သံုးဖန္လႇေတာင္သမန္ရဟတ္ ဘယ္သူေတြရပ္ပစ္သလဲ

လူထုစိန္၀င္း

Sunday, 19 February 2012

ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲလ္ အေၾကာင္း စာတစ္အုပ္ ေရးဖို႔ ေရာက္လာတာလို႔ သိရတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ အျပံဳး

အေတာ္ၾကာေအာင္ေနၿပီး သူသိခ်င္တာေတြေမး၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ လုပ္ပါတယ္။ သူက ညေနကားနဲ႔ မႏၲေလးသြားမႇာပါ။ ၿပီးရင္ ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲလ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကသာဘက္ထိ သြားမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ႏႇစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ သူျပန္လာၿပီး နက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကသာထိ ေရာက္ေအာင္ သေဘၤာ စီးသြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္ကို ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္ေနပံု ရတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က သိပ္လႇတာပဲလို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာရင္း ေတြ႔သမွ် ျမန္မာ လူမ်ဳိးတုိင္းက ျပံဳးေနၾကတာကိုလည္း သိပ္ သေဘာက်တယ္။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသရတယ္ လို႔လည္း ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမႇာ ေတာ္ေတာ္ေလး မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ခါနီးမႇာ ဖြင့္ဟသြားတယ္။

ဖုန္တလံုးလံုးနဲ႔ လႇည္းတစ္စီး

ဘာကိုမေက်နပ္တာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီး ထဲက ခရီးသြား လမ္းညႊန္ စာအုပ္ကို ထုတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ျပတယ္။ ဦးပိန္ တံတားႀကီးရဲ႕ေအာက္က ဖုန္တလံုးလံုးၾကားမႇာ လႇည္းတစ္စီး ေမာင္းသြားတဲ့ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ မဲနယ္လို ျပာေနတဲ့ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီး ေအာက္မႇာ တလိပ္လိပ္ တက္ေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ အေသာ့ႏႇင္ေနတဲ့ ႏြားလႇည္းေလးဟာ ဓာတ္ပံုထဲမႇာေတာ့ လႇခ်င္တုိင္း လႇေနတယ္။ ၀ါဂြမ္းလို ေဖြးေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ တိမ္လိပ္ေတြနဲ႔ ေျမျပင္က တက္သြား တဲ့ဖုန္လံုးႀကီးေတြ ထိစပ္ ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး 'မိုးထိေအာင္ ေလႇခါးေထာင္'ဆိုတဲ့ စကားစေလးကို သတိ ရလိုက္မိတယ္။

လိမ္ညာၿပီးေၾကာ္ျငာသလို

ဓာတ္ပံုထဲက႐ႈခင္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ ဓာတ္ပံုနဲ႔ဗီဒီယိုေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိုက္ယူသြားခ်င္လို႔သြားခဲ့တာ ေရေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ေတာင္သမန္ ကန္ႀကီးကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ သြားရက်ဳိး မနပ္တဲ့အေၾကာင္း ျဗစ္ေတာက္ ျဗစ္ေတာက္နဲ႔ သူေျပာလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ ျဖစ္ေန ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ လိမ္ညာၿပီး ေၾကာ္ျငာသလို ျဖစ္မေနဘူးလားလို႔လည္း ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ သူျပတဲ့ 'လမ္းညႊန္' စာအုပ္ထဲက ဓာတ္ပံုဟာ ႏႇစ္အေတာ္ ၾကာၾကာက ႐ိုက္ယူ ထားတဲ့ပံုျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း အခုအခါ ေတာင္သမန္အင္းဟာ တစ္ႏႇစ္ပတ္လံုးေရ ေတြရႇိေနတဲ့ ကန္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကို ရႇင္းျပလိုက္တယ္။

