ႏိုင္ငံကို တကယ္မခ်စ္လို႔ စြန္႔ရစ္ေလေရာ့သလား

Thursday, September 01, 2011

(ဒီေဆာင္းပါးဟာ ေဖ့စ္ဘုတ္တို႔ ဂ်ီေမးလ္တို႔မွာလည္း ျပန္႔ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီေနရာက ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)

အစိုးရသစ္ရဲ႕အၾကံေပးအဖြဲ႔က ဦး၀င္စတန္ဆက္ေအာင္ ေျပာလိုက္တဲ့ ပညာတတ္မ်ား ျပန္လည္ ေခၚယူေရး ဆိုတာေလး ၾကားၿပီး ကတည္းက က်မ ရင္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ပလံုစီေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း စာေခ်ာေအာင္ မေရးတတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း ဝလံုးတန္း ဆိုေတာ့ စာ႐ိုက္ရမွာ ေၾကာက္တာေတြ ေပါင္းၿပီး လက္တြန္႔ ေနမိပါတယ္။

၅-၈-၂၀၁၁ ေၾကးမံု သတင္းစာမွာပါတဲ့ ေမာင္တင္ေအး (သရက္) ရဲ႕ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာျခင္း ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရေတာ့ ေျပာခ်င္စိတ္ေတြ တားမရ ေတာ့ပါဘူး။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္နဲ႔ဒီ Post ေလးတင္ၿပီး ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။ အေျပာ မတတ္လို႔ ဆဲသလို ျဖစ္ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ ခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မဟာ ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါသူ ထဲမွာ မပါေၾကာင္းပါ။ အခုထိ က်မ ျမန္မာျပည္ ထဲမွာပဲ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္း ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဘို႔ ေျခလွမ္း ေနျခင္း မ႐ွိပါ။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြ ထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာသူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ သူတို႔ကို အျပစ္ မျမင္၊ အျပစ္ မတင္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံကို မခ်စ္လို႔ စြန္႔ခြါ သြားၾကတယ္လို႔လည္း ဘယ္တံုးကမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ က်မ တို႔ ဒီတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္သေလာက္ သူတို႔လည္း ခ်စ္ႀကမွာပါ။ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ အကယ္၍ သူတို႔ လက္႐ွိေနတဲ့ တိုင္း ျပည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ အားကစားပြဲ တခုမွာ ထိပ္တိုက္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုႏိုင္ ေစခ်င္သလဲလို႔။ သူတို႔ ျမန္မာလို႔ဘဲ ေျဖၾကမွာ ပါ။ ဒါဆို သူတို႔ ဘာလို႔ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါ သြားၾကသလဲလို႔ ေမးရင္ က်မ အျမင္မွာေတာ့ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ တာ၀န္႐ိွသူမ်ား က တန္ဖိုး မထားခဲ့လို႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေတြရဲ႕ေနာင္ေရး အတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေပးခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ အေျဖႏွစ္ခု က်မ ေတြ႔ပါတယ္။

သူတို႔ကိုႏိုင္ငံေတာ္႐ဲ့တာ၀န္႐ွိသူမ်ားက တန္ဖိုးမထားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း က်မ ကိုယ္ေတြ႔ေတြနဲ႔ ႐ွင္းျပပါမယ္။ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရတဲ့ ေခတ္က အစိုးရဝန္ထမ္း အလုပ္ရဘို႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ ေလ့က်င့္ ေရး စာေမးပြဲကို ေရးေျဖ၊ ႏႈတ္ေျဖ စစ္ေဆးၿပီး ေအာင္မွ သတ္မွတ္ဦးေရဘဲ ခန္႔ထားတဲ့ စနစ္ပါ။ ဆရာဝန္ေတြ အတြက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းလုပ္သက္ ၂ ႏွစ္႐ွိမွ ဘြဲ႔လြန္ ေျဖခြင့္ေပးတဲ့ ေခတ္ပါ။

