရး” ကို ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ “ဗမာႏိုင္ငံေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစည္းမ်ဥ္း” လို႔ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကိုလည္း ျပ႒ာန္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒကို နအဖရဲ႕ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ယွဥ္ထိုးၾကည့္တဲ့အခါ အခုလိုေတြ႔ရပါတယ္။

(၁) နအဖ အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၁) ပုဒ္မ (၆-စ) မွာ “ႏုိင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါ၀င္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္” လို႔ ဆိုထား ပါတယ္။

၁၉၄၃ ဂ်ပန္ေခတ္ အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၁) ပုဒ္မ (၂) မွာ “ဗမာႏိုင္ငံေတာ္သည္ မဟာအေရွ႕ အာရွ သာတူညီမွ် ႀကီးပြားေရး နယ္ပယ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ ဖြဲ႔စည္းၾကေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ႏိုင္ငံမ်ား အစုအသင္းတြင္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အခြင့္အေရး တန္းတူရရွိ၍ ပါ၀င္ ေသာႏိုင္ငံတခု ျဖစ္သည္” လို႔ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္၀ါဒရဲ႕ ကိုလိုနီ တခုျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

မဆလေခတ္ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၂) ပုဒ္မ (၁၁) မွာလည္း “ႏိုင္ငံေတာ္သည္ တခု တည္းေသာ ပါတီစနစ္ကိုသာ က်င့္သံုးရမည္။ မဆလပါတီသည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ တခုတည္းေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္သည္” လို႔ ပါရွိခဲ့ပါတယ္။

(၂) နအဖ အေျခခံဥပေဒ အခန္း (၈) ပုဒ္မ (၃၅၄) မွာ “ႏိုင္ငံသားတုိင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳ
ေရး၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး၊ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရး သို႔မဟုတ္ ျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္က်င့္ တရား အက်ဳိးငွာ ျပ႒ာန္းထားသည့္ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္လွ်င္ ေအာက္ပါ အခြင့္အေရးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ သံုးစြဲေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိသည္။

(က) မိမိ၏ယံုၾကည္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသား ျဖန္႔ေ၀ခြင့္
(ခ) လက္နက္မပါဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းခြင့္၊ စီတန္းလွည့္လည္ခြင့္
(ဂ) အသင္းအဖြဲ႔ သို႔မဟုတ္ အစည္းအ႐ံုးမ်ား ဖြဲ႔စည္းေဆာင္ရြက္ခြင့္
(ဃ) တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး တမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ေကာင္း၊ အျခား ဘာသာသာသနာကို လည္းေကာင္း ထိခိုက္နစ္နာမႈ မရွိေစဘဲ မိမိခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး သည့္ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာသာသနာႏွင့္ ဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ ပိုင္ခြင့္။”

ပုဒ္မ (၃၄) မွာ “ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ အျခားျပ႒ာန္းခ်က္တို႔ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မဆန္႔က်င္လွ်င္ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ဘာသာသာသနာ ေရးတြင္ လြတ္လပ္စြာ ယူဆႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ေဆာက္တည္ႏိုင္ေသာ အခြင့္ အေရးတို႔ကို အညီအမွ်ရရွိေစရမည္။”

ပုဒ္မ (၃၆၀-ခ) မွာ “ထိုသို႔ ဘာသာသာသနာေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လြတ္လပ္ေသာ အခြင့္အေရး မ်ားကို ေပးထားေသာ္လည္း အမ်ားျပည္သူအက်ဳိး ကိစၥႏွင့္ ျပဳျပင္ေရး ကိစၥတို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဥပေဒျပဳျခင္းကို မတားျမစ္ရ။”

ဂ်ပန္ေခတ္ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၂၄) မွာ “ဥပေဒအရ ႁခြင္းခ်က္ ထားျခင္းမွလြဲ၍ လူပုဂၢဳိလ္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ မည္သည့္ ဗမာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ပုဂၢဳိလ္အရ လြတ္လပ္မႈကိုမွ် ႐ုပ္သိမ္းျခင္းမရွိေစရ။”

