ဝါရွင္တန္နဲ႔ ၾကပ္ေျပး ဘာအေပးအယူေတြ လုပ္ေနၾက တာလဲ ကမ္ဘဲလ္ျပန္ၿပီ၊ လက္ဗလာနဲ႔

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၁၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉

မီဒီယာသမားေတြ ရလုိက္တာက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဓာတ္ပံု တပံု။ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ရလိုက္တာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး အေပၚ နအဖက အခုအထိ ဘယ္လို သေဘာထားတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာထား။ နအဖရ လိုက္တာက ျပည္တြင္းျပည္ပကို လိမ္ညာခြင့္။ ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထု ကေတာ့ တံလွ်ပ္ေလးေတာင္ မျမင္လိုက္ရ။ လာကတည္းက အေျခအေနကို စနည္းနာဖို႔ လာတာလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ အစိုးရအဖို႔ ကေတာ့ အရင္းဟာ အရင္းပဲလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ အတြက္က ရသမွ် အျမတ္ခ်ည္းလို႔ တြက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို သဲထိတ္ရင္ဖို ႐ုပ္ရွင္ကားလိုလို၊ သံတမန္ သူလွ်ိဳ ႐ုပ္ရွင္ကား လိုလို ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္လမ္း တခုကို အားလံုးက အေလးထား အာ႐ံု စိုက္ၾကည့္ ေနၾကလို႔ အဆံုးပိုင္းလည္း ေရာက္ေရာ မထင္မွတ္ဘဲ လူျပက္ တေယက္ ခုန္ထြက္လာတယ္။ တျခားလူ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊေပါ့။ ကမ္ဘဲလ္ ျပန္သြားတာ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ ပုန္းေအာင္းေနရာက ထြက္လာ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကပ္ေျပးကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ “စက္မႈႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရမယ္” လို႔ လက္သီး လက္ေမာင္းတန္း ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ဦးပုညေရးသလို “ကမာၻႀကီး ပ်က္ကာမွ ေယာင္တိေယာင္နနဲ႔ လူ႔ဘဝကို ရတဲ့” လူဆိုတာမ်ဳိးပါပဲ။ သူဟာ သြားပုန္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ တင္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျပာဟာ ဒီႏိုင္ငံ့ အႀကီးအကဲ ႀကီးရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာမို႔ ပရိသတ္ကို ပြဲအက်ႀကီး က်သြား ေစပါေတာ့တယ္။ ထားေတာ့။ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဒါနဲ႔ပဲ သံသရာ လည္ေနရေတာ့မွာလား။

အေမရိကန္က ကမ္ဘဲလ္ကိုလႊတ္တာဟာ အဓိကအားျဖင့္ အာရွတိုက္ ဒီဘက္ပိုင္းက တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အာဆီယံတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး က်ားဝိုင္းမွာ သူတို႔ က်န္မေနခဲ့ဖို႔ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ အေရးဟာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးပါသေလာက္ ပါေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ ထိပ္တန္း ထားရတဲ့ ကိစၥ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္ဟာ ဗမာျပည္ အေရးကို တေလွ်ာက္လံုး သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ေပၚလစီရဲ႕ ဒုတိယတန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယတန္း ျပႆနာ အျဖစ္ပဲ ကိုင္တြယ္ေနမွာပါ။ “ဗမာျပည္ကို တေခါက္ သြားလိုက္တာ နဲ႔ပဲ ျပႆနာ အားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္ လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ဘူး” ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြပဲ ၾကားေနရဦး မွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါကို လည္တံ တေမာ့ေမာ့ လုပ္ေနၾကလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

ဒီလိုအခါမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံႀကီးေတြ အၾကားမွာ ဟိုပင္ ဒီပင္ ကူးပါလို႔ ကစားႏိုင္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးၿပီး အူျမဴးေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ အတိုက္အခံေတြက ဗမာျပည္ အေရးကို ျပည္ပ ႏိုင္ငံေရး ဝိုင္းထဲကို တြန္းပို႔၊ ဆြဲပို႔တာေတြ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ မၾကာမီ ကာလမွာေတာ့ နအဖ စစ္အစိုးရက ျပႆနာေတြကို ျပည္ပ လႊဲခ်ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲတာ၊ အငွားဗိုက္နဲ႔ ဓားထိုးခံတာ၊ ျပည္ပနဲ႔ ရန္တုိက္ေပးတာေတြ လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ကို ပုဏၰားတိုင္ ထားၿပီး ေျပာတာကို အတိုက္အခံေတြထက္ နအဖက ပိုလုပ္လာတာမ်ဳိးေတာင္ ေတြ႔ေကာင္း ေတြ႔လာရႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ျဖစ္ႏိုင္ေျခတခုကေတာ့ အင္တာနက္ရယ္၊ ဗိုလ္စာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ႀကီးေတြ ရယ္ကို ကိုးကားၿပီး မီဒီယာေတြကေန ဖိန္းတာ၊ ဟိန္းတာေတြလည္း ပိုမ်ားေကာင္း မ်ားလာႏိုင္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ မရွက္မေၾကာက္ ဟိုဘက္-ဒီဘက္ ၿခံကူးတာေတြလည္း ေတြ႔လာရ ပါလိမ့္မယ္။ ဟိုပုဂၢိဳလ္မ်ားေျပာတဲ့ “စေပ့စ္” ေတြ မ်ားလာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလား။ အင္း- နအဖ ထိုးေပးထားတဲ့ မီးေမာင္းေအာက္မွာ ကၾကေပေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္ မေခၚခင္ ကတည္းက ဗ်ာထူးေနတဲ့ လူေတြလည္း အခုထက္ ပိုမ်ားေကာင္း မ်ားလာႏိုင္ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒထဲမွာ ဘာေတြပဲ ေရးထားထား ဒို႔ကေတာ့ အမတ္တေနရာ ရဖို႔အတြက္ အသက္ပဲ ေပးရ-ေပးရ၊ အရွက္ပဲေပးရ-ေပးရ ဝင္မွာပဲ ဆိုတဲ့လူေတြလည္း အားတက္ေကာင္း တက္ပါလိမ့္မယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ပို႐ႈပ္ေထြးလာမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ႕ အေရးမွာ ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ပါလာရင္ ပိုရွင္းရ လြယ္မယ္လို႔ အေသတြက္ရင္ မွားတယ္ဆိုတာ ျမင္ရေတာ့မွာပါ။ အိုဘားမား အစိုးရ အေနနဲ႔က ဗမာျပည္ အေရးဟာ ဘုရွ္ရဲ႕ နည္းလည္း မစြံဘူး၊ အာဆီယံ နည္းလည္း မစြံဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္နည္း ေကာင္းမလဲလို႔ ရွာေဖြ စမ္းသပ္ေနတာပါ။ ထပ္ေျပာပါ့မယ္။ အိုဘားမား အစိုးရဟာ ဗမာျပည္ အေရးကို ဘယ္နည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ ေျဖရွင္းတာ အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ ရွာေဖြ စမ္းသပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က ႏိုင္ငံႀကီးဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလာစရာမလိုပါ။ သူတို႔အဖို႔က အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဒီအေရးမွာ ငါ့ကိုခ်န္ထားလို႔ မရဘူးေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္ ရရင္ပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ တဝက္ေက်ာ္ ျပည့္ေျမာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ ဦးတည္ လႈပ္ရွားေနတာက ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ အာဆီယံ အပါ ဒီေဒသက ႏိုင္ငံေတြကို ဦးတည္တာပါ။