က်မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ “သူ” ၊ေဒါက္တာထြန္းေ႐ႊရဲ႕ “သက္ေဝေမေက်ာ့”၊ ေဒါက္ တာေမာင္သင္ ရဲ႕ “ကိုယ္ေတြ႔ဝတၳဳတိုမ်ား” နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရေတာ့ အဲဒီဝတၳဳေတြ ထဲကလို ေစတနာ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်ုင္ခဲ့သူပါ။ ငယ္ငယ္က ေ႐ႊေသြးထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကယားျပည္နယ္က ဆရာဝန္မေလး သူလက္ထပ္တဲ့ ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲ က်င္းပေနရင္း ထားခဲ့ၿပီး မီးမဖြားႏိုင္တဲ့ လူနာကို ေဆးသြားကု ေပးလို႔ ေယာကၡမေလာင္းက မဂၤလာပြဲ ဖ်က္ပစ္တာေတြ၊ သူေသေတာ့ ေဆးခန္းက “အထက္သို႔” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ကယား လူမ်ဳိးေတြက အုတ္ဂူေလးမွာ တပ္ေပးတာေတြ ဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်မတတ္ အားက် မိခဲ့ရသူပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ဆရာဝန္ လုပ္ဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ခဲ့သူ လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်မတို႔ ေ႐ွ႕အတန္းက အကိုအမေတြ ေအာင္ၿပီးေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ ေလ့က်င့္ေရးက စာေမးပြဲ မက်င္းပ ေပးလို႔ ဆမ လက္မွတ္ ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာ ၄-၅ ႏွစ္ထက္ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ က်မတို႔ ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ (က်မတို႔ အတန္းက လူႀကီး သားသမီးေတြ မ်ားတယ္) စာေမးပြဲ ေခၚၿပီဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ဗဟု သုတ စာေမးပြဲ ႏွစ္ဘာသာ အတြက္လည္း ေလ့လာရပါတယ္။ က်ဴ႐ွင္က နယ္မွာေနတာလည္းျဖစ္၊ တသက္လံုး က်ဴ႐ွင္ မတက္ခဲ့ဘူးေတာ့ ဒါအတြက္နဲ႔ေတာ့ မတက္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔စဥ္ ဖတ္ေနက် သတင္းစာေတြလည္း ညက္ညက္ေက်ေအာင္ ဖတ္မွတ္တာေပါ့။

ေရးေျဖကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေအာင္ပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖအတြက္ အမ်ားေျပာသလို ျမန္မာ ဆန္ဆန္ေလးဝတ္၊ ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိး ေလးနဲ႔ Interview ခန္းထဲဝင္၊ ဝန္ထမ္း ေ႐ြးခ်ယ္ေရးက လူႀကီးေတြ ၅ ေယာက္ ဝိုင္း ၿပီးေမးၾကသမွ် က်မ အထင္ ၈၀ – ၉၀ % ေလာက္ က်မ ေျဖႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ေမးၿပီး တဲ့အခါ တေယာက္က သမီးအသက္ ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီလဲတဲ့။ က်မက ၂၄ ႏွစ္လို႔ ေျဖပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေအာ္ ငယ္ပါေသးတယ္တဲ့။ က်မ သိလိုက္ပါၿပီ။ က်မကို မေ႐ြးေတာ့ဘူးလို႔။ ေျပာဘို႔ေမ့က်န္ သြားတယ္ ေက်ာင္းမွာလည္း က်မက အမွတ္ေတြ သိပ္မဆိုးတဲ့ အထဲမွာ ပါပါတယ္။