ကယ္ၾကပါဦးတဲ့

သူနဲ႔ ေတာင္သမန္အေၾကာင္းေျပာၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မႇာ ကလ်ာမဂၢဇင္းက ဆရာမေဒၚကလ်ာက စာေလး တစ္ေစာင္ ေရးပို႔ လိုက္လို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတာင္သမန္ အေၾကာင္းပဲျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆရာမက စာထဲမႇာ မတ္လထုတ္ ကလ်ာကဆရာမရဲ႕ 'ကယ္ၾကပါဦး' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေတာင္သမန္ကို ၀ိုင္းၿပီး ကယ္ၾကပါဦးလို႔ တပ္ကူ ေတာင္းထားပါတယ္။ ဆရာမဆီက စာေရာက္မလာခင္ ကတည္းက ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေတာင္သမန္ဆိုတာ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ ရႇိတဲ့ေနရာမို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနရာတကာ စီးပြားေရး အဓိက လုပ္ေနၾကတဲ့ လူသားမ်ားရဲ႕ မုိက္မဲစြာ ေလာဘေဇာ တိုက္မႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ေတြ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ ပ်က္စီးခ်င္တိုင္း ပ်က္စီးတာေတြကို ေတြးမိလို႔ပါ။

၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ေသဆံုးျခင္း

အမ်ဳိးသားေတြ အေမြအႏႇစ္ျဖစ္တဲ့ အင္းေလးကန္ႀကီး တစ္ႏႇစ္ထက္ တစ္ႏႇစ္ပိုၿပီး 'ေကာ' လာေနတဲ့ အတြက္ အင္းေလးကန္ ကယ္တင္ေရးကို အပူတျပင္း လုပ္ေဆာင္ ေနၾကရတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ကေတာင္ ၀ိုင္းၿပီး ကူညီေနရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ။ ဒု႒၀တီ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ပန္းေလာင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္း စာသားေလးထဲက ေဇာ္ဂ်ီျမစ္၊ ပန္းေလာင္ျမစ္တို႔ ဆိုရင္ ဒီေခတ္မႏၲေလးက လူငယ္ေတြ ဘယ္ေနရာမႇာ ရႇိမႇန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ဘူး။ စမုန္ျမစ္၊ စမာျမစ္တို႔ဆို ၾကားေတာင္ မၾကားဖူး ၾကေတာ့ဘူး။ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာမႇာလည္း အတူတူပါပဲ။ မႏႇစ္ေလာက္က ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္မႇာ စာေရးဆရာ ေမာင္သာခ်ဳိ ေရးခဲ့တဲ့ '၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ ေသဆံုးျခင္း' ဆိုတဲ့ သတင္း ေဆာင္းပါးေလးကို ရင္နာစြာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မႇတ္မိေနတယ္။

မဆိုင္သလိုေနခဲ့ၾက

ေမာင္သာခ်ဳိတို႔ငယ္စဥ္က ၿမိဳ႕ကိုလာတဲ့အခါ ၀ါးဘေလာက္ေသာက္ျမစ္ကို ေလႇနဲ႔ ျဖတ္ကူးရတယ္။ အခုေတာ့ လႇည္းနဲ႔ ျဖတ္ကူး ေနရၿပီလို႔ ေရးထားတယ္။ ေနာက္သိပ္မၾကာဘူး ဂ်ာနယ္ေတြထဲမႇာ ပန္းလိႈင္ျမစ္လည္း ေကာေနၿပီ။ ေႏြအခါဆို လႇည္းနဲ႔ျဖတ္ ေမာင္းလို႔ ရေနၿပီလို႔ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပ ထားတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ မေန႔က ဂ်ာနယ္ထဲမႇာလည္း ေသာင္ေတြေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းနဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ ဘက္မႇာ သေဘၤာေတြ သတိထား ခုတ္ေမာင္း ေနရတယ္လို႔ ဖတ္လိုက္မိေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ ေလး၊ ငါးႏႇစ္၊ အႏႇစ္ႏႇစ္ ဆယ္ေလာက္ ကတည္းက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက သတိေပး ႏိႈးေဆာ္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ေနၾကေပမယ့္ လူေတြက ကိုယ့္ဆီမႇာ သိသိသာသာ မထိခိုက္ေသးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေပါ့ေပါ့ပဲ သေဘာထား ခဲ့ၾကတယ္။

အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြား

သတိထားရေကာင္းမႇန္းသိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားၿပီ။ ၀ါးဘေလာက္ေသာက္တို႔ ပန္းလိႈင္တို႔လို မကယ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ အင္းေလး ကန္ႀကီးလည္း ကယ္လို႔ ရပါဦးေတာ့မလား။ ဧရာ၀တီတို႔၊ ခ်င္းတြင္းတို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္ရႇိေန ၿပီဆိုေတာ့ အင္းေလး အတြက္ ရင္ေလး ေနမိတယ္။ စီးပြားေရး နယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပ ျဖစ္ထြန္းမႈေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေန လူတန္းစားေတြအတြက္ ေလ႐ႈဖို႔ေတာင္ အခက္အခဲ ရႇိလာတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမႇာက ဓာတ္ဆီနံ႔၊ ဒီဇယ္နံ႔ေတြ အေညႇာ္ေပါင္းစံု အနံ႔ေတြနဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ မ႐ႈရဘူး။ ညစ္ညမ္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မႇာ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကုန္း႐ုန္းၿပီး အလုပ္ လုပ္ၾကရေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အနားယူအပန္းေျဖဖို႔ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြခူးရတာ

ေရႇးက မႏၲေလးမႇာဆိုရင္ အပန္းေျဖစရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္။ ရန္ကင္းေတာင္၊ ေရတံခြန္ေတာင္၊ သခင္မ ေတာင္တုိ႔ ဘက္သြားရင္လည္း ေတာင္တန္းေတြ ေတာအုပ္ေတြနဲ႔ ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြ လိုက္ခူးရတာ ကိုက ေပ်ာ္စရာ။ ဆည္ေတာ္ႀကီးတို႔၊ ဆည္ေတာ္ေလးတို႔ဘက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္း ေရခ်ဳိးရတာလည္း ေႏြအခါဆို သိပ္အရသာရႇိတယ္။ ေရႊစာရံဘက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ သြားရသလို သရက္ပင္အုပ္ေတြက ေနေပ်ာက္မထိုးဘူး။ သားေကာင္ေတြ ေတြ႔တတ္လို႔ လူအုပ္ေတာင့္မႇ သြားရဲတယ္။ နားေဋာင္းက်ေခ်ာင္းေရကလည္း ေတာင္ေပၚက စီးဆင္းလာတာဆိုေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတာ။

ေအးလည္းေအး သန္႔လည္းသန္႔

ေတာင္သမန္ကေတာ့ သြားေရးလာေရး အလြယ္ကူဆံုးမုိ႔ လူသူအေရာက္အေပါက္ အမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္။ ဥပုသ္ေန႔ေတြဆို မိသားစု ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သူေတြနဲ႔ ေႏြမိုးေဆာင္း ျပတ္တယ္ မရႇိဘူး။ ေတာင္သမန္က သံုးရာသီလံုး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေႏြ မႇာလည္း ေႏြမို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ကိုင္းခင္း၊ ယာခင္းေတြထဲဆင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးခ်ဳိးၾက၊ ၾကံခ်ဳိးၾက၊ သခြားသီး ဆြတ္ၾကနဲ႔ ေနရာတိုင္း လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ ခုေခတ္လိုစားေသာက္ဆိုင္ေတြ မရႇိေတာ့ ကိုင္းထဲ ယာထဲကပဲ ရႇာေဖြ စားေသာက္ၾကရတယ္။ ပူတယ္ေလ ဆယ္ေနကဲလို႔ ဆိုရတဲ့ အညာေႏြျဖစ္ေပမယ့္ မယ္ဇယ္ပင္ေတြၾကား ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလကေတာ့ ေအးလည္းေအးတယ္။ သန္႔လည္း သန္႔တယ္။ အေမာေျပသြားေစတယ္။

ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္

မိုးက်ေတာ့ေရအျပည့္နဲ႔ အင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလဆိုေတာ့ ရင္ထဲအထိကို ေအးျမသြားရတယ္။ အင္းထဲမႇာ ေလႇစီးၿပီး ျမဴးၾကတယ္။ ငါးဖမ္း ေရာင္းသူေတြဆီက ငါး၀ယ္ၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ကင္စားရတဲ့ အရသာကလည္း ဘာနဲ႔မႇမလဲႏိုင္ ေအာင္ေကာင္းတာ။ ေဆာင္းေရာက္ ေတာ့လည္း ကန္ေရျပင္ထက္က ျမဴႏႇင္းျပယ္စ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္မ၀ေအာင္ကို လႇတာျဖစ္တယ္။ ေနထြက္ျပဴစ တံတားေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေရာင္းဖို႔ထြက္လာတဲ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း သည္ဆီက အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္း ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္သည္ဆီက ဘယာေၾကာ္ တို႔ကလည္း မေမ့ႏိုင္စရာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚသား ဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းတုိ႔၊ ဆရာမေဒၚကလ်ာတို႔ဆို ရင္ ေတာင္သမန္ကို ခ်စ္ၾကလြန္းလို႔ ညအိပ္ညေန ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေနၿပီးကို စာေတြေရးၾကတယ္။