ပုဒ္မ (၂၈) မွာ “ဗမာႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ဥပေဒ ေဘာင္ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရား ေဘာင္အတြင္း၌ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္၊ လက္နက္မပါဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းခြင့္၊ အသင္းအဖြဲ႔ သို႔မဟုတ္ အစည္းအ႐ံုးမ်ား ဖြဲ႔စည္းေဆာင္ ရြက္ခြင့္ရွိသည္။”

ပုဒ္မ (၂၇) မွာ “ဗမာႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ အမ်ားျပည္သူ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားကို မဆန္႔က်င္ပါက ဘာသာသာသနာေရး ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္ႏွင့္ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးခြင့္ ရွိသည္။”

မဆလေခတ္ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၁၅၇) မွာ “ႏိုင္ငံသားတုိင္း၌ လုပ္သားျပည္သူမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အက်ဳိးစီးပြားကို မဆန္႔က်င္လွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရွိသည္။”

ပုဒ္မ (၁၅၈) မွာ “ႏိုင္ငံသားတိုင္း၌ ဥပေဒက ခြင့္ျပဳ ထားေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ လူထုလူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္း မ်ားတြင္ လြတ္လပ္စြာ ပါဝင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ံုးခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စုေဝးခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္ စြာစီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ရွိသည္”

(၃)နအဖ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၃၅၇) မွာ “ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ေနအိမ္ ဥပစာလံုျခံဳမႈ၊ ပစၥည္းလံုျခံဳမႈ၊ စာေပး စာယူႏွင့္ အျခား ဆက္သြယ္ေရး ဆိုင္ရာ လံုျခံဳမႈမ်ားအတြက္ ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေပးရမည္။”

ပုဒ္မ (၃၅၉) မွာ “ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ အမ်ားျပည္သူ အက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ႏိုင္ငံေတာ္က ဥပေဒႏွင့္အညီ တာ၀န္ခ်ထားျခင္းမွ တပါး အဓမၼေစခိုင္းျခင္းကို တားျမစ္သည္။”

ပုဒ္မ (၃၆၅) မွာ “ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ဥပေဒႏွင့္အညီ မိမိတို႔ အျမတ္တႏိုးထားရွိေသာ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုပညာႏွင့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းတို႔ကို လြတ္လပ္စြာ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ ေဆာင္ရြက္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္”

ပုဒ္မ (၃၇၆) မွာ “ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ အက်ဳိးငွာ ဥပေဒႏွင့္အညီ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ထားရွိရန္ လိုအပ္ေသာကိစၥ သို႔မဟုတ္ တည္ဆဲဥပေဒ တရပ္ရပ္အရ ခြင့္ျပဳသည့္ကိစၥမွတပါး စီရင္ပိုင္ခြင့္ရွိေသာ တရားသူႀကီး၏ ခ်ဳပ္မိန္႔မရရွိဘဲ မည္သူ႔ကိုမွ်
(၂၄) နာရီထက္ ပို၍ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမျပဳရ” လို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

ဂ်ပန္ေခတ္ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၂၅) မွာ “ဥပေဒအရ ႁခြင္းခ်က္ထားျခင္းမွလြဲ၍ မည္သည့္ ဗမာ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္စည္းစိမ္ ဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈကိုမွ် သိမ္းဆည္း ဖ်က္သိမ္းျခင္း မရွိေစရ။”

ပုဒ္မ (၂၆) မွာ “ဥပေဒအရ ႁခြင္းခ်က္ထားျခင္းမွလြဲ၍ ဗမာႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ အိုးအိမ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ အဓမၼက်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ျခင္း မရွိေစရ” လို႔ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။

(၄) နအဖ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၃၈၃) မွာ "ႏိုင္ငံသားတုိင္းသည္ ေအာက္ပါတို႔ကို ေစာင့္ထိန္းရန္ တာဝန္ရွိသည္ -