အရည္အခ်င္း ကိုမေရြးဘဲ ငယ္ေသးလို႔မေခၚခ်င္ရင္လည္း အစကတည္းက အသက္ကို ျမႇင့္ၿပီး ကန္႔သတ္ ပါလား။ ျပန္အထြက္မွာ အသိ တေယာက္နဲ႔ တိုးေတာ့ ေစာေစာကမွ ႀကိဳမေျပာဘဲ။ Plaster ႐ွာ ေပးလို႔ရတယ္ တဲ့ေလ။ က်မ အရည္အခ်င္းမ႐ွိဘဲ Plaster နဲ႔မွ ရမယ့္ အလုပ္ကို က်မလည္း မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ စာေမးပြဲေခၚေတာ့ စာေတာင္ မဖတ္ေတာ့ဘဲ သြားေျဖပါတယ္။ ေရးေျဖကေတာ့ ေအာင္တာပါဘဲ။ ႏႈတ္ေျဖကေတာ့ စိတ္နာလို႔ သြားကိုမေျဖ ေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာ ကေတာ့ တကယ္ တိုင္းျပည္ အတြက္ လုပ္ေပးမယ့္ ဝန္ထမ္းေကာင္း တေယာက္ကို သူတို႔ လႊင့္ပစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက စာသိပ္ေတာ္ပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ ေျခာက္ထပ္ ကြမ္းပါ။ ေက်ာင္းမွာ Roll No: (2) ပါ။ စာေမးပြဲတိုင္း ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္သူပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့ ေဆးသုေတသနက အလုပ္ေခၚတာ သူသြားေလွ်ာက္ ပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေမးၿပီး၊ အဲဒီအလုပ္ဘဲ ျပန္လုပ္ပါလားလို႔ ေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီက တည္းက သူျပည္ပ ထြက္သြားတာ အခု အထူးကုႀကီး အျဖစ္ ျပည္ပမွာ အေျခခ်ေနပါၿပီ။ ေတာ္တဲ့သူက ဘယ္ေရာက္ ေရာက္ စင္ေတာ္က ေကာက္သြားမွာပါ။ တိုင္းျပည္ ကေတာ့ နစ္နာခဲ့ပါၿပီ။ 88 အေရးအခင္း အၿပီးမွာ ျပည္ပ ထြက္ဖို႔လည္း လြယ္သြားေတာ့ က်မတို႔ အတန္းက ဝန္ထမ္း အလုပ္ မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြေရာ၊ ဆရာေတြ၊ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ေတြ ေရာ ႏိုင္ငံ အသီးသီးကို ထြက္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ တိုင္းတပါးမွာ အေျခခ်ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ ဝန္ထမ္း၊ အိုက္တိုး ပေဂးဆံ၊ Waiter ၊ ဓါတ္ခြဲခန္း အကူ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ပညာ အရည္အခ်င္းထက္ နိမ့္က်တဲ့ အလုပ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၿပီး ဝင္ေငြ႐ွာ၊ တဖက္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ ၾကရပါတယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာနဲ႔ မူလ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတိုင္း ရတဲ့သူ အနည္းအက်ဥ္း ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစု ကေတာ့ ႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွားၿပီးမွ ဆရာဝန္ အျဖစ္နဲ႔ပဲ အသက္ ေမြးႏိုင္တဲ့ သူလည္း႐ွိ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိုင္းေျပာင္းၿပီး Sushi ဆိုင္ဖြင့္တာမ်ဳိး၊ အျခား အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လိုင္းကို ေျပာင္းလိုက္ၾကတဲ့သူ ေတြလည္း႐ွိပါတယ္။

ဒီလိုဆို အစိုးရဝန္ထမ္းအလုပ္မရလည္း G.P လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပေနတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးပါ၊ ျပည္ပ ထြက္စရာ မလိုပါဘူး လို႔ ေမးစရာ႐ွိ ပါတယ္။ က်မအေတြ႔အၾကံဳပဲ ေျပာပါမယ္။ က်မ က နယ္ၿမိဳ႕ ေလးမွာ G.P ငါးႏွစ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မိဘပိုင္ အိမ္မွာ မိဘက ရင္းေပးတဲ့ ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ေဆးခန္း ပရိေဘာဂေတြလုပ္၊ ေဆးေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္း ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုပ္က လာတဲ့ ထိုးေဆး စားေဆး ေတြက B.P.I ထက္ ေဈးသက္သာၿပီး Effective လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုးေဆး တလံုးကို တက်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ပါရာစီတေမာ တလံုးကို ၁၀ ျပား၊ Ampicillin တလံုးကို တမတ္ေလာက္က်တဲ့ ေခတ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က အသားေဆး တလံုး ထိုးေပးၿပီး တရက္စာ ေဆးေပးရင္ (က်မက ေဆးကို စာအုပ္ထဲက အတိုင္း Dose အျပည့္ပဲ ေပးပါတယ္) ေဆးဖိုး သံုးက်ပ္ေလာက္ က်ပါတယ္။ က်မ လူနာဆီက ငါးက်ပ္ ယူတယ္။ ေတာကလူနာ ဆိုရင္ သူထပ္ မလာႏိုင္မွာ စိုးလို႔ Antibiotics ကို ငါးရက္စာ တခါတည္း ေပးလိုက္ရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူနာဆိုရင္ ေဆးဖိုး မယူတဲ့အျပင္ ဝမ္းေလွ်ာေနရင္ ဓာတ္ဆားရည္ပါ ေဖ်ာ္တိုက္ လိုက္ရတယ္။ အာဟာရ မျပည့္တဲ့ ကေလးေတြဆိုရင္ မုန္႔ပါ ဝယ္ေပးလိုက္ရတယ္။