ကမ္ဘဲလ္လာသြားတာဟာလည္း သူတို႔သေဘာထားကို က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ရွင္းျပဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီက လူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔ အစည္း ေတြရဲ႕သေဘာထားကို အက်ယ္အျပန္႔ နားေထာင္ဖို႔က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ (ဗမာျပည္အေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ကလူ-အဖြဲ႔ အစည္းေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို သူတို႔ မသိတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး)။ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာကို ဒီကလူေတြ နားလည္ သေဘာေပါက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္အတြက္ လမ္းဖြင့္ထားႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ အိုဘားမားနဲ႔ သိန္းစိန္ ေတြ႔မယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနေတာင္ ေရာက္လာ ေနပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မီဒီယာေတြက ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ မ်ားတုန္းက ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ အေမရိကန္ သမၼတ ဂၽြန္ဆင္တို႔ ေတြ႔ၾကတာကို ျပန္ၫႊန္း ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး အတြက္ အေမရိကန္က ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေက်ာသပ္ခဲ့တာ၊ အကူအညီ ေပးခဲ့တာေတြကို ေထာက္ျပ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ လိုသြားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ က်န္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက အဲဒီတုန္းက ဝါရွင္တန္နဲ႔ မဆလ စစ္အစိုးရ အဆင္ေျပခဲ့တာဟာ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္း သြားတိုက္ဆိုင္ ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ကလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ တိုက္ေနရတာမို႔ ဒီေဒသမွာ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္သူကို ရွာေဖြေနတာျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း ဗကပ အျမစ္ျဖတ္ေရးကို ျဖတ္ေလးျဖတ္နဲ႔ အျပတ္အသတ္ လံုးပန္းေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္တာဟာ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ေၾကာင့္မို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္က နားခ်လို႔ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ ေတြဟာ ေတာင္ဗီယက္နမ္က ငိုဒင္ဇင္၊ အင္ဒိုနီးရွားက ဆူဟာတို၊ ဖိလိပိုင္က မားကို႔စ္တို႔လို အေမရိကန္ အကူအညီနဲ႔ အာဏာရခဲ့တာ မဟုတ္သလို အေမရိကန္ရဲ႕စီးပြားေရး သံသရာႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္အက်ိဳး စီးပြားေတြကို ပုံထားရ သူေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္က ေျပာတိုင္းရတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း လက္ထက္ ကတည္းက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဗို္လ္သန္းေရႊတို႔ ဖဝါးေျခထပ္ လိုက္ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေလွ်ာက္ဖို႔ဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အသိဆံုးပါ။ ဒီလို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မ်က္စိ မလည္တဲ့ ကိစၥကို အတုိက္အခံေတြက မ်က္စိမလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္း အဝိုင္းမွာ ဒါမ်ဳိးေတြဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္၊ ဘာမွ မဆန္းတာလို႔ ျမင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလို အေျပာင္းအလဲ ေတြက ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာေတြကို မထိခိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတခုနဲ႔ တခု ဆက္ဆံမႈကို လိုက္ၿပီး ကိုယ့္လုပ္ငန္းစဥ္ကို မေျပာင္းဖို႔ လိုပါတယ္။

နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕အဘိဓာန္ထဲမွာ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရဟာ မရွိဘူး ဆိုတာ အိမ္ျဖဴေတာ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ သိ မသိ မေျပာတတ္ပါ။ ငါေျပာရင္ ရပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးလို႔ မရတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏိုင္ငံငယ္ေတြက ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ႏွပ္ကစားတာ၊ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက မသိခ်င္ဟန္ ေဆာင္ၿပီး တမင္ အႏွပ္ခံတာ ဆိုတာေတြဟာ ႏိုင္ငံခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ မဆန္းတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီကိစၥေတြ ဗမာျပည္မွာ လာေပၚေပါက္ေနတာလားလုိ႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။


Ref: ေခတ္ၿပိဳင္