(က) ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး
(ခ) တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး
(ဂ) အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရး" စသျဖင့္ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

မဆလေခတ္ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၁၆၆) မွာ “ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ မိမိ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ မ်ားႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ခံစားရာ၌ ေအာက္ပါတရပ္ရပ္ကို ထိပါးျခင္း မျပဳမိေစရန္ ေရွာင္ၾကဥ္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ တာဝန္ရွိသည္။
(က) ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး
(ခ) ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒက ျပ႒ာန္းထားေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ အေျခခံအႏွစ္သာရမ်ား
(ဂ) တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီၫြတ္ေရး
(ဃ) အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ေအးခ်မ္းသာယာေရး
(င) အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္က်င့္တရား” လို႔ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ကာ ၁၉၄၃ ခုကေန ၁၉၄၅ ခုအထိ ဂ်ပန္ေခတ္ “ေရႊရည္စိမ္လြတ္လပ္ေရး” ကာလ၊ ၁၉၇၄ ကေန ၁၉၈၈ အထိ မဆလေခတ္ “ဆိုရွယ္လစ္ဒီမိုကေရစီ” ကာလေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဘာအခြင့္ အေရးေတြမ်ား ရရွိခံစားႏိုင္၊ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့သလဲဆိုတာ လူတိုင္းသိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ေတြက ႏိုင္ငံသား မူလအခြင့္အေရး ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြနဲ႔ မကြာျခားတဲ့ အခု ၂၀၀၈ နအဖ အေျခခံဥပေဒမွာ၊ က်ေနာ္တို႔ကေရာ ဘာမ်ား ရႏိုင္အံုးမည္နည္းလို႔ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေလသံနဲ႔ ၿငီးဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။
ႏိုင္ငံသား မူလအခြင့္အေရးေတြ ထားလိုက္အံုး၊ အာဏာပိုင္းမွာေရာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုက တကယ္ပဲ (၇၅) ရာခိုင္ႏႈန္း ရမွာလား။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ စက္မရွိတာကို အခုလို ေတြ႔ရပါတယ္။

(က) ဗဟိုနဲ႔ ျပည္နယ္/တုိင္းလႊတ္ေတာ္ေတြအထဲမွာ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက (၂၅) ရာခုိင္ႏႈန္း အာဏာယူထားပါတယ္။