တခါသံုးေဆးထိုးအပ္ေတြ မေပၚေသးေတာ့ Syringe နဲ႔ Needle ေတြကို အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ၾကာ ေအာင္ ျပဳတ္ၿပီးမွ ေဆးထိုးတယ္။

မီးမလာတဲ့ေန႔ေတြမွာ က်မရဲ႕လူနာေတြဟာ မီးေသြး မီးဖိုေလးကို ကူၿပီး မီးေမႊး ေပးၾကရတယ္။ လူနာ ႐ွင္းသြားၿပီးခ်ိန္ Syringe နဲ႔ Needle ျပဳတ္တဲ့ အိုးေလး ေမ့ထားမိလို႔ တးူျခစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရေပါင္းလည္း မနည္းဘူး။ အဲဒီလို မိဘလုပ္စာ ထိုင္စား၊ မိဘဆင္တဲ့ အဝတ္ ဝတ္ၿပီး ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေဆးခန္း ဖြင့္လိုက္တာ က်မလက္ထဲ ေဆးခန္းထဲက ေဆးေတြနဲ႔ ေငြ ငါးေသာင္းဘဲ စုမိတယ္။ က်မ မိဘကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တင္ေကၽြး ထားလို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မအေဖ ကလည္း အသက္ႀကီး ကူေဖာ္ ေလာင္ဖက္လည္း မ႐ွိေတာ့ အေဖ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းကို က်မ တာဝန္ယူ လိုက္ရတယ္။ က်မရဲ႕ေဆးခန္းေလး ပိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူနာေတြ လာေမးရင္ ေဆးခန္းနဲ႔ တဲြလ်က္ ပြဲ႐ံု စားပြဲေနာက္မွာ က်မ ပုန္းေနရတယ္။ မ်က္ႏွာ ပူလို႔။ ခုထိလည္း ကၽြန္ရဲ႕ေတာကလူနာေတြ က်မကိုေတြ႔ရင္ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတုန္းပဲ။ က်မကေတာ့ ဒီ Profession မွာ က်မ ဆက္လက္ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ တာကို ခုထိ လိပ္ျပာ မလံုႏိုင္ေသးပါဘူး။

G.P နဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့ ကူညီမႈ မပါရင္ ေစတနာ ဆရာဝန္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အစိုးရ ဝန္ထမ္း အျဖစ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေစတနာေတြ ျပည္သူအေပၚ ပိုၿပီး ထင္ဟပ္ႏိုင္မွာပါ။

အခုျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ဆရာတေယာက္အေၾကာင္းလည္းေျပာ ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ 88 မတိုင္မီက အျဖစ္ပါ။ M.Sc ေအာင္ၿပီး M.R.C.P ဝင္ခြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖပါတယ္။ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ေနာက္ဆံုး ဆန္ကာတင္မွာ သူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး တႏွစ္ Viva ေျဖၿပီး ေတာ့ ဆရာမႀကီး ကိုယ္တိုင္က ေမာင္…ရယ္ ဒီႏွစ္မင္းပါမွာ ေသခ်ာျပီလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း သူျပဳတ္ က်န္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဆရာက စာေတာ္ေပမယ့္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မေကာင္းခဲ့တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ထြက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာ ထြက္သြားပါတယ္။ ဆံုး႐ံႈးမႈတခု ပါပဲ။