သံုးဖန္လႇမဟုတ္ေတာ့

အခုေတာ့ ေတာင္သမန္လည္း နဂိုရည္ပ်က္ယြင္းခဲ့ၿပီ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ျမတ္မိႈင္း ေရးခဲ့သလို 'သံုးဖန္လႇ' မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူသားမ်ားရဲ႕ အသိၪာဏ္ ကင္းမဲ့မႈေၾကာင့္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ သြားၿပီ။ ဆရာမေဒၚကလ်ာ မခ်ိတင္ကဲ ေရးထားတာကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ 'ယခုအခ်ိန္မႇာျဖင့္ ေတာင္သမန္သည္ သစၥာမဲ့ခဲ့ၿပီ။ ေတာင္သမန္ ေရတိုးျခင္း၊ ဧရာ၀တီဆီအထိ ေရဆင္းျခင္းစေသာ လည္ပတ္မႈမ်ား လံုး၀ မရႇိေတာ့ပါ။ ငါးေမြးျမဴေရး လုပ္ရန္အတြက္ ေရ၀င္ေရထြက္ျခင္း မ်ားကို လံုး၀ ပိတ္ဆို႔ ကာရန္ ထားလုိက္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ေရေသကန္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရပါၿပီ။ ေရမစီး ႏိုင္ေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ရႇိသမွ် အမိႈက္မ်ား အားလံုး ဤေရထဲမႇာ ၀င္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေရညစ္ညမ္းမႈႀကီးက ဆိုးသြမ္း လြန္းလႇပါဘိ။'

ျခင္ေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္

'ေရေသျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမႇ ျခင္ေထာင္ေထာင္၍ မအိပ္ရေသာ ေတာင္သမန္အနီးမႇ အေဆာက္အအံု အားလံုးတြင္ ျခင္ေတြက သပ္ခ်လို႔ရေအာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ရစရာမရႇိေအာင္ ျခင္ကိုက္ဖုမ်ားႏႇင့္ နပမ္းလံုး ခဲ့ရပါသည္' ဆရာမ ေဒၚကလ်ာေရးသလုိ ေရေသ ျဖစ္သြားေတာ့ ေရသိုးနံ႔ ညႇီစို႔စို႔ႀကီးက ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာင္းလႇပါတယ္။ ဆရာမ ေဒၚကလ်ာက ေနာက္ဆံုးမႇာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ျပည္သူေတြ ဧရာ၀တီကို ၀ိုင္းၿပီး ကယ္တင္ခဲ့ၾကသလို ေတာင္သမန္ ကိုလည္း ကယ္ၾကပါဦးလို႔ ရင္ကြဲနာနဲ႔ သံကုန္ဟစ္ထားရႇာပါတယ္။

ေသသူကို ရႇင္သူတရ
ေတာင္သမန္သားတို႔ရင္ထဲက
သံုးဖန္လႇရဟတ္
ဘယ္သူေတြရပ္ပစ္ႏုိင္မတုန္း။

ကဗ်ာဆရာေမာင္ျမတ္မိႈင္းတစ္ေယာက္ သူျမတ္ႏိုးလႇတဲ့ သုံးဖန္လႇ ေတာင္သမန္ကို အခုအခ်ိန္မႇာ ျမင္ေတြ႔ မသြားရတဲ့ အတြက္ ကံေကာင္း သြားတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ပဲ ေသသူကို ရႇင္သူက တရတယ္ ဆိုတဲ့စကား ျဖစ္ေပၚလာရတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ ေၾကာင္ျဖဴေၾကာင္မည္း စီးပြားေရး သမားေတြက ေလာဘေဇာ တိုက္ၿပီး ေတာင္သမန္ရဲ႕ သံုးဖန္လႇရဟတ္ကို ဇြတ္အတင္းႀကီး ရပ္ပစ္ လိုက္ၾကၿပီေလ။

Ref: EMG News