(ခ) ဗဟိုနဲ႔ ျပည္နယ္/တိုင္းအစိုးရမ်ားထဲမွာ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး သို႔မဟုတ္ လံုျခံဳေရးနဲ႔ နယ္စပ္ ေရးရာဝန္ႀကီး ေနရာမ်ားကို စစ္တပ္က ယူထားပါတယ္။ အစိုးရ အဖြဲ႔တခုမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ (နအဖစနစ္မွာ သမၼတ)၊ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ ႏိုင္ငံျခားေရးနဲ႔ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဆိုတဲ့ (၅) ေနရာဟာ အဓိက အာဏာရွိ ေနရာေတြျဖစ္လို႔ အစုိးရအဖြဲ႔တခုလံုးရဲ႕ (၆၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာရွိတယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရး သိပၸံပညာမွာ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က(၂၀) ရာခိုင္ႏႈန္း၊ က်န္ဝန္ႀကီး (၄) ပါးက (၁၀) ရာခိုင္ႏႈန္းစီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတုိင္းဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္တပ္က ကာကြယ္ေရးနဲ႔ ျပည္ထဲေရးဆိုတဲ့ ဝန္ႀကီးေနရာ (၂) ေနရာ ကိုင္ထားေတာ့ (၂၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာရွိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာျပည္ ထူးျခားခ်က္အရ နယ္ေျမအားျဖင့္ (၆၀) ရာခိုင္ႏႈန္း၊ လူဦးေရအားျဖင့္ (၄၀) ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့ (စစ္တပ္ခန္႔) တုိင္းရင္းသားနဲ႔ နယ္စပ္ေရး ရာ ဝန္ႀကီးဟာလည္း အစိုးရအဖြဲ႔တခုလံုးရဲ႕ (၁၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ အေရးပါေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ သမၼတ (၁)၊ ဒု-သမၼတ (၂) ပါေနပါတယ္။ ဒီ (၃) ေယာက္မွာ တေယာက္က စစ္တပ္ခန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ သမၼတက စစ္တပ္က မျဖစ္ဘဲ ဒု-သမၼတ တေယာက္ပဲ စစ္တပ္က ျဖစ္ရင္ေတာင္ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ စစ္တပ္က ေနာက္ထပ္ (၁၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာပိုရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္ (ဝါ) အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ စစ္တပ္က အနည္းဆံုး (၄၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာယူထားပါတယ္။ ဒါဟာ သမၼတနဲ႔ တျခား ဝန္ႀကီးေတြ စစ္တပ္ၾသဇာခံ ႐ုပ္ေသးျဖစ္ႏိုင္တာကို ထည့္မတြက္ေသးပါဘူး။ (ကိုလိုနီေခတ္က ဗမာပိုင္ (၉၁) ဌာနနဲ႔ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံပိုင္ (၇) ဌာန အာဏာကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ)
(ဂ) တပ္ခ်ဳပ္ဟာ လက္နက္ကိုင္တပ္အားလံုးရဲ႕ အႀကီးအကဲျဖစ္ၿပီး အေရးေပၚ အေျခအေန ေပၚေပါက္ရင္ (သို႔မဟုတ္) အေရးေပၚ အေျခအေန ေပၚေပါက္မယ့္ အလားအလာရွိရင္ ဥပေဒျပဳ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးအာဏာမ်ား (ဝါ) သမၼတအာဏာမ်ားကို ရယူတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံမွာ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာရွိပါတယ္။

(ဃ) တပ္ခ်ဳပ္ခန္႔အပ္ရာမွာနဲ႔ အေရးေပၚအေျခအေနေၾကညာရာမွာ အဓိကအာဏာရွိတဲ့ အမ်ဳိး သားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ၀င္ (၁၁) ဦးမွာ စစ္တပ္က (၆) ဦးပါၿပီး အေရးေပၚ အေျခ အေနၿပီးဆံုးေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္သက္တမ္း ကုန္ေနရင္ ဒီေကာင္စီက အာဏာ ၃ ရပ္ (ဝါ) သမၼတ အာဏာက်င့္သံုးတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံမွာ (၅၁) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာရွိပါတယ္။

(င) စစ္သားအမတ္မ်ား သေဘာမတူရင္ အေျခခံဥပေဒကို လံုးဝမျပင္ဆင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံမွာ (၅၁) ရာခိုင္ႏႈန္း အာဏာရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နအဖရဲ႕ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရမယ့္ အာဏာစုစုေပါင္းက ႏိုင္ငံ တခုလံုး အာဏာရဲ႕ ၂၅+၄၀+၅၀+၅၁+၅၁=၂၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာင္ရွိေနပါတယ္။ ဒါဟာ လက္ရွိ ကာလ (၁၉၈၈-၂၀၀၈) မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ႏိုင္ငံ့အာဏာ (၁၀၀) ရာခိုင္ႏႈန္း ယူထားတာထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္သစ္သခ်ၤာပညာမွာ ၁ = ၂ ျဖစ္ေၾကာင္းကို တြက္ခ်က္သက္ေသျပထားတာကို သခ်ၤာစာအုပ္ တအုပ္မွာ တခါက ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ၂၅ = ၂၁၇ သို႔မဟုတ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ရာႏႈန္းျပည့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္က နအဖ စစ္အာဏာရွင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေမ (၁၀) ရက္မွာ ႐ူးမိုက္စြာ ေဖာ္ထုတ္ သက္ေသျပဖို႔ ႀကိဳးစားေနေလရဲ႕။