မၾကာေသးခင္က House Surgeon ေလးေတြ လစာ ၁၂၀၀ က်ပ္ကေန ၅၅၀၀၀ က်ပ္ ကို တိုးေပး လိုက္တယ္ ဆိုလို႔ မုဒိတာ ပြားရပါတယ္။ အခုအျပင္မွာ စာမတတ္တဲ့ စည္ပင္ ဝန္ထမ္းက တေန႔ ၁၅၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ ၈ တန္းေလာက္ တတ္ တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္ သမေလးေတြ (ခ်ည္ေမႊးညႇပ္ေလးေတြ) ေအာက္ထစ္ တလကို ၅၀၀၀၀ က်ပ္ ရပါတယ္။ House Surgeon ဘဝ သိပ္ပင္ပန္းပါတယ္။ မိဘလုပ္စာ စားေနလို႔သာ ဒီလို လုပ္ေနႏိုင္ၾကတာပါ။

ဒီလိုဆုိရင္ ဘြဲ႔လြန္ေတြရၿပီးမွ ထြက္သြားတဲ့သူေတြ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးစရာ ႐ွိပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္း M.R.C.P ယူၿပီး ျပန္လာခါစမွာ Ward တိုင္းမွာ Defibrillator ေခၚတဲ့ ႏွလံုးႏိႈးစက္ ထားေပးသင့္တဲ့ အေၾကာင္း ( ႏိုင္ငံျခားမွာ ဆရာဝန္ မဟုတ္တဲ့ သူေတာင္ တတ္ရပါတယ္) အၾကံေပးေတာ့ သူ အဆူခံ လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူလည္း ဆင္ ဆင္ျခင္ျခင္ အလိုက္သင့္ ေနသြားရပါတယ္။

M.Sc ေအာင္ထားတဲ့ အမတေယာက္ကေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးသားကလဲ ဝန္ထမ္းပါ၊ကေလးေတြ ငယ္စဥ္မွာေတာ့ အမနဲ႔က ေလးေတြက တၿမိဳ႕၊ သူ႔အမ်ဳိးသားက တၿမိဳ႕နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သမီးေလးေတြ ကိုးတန္း ဆယ္တန္းမွာ ေက်ာင္းေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာလည္း ထားခ်င္႐ွာ တာေပါ့။ အဲဒိီအခ်ိန္ ဒီဆရာဝန္မကို ပိုေသးတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို Transfer ထြက္လာပါတယ္။ သူလည္း ေစလႊတ္ရာသြားရင္း သူ႔အမ်ဳိးသား တာဝန္က်ရာ တိုင္းၿမိဳ႕ႀကီး တၿမိဳ႕(ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး မဟုတ္ဘူးေနာ္) ကို ေ႐ႊ႕ေပးဘို႔ အသနားခံတာ၊ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္ဝက္သာ က်ဳိးသြားေရာ ေျပာင္းမေပးပါဘူး။ ဒါနဲ႔သူ လည္း ကေလးေတြ ေ႐ွ႕ေရးအတြက္ Absconded အလုပ္က ထြက္ေျပး လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ျပစ္ဒဏ္က (၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ ထမ္းခဲ့သူပါ) ဆမ ၅ ႏွစ္ ပိတ္ခံရပါတယ္။ ဆမ မ႐ွိတဲ့ ဆရာဝန္ဟာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းလည္း မဖြင့္ရဲ၊ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု ေတြမွာလည္း ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။

အဲဒီလိုဘဲ သားသမီးေ႐ွ႕ေရးကိုၾကည့္ၿပီး ဒီႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

