နအဖရဲ႕ေရြးေကာက္ပြဲလြန္တဲ့အခါ

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၂၀ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၀

ဒီေန႔ဗမာျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြပဲ ေျပာေျပာ နအဖနဲ႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔ အၾကားက ျပႆနာဟာ အဓိက ဆံုခ်က္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ အစပိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြက အထင္းသား ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒါကို မီဒီယာသမားေတြက အသိဆံုးလို႔ ေျပာႏိုင္ ပါတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ မီဒီယာေတြမွာ ဒီဆံုခ်က္ကို ဗဟိုျပဳေနတဲ့ ကိစၥေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။

အထူးသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုတာနဲ႔ နီးလာေလေလ ဒီႏွစ္ဘက္အၾကားက ကိစၥဟာ ေရွ႕တန္း တက္လာေလေလ ျဖစ္ေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုး အေျခအေနမွာ ေဘာလံုးဟာ နအဖဘက္ ေရာက္ေနတာပါ။ ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာခ်က္အရေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဗိုလ္သန္းေရႊထံ ေပးစာအရေရာ နအဖ အေနနဲ႔ အေျဖေပးဖို႔ တာဝန္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူလူထု ကလည္း နအဖဘယ္လို တုံ႔ျပန္မယ္ ဆိုတာကို အာ႐ံု စိုက္ေစာင့္ၾကည့္ ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ဒီကိစၥေတြ မရွိခဲ့ေလဟန္၊ သူတို႔မွာ ဘာတာဝန္မွ မရွိေလဟန္၊ ေပယ်ာလကံ ျပဳေနပါတယ္။

ဒီကာလအတြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ေစတယ္ဆိုတဲ့ ေလေျပထိုးေလးပဲ ေဖာ္ထုတ္ ခဲ့တာကို အားလံုး သတိထား လိုက္မိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာလည္း သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုေလးတပံု၊ စာတိုေလး (၃-၄) ေၾကာင္းနဲ႔ ၿပီးသြားတာပါ။ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ ဘာမွ မသိရတဲ့ ရေသ့ရွစ္ေသာင္း ဇာတ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို သူတို႔ သတင္းစာေတြမွာေရာ ျပည္တြင္းက တျခား မီဒီယာေတြထဲမွာပါ ဘယ္သူမွ မွတ္ခ်က္မေပးတာ၊ သေဘာထား မေဖာ္ျပၾကတာကို ၾကည့္ရင္ တေန႔မျပတ္၊ တရံမလပ္ စြာေလာင္စြာေလာင္ ေရးေနတဲ့ သူေတြဟာ နအဖက “တိတ္” ဆိုေတာ့လည္း တိတ္ေနၾကပါလားလို႔ စဥ္းစား မိပါတယ္။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဆင္ေျခအသစ္တခုကို အေတာ္ေလးၾကားေန၊ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒါက “တပ္မေတာ္ အစိုးရ လုပ္တာေတြ အေပၚမွာ သံသယနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကလို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန တင္းမာေနတယ္” ဆိုတဲ့ ေျပာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ မဆလ လက္ထက္တုန္းက နားၾကားျပင္း ကပ္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ မဆလရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာင္ သြားသတိရမိပါတယ္။ “သံသယဆိုသည္မွာ အလကား၊ မွန္သပဆိုသည္မွာ ပတၱျမား” ဆိုတာပါ။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး အတြက္ ဆိုၿပီး ေနရာတကာမွာ လႊင့္ေန၊ ဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က မဆလ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသားမ်ားက သူတို႔ကို မယံုတာသိေနလို႔ သူတို႔ကို ယံုခိုင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကားလူဟန္ဖမ္းေနတဲ့ လူေတြက နအဖအေပၚ မယံုသူေတြကို အျပစ္တင္၊ အျပစ္ ပံုခ်ေနၾကတာ ေတြ႔ေနရ ျပန္ပါၿပီ။ သူတို႔ေျပာပံုတခုက တဖက္က သံသယ ရွိေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ညီၫြတ္လို႔ ရေတာ့မလဲတဲ့။ ဒါဟာ နအဖအစိုးရ ဘက္က ဒီသံသယေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ တာဝန္ မရွိဘူးလို႔ မ်က္စိ စံုမွိတ္ ျငင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖဟာ “သူတို႔က အဲဒီေလာက္ သံသယ ရွိေနမွေတာ့ ငါ့ဘက္က ဘာမွ မျပင္ဘူးကြာ” ဆိုၿပီး လူမိုက္လိုလို၊ ကေလးဆိုးလိုလို လုပ္ေနရမယ့္လူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အစိုးရ ျဖစ္ပါတယ္။

၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သံသယ ရွိေနတဲ့လူေတြကို သံသယ ေပ်ာက္သြားေစဖို႔ ဆိုရင္ ေဟာဒီအင္မတန္ ႐ိုးစင္း၊ ရွင္းလင္းေနတဲ့ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ကို အေျဖေပးေစခ်င္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား၊ စစ္ဗိုလ္သမၼတ ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြကေတာ့ သိပ္ကို ေျဗာင္က်၊ ရွင္းေနတာမို႔ ဒီေနရာမွာ မတင္ေတာ့ပါဘူး။

ကဲ… ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ရင္…
အစိုးရအဖြဲ႔မွာ အရပ္သား ပါဝင္တဲ့အေရအတြက္ တိုးလာပါမယ္။ ဒါေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္။

ဗမာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားရယ္လို႔ ရွိဦးမွာလား။ ဒီလိုအခါမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ျငင္းေနရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရနဲ႔ အျမင္ မတူတဲ့လူ၊ အဲဒီအျမင္ကို တနည္းနည္းနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ မိသူေတြကို ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ဦးမွာလား။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကစလို႔ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး အမည္းကြက္ႀကီးဟာ အုပ္စိုးသူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ အယူအဆ မတူသူေတြကို ဆင္ေျခ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္တာကို ေဖာ္ထုတ္မိတာနဲ႔ ၂၁ ရာစုနဲ႔ လံုးဝ မေလ်ာ္ညီတဲ့ ဘာစတီး အက်ဥ္းေထာင္လို ႏွိပ္စက္မႈမ်ဳိးေတြနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွ်ဥ္းသတ္ျဖတ္တာ ခံခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္၊ အမ်ဳိးသမီး၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ စာေပအႏုပညာသည္ စာရင္းျပဳလို႔ မကုန္၊ ေရတြက္လို႔ မႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္တခုေမးစရာက အဲဒီအခါက်ရင္ စာေပ စိစစ္ေရး ဆိုတာေရာ ရွိဦးမွာလား။ ဗမာျပည္မွာ စာေပ စိစစ္ေရးဆိုတာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ အတူ ေပၚလာတဲ့ အရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတိုင္မီ တုန္းကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အျမဳေတ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ဆိုက္ကိုဆိုတဲ့ ဌာနဖြင့္ၿပီး စာေပ အႏုပညာနဲ႔ မီဒီယာ ေလာကကို အေမွာင္ရိပ္ကေန မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေရွ႕တန္းကိုေတာ့ ထြက္မလာပါဘူး။ မဆလေခတ္ က်ေတာ့မွ ေျဗာင္ေရွ႕ကို ခုန္ထြက္လာၿပီး စာေပ စိစစ္ေရး ဆိုတာႀကီး ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈရဲ႕ လကၡဏာ၊ စာေပ အႏုပညာရွင္ေတြ အေပၚ ဖိႏွိပ္တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ ဓားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဟာမ်ဳိး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက နာမည္ အေခၚအေဝၚ ေျပာင္းတာ ဝါသနာ ပါပါဘိသနဲ႔) ဆက္ရွိေနဦးမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲက ဖြဲ႔လာမယ့္ အစိုးရဟာ အစြယ္နဲ႔၊ ခ်ဳိ (ဂ်ိဳ) နဲ႔ပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။

ေနာက္ေမးဖို႔ လိုတာတခုက အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကိုလြန္ရင္ စီးပြားေရးကို စစ္တပ္က လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားတာ၊ စစ္အုပ္စု ထိပ္သီးေတြရဲ႕ ေဆြးမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္းေတြ ခံစားေနရတဲ့ အခြင့္ထူးေတြကို ဖ်က္သိမ္း ပစ္မွာလား၊ အကာအကြယ္ ေပးမွာလား။ အခုကတည္းက အစိုးရပိုင္ လုပ္ငန္းေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကို ေရြးထုတ္ၿပီး အမ္အီးစီေခၚ ျမန္မာ စီးပြားေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္းနဲ႔ ဦးပိုင္တို႔လို စစ္တပ္ပိုင္ စီးပြားေရး အေဆာက္အအံုေတြေအာက္ ဆြဲထည့္၊ မေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို ခ်န္ထား လုပ္ေနတာဟာ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရအေပၚ နအဖရဲ႕ ေစတနာေတြ ေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရကို ေငြစကၠဴစက္႐ံု တခုသာ အေကာင္း ခ်န္ထားေပးၿပီး မင္းတို႔ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္စား ၾကေပေရာ့လို႔ ေျပာေနတဲ့ အလား ျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္လူထုအေနနဲ႔ မေမးမျဖစ္ ေမးရဦးမယ့္ အခ်က္ကေလးတခုက အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး ၿပီးသြားရင္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒ အထဲမွာေရာ၊ ဘယ္ဥပေဒအထဲမွာမွ တရားဝင္ မတည္ရွိတဲ့ ႀကံ့ဖြ႔ံတို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔က လူထုအေပၚ ရမ္းကား ေနၾကဦးမွာလား။ ဆက္ရွိေနဦးမယ္၊ သူတို႔ကို ဆက္ေၾကာက္ ေနရဦးမယ္၊ အေရြးခံရတဲ့ အမတ္ကေတာင္ ေၾကာက္ေနရဦးမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဘူးမွမထာ- ဘာမွမထူးလို႔ဘဲ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ လယ္ယာေတြကို အဓမၼသိမ္းတာ၊ စစ္တပ္ေတြက ေတာင္သူ လယ္သမားေတြကို ဆင့္ေခၚၿပီး စစ္တပ္ပိုင္ လယ္ေတြကို အခမဲ့ လုပ္ခုိင္းတာ၊ ေပၚတာ ဆြဲတာေတြ ရပ္ဆိုင္း သြားမလား။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေမးရမွာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒနဲ႔ အညီ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အစိုးရ တရပ္ကို စစ္တပ္က အာဏာ မသိမ္းေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္ ရွိပါသလား ဆိုတာပါပဲ။ မရွိဘူး မဟုတ္ပါလား။

ဒါျဖစ္ရင္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲလုပ္လိုက္လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာထူးမွာလဲ။ ဘယ္ဟာကို အေျပာင္းအလဲလို႔ ေျပာမွာလဲ။

သံသယမဟုတ္ဘူး၊ မယံုတာ။


Ref: ေခတ္ၿပိဳင္