နယ္မွာေနတံုးက က်မတူေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဟာ သူ႔အေဖက သြားဆရာဝန္၊ အေမက ဆရာဝန္ပါ။ ဆိုလိုတာက Gene ကိုက ဥာဏ္ရည္ျမင့္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးဟာ သိပ္ေတာ္ပါ တယ္။ genius ကေလးပါပဲ။ သူငယ္တန္းေတာင္ မတက္ရေသးခင္ ကာတြန္းေတြကို သြက္သြက္ႀကီး ဖတ္ႏို္င္ေနပါၿပီ။ ေနာက္တေယာက္က ေအာင္ေအာင္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔မိဘက ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ ကုန္သည္ေတြပါ။ ခ်မ္းသာပါ တယ္။ သူ႔ဥာဏ္ရည္က သာမာန္ ပါဘဲ။ သူငယ္တန္းကေန စတုတၳတန္းထိ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ ေမာင္ေမာင္က အျမဲ ပထမ ပါ။ ေအာင္ေအာင္က အဆင့္ ၅ ေလာက္မွာ ႐ွိပါတယ္။ မူလတန္း ေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္း ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမးလိုက္ရင္ ေအာင္ေအာင္က ပထမ အျမဲ ရသြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေလး က အဆင့္ ၃ ေလာက္ေရာက္ သြားတယ္။ ကေလးက အဲဒီအတြက္ မ်က္ႏွာ မေကာင္း႐ွာပါဘူး။ ေသခ်ာ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ေအာင္ေအာင့္ အေမက ေအာင္ေအာင့္ ကို အတန္းပိုင္ ဆရာမ အိမ္မွာ ညအိပ္ က်ဴ႐ွင္ ထားေပး လိုက္ပါတယ္။ ဖိဖိစီးစီး သင္ေပးလို႔ ေတာ္လာတယ္ လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ေလး ခမ်ာမွာ သူေျဖတာေတြ ဘယ္လိုမွန္မွန္ ရသင့္တဲ့ အမွတ္မရလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက် လာပါတယ္။ အဲဒါကို သူ႔မိဘေတြ မခံစား ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔အေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြက ျပည္ပက သြားေဆးခန္းမွာ အကူလိုတယ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီ သြားဆရာဝန္ဟာ ေဆးခန္းအကူ အျဖစ္နဲ႔ ထြက္သြား ပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္ ဆရာဝန္မနဲ႔ သူ႔ကေလးေတြပါ လိုက္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ဟာ သြားဆရာဝန္ တေယာက္၊ ဆရာဝန္တေယာက္ သာမက အနာဂတ္ရဲ႕လူေတာ္ေလးေတြပါ ဆံုး႐ံႈး သြားရပါတယ္။

ဒီလို သားသမီးေ႐ွ႕ေရး ဦးစားေပးၿပီး ထြက္သြားၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကတယ္လို႔ မစြပ္စြဲ လိုက္ၾကပါနဲ႔။ မၾကာေသးခင္က က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ျပည္ပမွာ။ သူ႔အေဖ ျပည္တြင္းမွာ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာလို႔လည္း မရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲ ခံစားေနရ ႐ွာပါတယ္။ မိဘအ ေပၚ တာဝန္ မေၾကဘူးလို႔ ဝမ္းနည္း ေန႐ွာတယ္။ က်မတို႔ ဘယ္လို ေဖ်ာင့္ဖ်ေပမယ့္ တသက္လံုး ဒီအတြက္ကို Guilty အျပစ္႐ွိသလို ခံစား သြားရ႐ွာပါေတာ့မယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္မိဘ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခ်င္ ၾကမွာပါ။ ကိုယ့္ေရေျမမွာ ကိုယ့္စကားကို သြက္သြက္ေျပာၿပီး ေနခ်င္ၾကမွာပါ။ လူဆိုတာေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာတတ္ တာ ကမာၻဦး အစထဲကပါ။ က်မတို႔ တုိင္းျပည္သာ ေရၾကည္ေအာင္၊ ျမက္ႏုေအာင္ မွ်တတဲ့ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးႏုိင္ ရင္ ဒီလုိတုိိင္းျပည္ကုိ စြန္႔ခြာရတဲ့ အျဖစ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္ မထင္ပါဘူး။

က်မက ကၽြမ္းက်င္ရာ ဆရာဝန္ေတြအေနနဲ႔ ေျပာရေပမယ့္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေလာက၊ စီပြားေရး ပညာ႐ွင္ ေလာက၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာ႐ွင္ေလာက စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ ေနမွာပါ။

က်မတို႔မွာ …

MRT,Sky Train,Subway ဆိုတာေတြ မ႐ွိရင္ေနပါေစ စစ္က်န္ Bus ေတြ စီးေနရလည္း ေနႏိုင္ပါတယ္။

Charles & Keith မစီးရလည္း ကတၱီပါ ပံုေတာ္ဖိနပ္နဲ႔ ေက်နပ္ပါမယ္။

Chocolate နဲ႔ Pistachio မစားရလည္း ဘိန္းမုန္႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားၿပီး ဗိုက္၀ ႏိုင္ပါတယ္။

Ashworth ,Victoria Secret ဆိုတာေတြ မ၀တ္ရလည္း ေယာလံုခ်ည္၊ ကခ်င္လံုခ်ည္၊ ႐ွမ္းအက်ႌေလးေတြ ၀တ္ၿပီး လွတယ္လို႔ ခံယူပါမယ္၊

ATM card,Credit card ေတြ မ႐ွိလည္း ပိုက္ဆံ ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကို ဆာလာအိတ္ေတြနဲ႔ ထမ္းၿပီး အလုပ္ လုပ္ပါမယ္။

Internet connection ေႏွးေနလည္း စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဖတ္ပါမယ္။ ေပါက္ျပဲေနတဲ့ လမ္းေတြ ဖာမေပးရင္ ေနပါေစ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ၾကည့္ေ႐ွာင္ပါမယ္။

လံုေလာက္တဲ့က်န္းမာေရးေစာင့္ေ႐ွာက္မွဳ၊ ေကာင္းမြန္မ်ွတတဲ့ ပညာေရးစံနစ္၊ မိမိအရည္အခ်င္းလိုက္ ခံစားခြင့္ ဆိုတာ ေတြ႐ွိရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္ စိုးရိမ္စရာ မလိုဘဲ၊ ဒီေျမ ဒီေရ ဒီႏိုင္ငံေတာ္ကို တတ္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ အလုပ္ အေကၽြး ျပဳမယ့္သူေတြ ေပါမ်ားလာမွာပါ။

တ႐ုတ္ျပည္ တခါးဖြင့္ဝါဒ က်င့္သံုးေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ Oversea Chinese ေတြကို လႈိက္လႈိက္ လဲွလဲွ ဖိတ္ေခၚ ပါတယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ရေနတဲ့ လစာ၊ အခြင့္အေရးေတြထက္ မနည္း ရေစမယ္လို႔ ဖိတ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပန္လာ ၾကပါတယ္။ က်မ သိသေလာက္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး အဏုျမဴဗံုး ထြင္တဲ့သူဟာ အေမရိကားက ျပန္လာတဲ့သူလို႔ မွတ္ဘူးပါတယ္။

အခု က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ လူနာနဲ႔ ဆရာဝန္ၾကား ျပႆနာေတြဟာ ကၽြမ္းက်င္ ဆရာဝန္ မလံု ေလာက္မႈ ကေန စၿပီး ျဖစ္လာတာပါ။ အထူးကု ဦးေရနဲ႔ လူနာဦးေရဟာ မမွ်တ ေတာ့ပါဘူး။ လူနာေတြကလည္း ကိုယ့္ေဝ ဒနာကို အေတာ္ဆံုး၊ နာမည္အႀကီးဆံုး နဲ႔မွ ေရြးျပခ်င္တာ အျပစ္ဆိုလို႔ မရပါဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ ခမ်ာ မနက္႐ံုးခ်ိန္မွာ ေဆး႐ံု တာဝန္ ထမ္းရတယ္။ ညေန ေဆး႐ံုကျပန္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ ေဆးခန္းက လူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပုဂၢလိကေဆး႐ံု အတြင္းလူနာေတြကို ၾကည့္ရတယ္။ တခါတေလ လူနာၾကည့္ခ်ိန္ဟာ ညသန္းေခါင္ျဖစ္လို႔ လူနာေရာ လူနာ႐ွင္ပါ အိပ္ေမာ က်ေနတာကို ႏႈိးၿပီး ၾကည့္ရတာမ်ဳိးလည္း ၾကားေနက်ပါ။ ဆရာဝန္ႀကီး မွာလည္း လူနာၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေျပာတာေတြ နားထဲမဝင္ဘဲ ငိုက္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ အမွားအယြင္း ေတြဆိုတာ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ဆရာဝန္ လူနာ အခ်ဳိးမမွ်တ ရလဲ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္က လူေတာ္ ေတြကို က်မတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ ဘာေၾကာင့္ အသံုးခ်ခြင့္ မရတာလဲ။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း ျပည္ပထြက္အလုပ္ လုပ္တယ္။ လူနာေတြကလည္း ျပည္ပထြက္ ေဆးကုခံတယ္။ ျမန္မာဆရာဝန္ကို ျပည္ပကေတာင္ လက္ခံ အသံုးျပဳ ေသးတာ ျပည္တြင္းက ဘာလို႔ မသံုးခ်င္ရမွာလဲ။ ေတာလက္ ေက်း႐ြာေတြမွာလည္း လိုအပ္ေနဆဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြမွာ လည္း လိုအပ္ေနဆဲပါ။ အသစ္အသစ္ေတြ ေမြးထုတ္တာထက္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသူမ်ား ျပန္လာရင္ ပိုမေကာင္း ေပဘူးလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ လူမ်ိဳးလူတန္းစားမေရြးကိုေစာင့္ေရွာက္ လႊမ္းၿခံဳမႈျပဳႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ စနစ္ႀကီးတခုကို စနစ္တက် အေကာင္အထည္ ေဖၚဘို႔ လိုေနပါၿပီ။

ဒီအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ Healthcare System management ပါရဂူဘြဲ႔ရသူေတြ ကျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ အက်ိဳးျပဳ ၾကဘို႔ ဆႏၵေတြ အလ်ံပယ္ ရွိေနေၾကာင္းလည္း ၾကားေနရပါတယ္။

က်မအျမင္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြါသူေတြဟာ Salmon ငါးေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ Salmon ငါးေတြဟာ ပင္လယ္ထဲက ေရငန္ ငါးေတြပါ။ သူတို႔ ဓေလ့က ျမစ္ညာထိ ဆန္တက္ၿပီး ဥခ်ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေကာင္ေပါက္မွ ပင္လယ္ကို ျပန္စုန္ဆင္း လာၾကပါတယ္။

က်မတို႔ ဆရာေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေရေျမရာသီဥတု အဆင္ေျပမယ့္ ျမစ္ညာနဲ႔တူတဲ့ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားေတြကို ႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွား ဆန္တက္ သြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ Salmon ငါးေတြ ၾကင္ေဖာ္နဲ႔တကြ သားသမီးေတြနဲ႔ မိခင္ပင္လယ္ ဆီ ျပန္လာတာကို ငါ့ကို ပစ္သြားရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္ တင္မေစာ ေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။ သူ႔ သဘာဝပါဘဲ။

ျပန္ခ်ိန္သင့္လို႔ ျပန္လာၾကတဲ့သူေတြကို လမ္းကေန အတားအဆီး ပိုက္ကြန္ေတြနဲ႔လည္း မဖမ္းသင့္ပါဘူး။ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ လက္ကမ္းလို႔ ႀကိဳသင့္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေလးကို သည္းခံဖတ္႐ွဳေပးတာေက်းဇူးပါ၊ ေတးေရးေတးဆို ခင္၀မ္းရဲ့ သီခ်င္းေတြထဲက က်မ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ဆယ္လမြန္ငါးတို႔ အျပန္ သီခ်င္းထဲကလိုဘဲ oversea burmese ေတြ အမိျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ျပန္လည္ တည္ေထာင္ေရးမွာ တတပ္တအား ပါ၀င္ႏိုင္မယ့္ အိပ္မက္ေလးေတြ မက္ရင္း ဒီသီခ်င္းစာသားေလး လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါရေစ။

“ေရလႊာလဲခင္းျပန္႔ ၾကည္လင္ေစ

မုိးဦးလဲလွပသာယာေစ

ဘ၀ေစရာတာ၀န္ ေက်ပြန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတုိ႔

ေရစုန္ကုိဆန္ကာ ျပန္ခဲ့ၿပီ

(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ … ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ … အျပန္ … )

ျပန္ခ်ိန္လည္းဆုံးျဖတ္ခုိင္မာေစ

ရာသီလဲတြက္ခ်က္မွန္ကန္ေစ

စိတ္တူရာခုိ၀င္ ျပည္႔စုံခ်ိန္ျပန္ခဲ႔မယ္တဲ႔

ငယ္ရြယ္စဥ္ရွာေဖြစြန္႔ခဲ့ၿပီ…

(မုိးဦးေရဆန္ မုိးဦးေရဆန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ … ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ အျပန္ …

အျပန္အျပန္ အျပန္ ဆယ္လမြန္ငါးတုိ႔ …… အျပန္ … )

padonmar

(ပဒုမၼာ့ကိုယ္ေတြ႔)

Min Thant Syn

Ref: ဧရာဝတီဘေလာ့