လူထုကိုေခါင္းေဆာင္မယ့္သူေတြဟာ လူထုကို နားလည္ရမယ္

တေလာကေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးတခုမွာ အဖြဲ႔အစည္းတခုက တာဝန္ရွိသူတဦးကို သူတို႔မွာ ဘာအစီအစဥ္ေတ ြရွိသလဲလို႔ ေမးေတာ့သူက သူတို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေနာက္- ေမးတဲ့သူက အဲဒီ အစီအစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ယူဆပါ သလားလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီတာဝန္ရွိသူက ဒါကေတာ့ လူထုအေပၚ တည္တာပဲ၊ လူထုကို ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲလို႔ ေျဖတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

သူေျပာပံုက သူ႔ဖက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ အဲဒီအတိုင္း လူထုက လိုက္လုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ၊ မေအာင္ျမင္ရင္ လူထုရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ နားေထာင္ရင္း တုန္လႈပ္သြားမိပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္တခု၊ လမ္းစဥ္တရပ္ကို လူထုက လိုက္နာ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာ မလုပ္ရင္ ဒါဟာလူထုရဲ႕ တာဝန္ပဲလို႔ သံုးသပ္တာမ်ိဳးကိုအရင္ သခင္စိုး ပါးစပ္ကပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝေက်ာ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သခင္စိုးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လူတဦး ပါးစပ္ဆီက ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ ေလသံခ်င္းေတာ့ မတူဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အဓိပၸာယ္က အတူတူပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ္ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွန္မမွန္ဆိုတာ အေရး မႀကီး၊ လိုက္လုပ္တဲ့ လူမွာ စြမ္းရည္ရွိမရွိက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုတာပါ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါ့အျပင္ ဒီတေလာမွာ စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္း ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာ မၾကားရတဲ့ “ဗမာျပည္က လူထုေတြဟာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္”ဆိုတဲ့စကားလည္း အေတာ္ေလး ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ေတြေျပာတဲ့ ေလကိုလိုက္ၿပီး ဗမာျပည္က လူထုမို႔ေပါ့၊ တျခားႏိုင္ငံက လူထုသာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီလိုဖိႏွိပ္ေနရင္ ေပါက္ကြဲထြက္တာ ၾကာလွၿပီဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ ျပည္တြင္းက အသံတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူေတြဟာ ေသမထူး၊ ေနမထူးျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိလို႔ လို႔ေျပာတာၾကားရပါတယ္။

အေရးေတာ္ပံုတရပ္၊ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရၿပီဆိုရင္ ဟိုလူ႔အျပစ္တင္၊ ဒီလူ႔ အျပစ္တင္လုပ္ၾကတာ မဆန္းဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမွ မေဝဖန္လိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူလူထုကို အျပစ္တင္တာက်ေတာ့ မေဝဖန္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္က က်ည္ဆံ မေျပာနဲ႔ ဒံုးပ်ံနဲ႔ လွမ္းပစ္ေတာင္ မထိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာေနၿပီး ဟိုမွာေသနတ္ေျပာင္းထိပ္ ေနရသူေတြကို ေၾကာက္တယ္ လို႔ေျပာတာဟာ မတရားလြန္းရာ က်ပါတယ္။ ေသစရာရွိေတာ့ လူထုက ေသရတာပါ။

ေခါင္းေဆာင္မႈ အတတ္ပညာမွာ အေရးႀကီးဆံုးက လူထုအေျခအေနကို နားလည္တာနဲ႔ လူထု လက္ခံႏိုင္တဲ့၊ လူထုလိုက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ ခ်မွတ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုက အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ အေဝးကေန ကြန္ျပဴတာတခု၊ အသံလႊင့္ခ်က္တခုနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထုထဲမွာဆင္း၊ လူထုနဲ႔ အတူ တိုက္ပြဲဝင္ရပါမယ္။ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ရင္ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြဆင္း၊ အျမဳေတ အင္အားအျဖစ္ျမဳပ္ႏွံ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ တိုက္ပြဲေဖာ္ စသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္း ဆိုတာ ေငြရွိရင္ျဖစ္တာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး သေဘာထားလို႔ မျဖစ္ပါ။ ေငြလိုအပ္ပါတယ္။ မ်ားေလေကာင္းေလပါ။ ဒါေပမဲ့ ေငြနဲ႔ ဝယ္ရတဲ့ ေျမေအာက္ေကဒါနဲ႔ တြဲလုပ္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္းအနည္းဆံုး ႏွစ္ခါ စဥ္းစားၾကမွာပါပဲ။

တခ်ဳိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္(လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေနသူ)ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူထုအထက္ကလို႔ ထင္တဲ့လူဟာ တကယ္သာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာရင္ လူထုရဲ႕ အထက္မွာေနမွာ၊ လူထုထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူးေတြ ခံစားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုထက္ စာပိုဖတ္ထားတာ၊ အဆက္အသြယ္ ပိုေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေၾကာင့္မို႔ လူထုကို အႏံုအ-အေတြလို႔ ထင္ရင္ မွားပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္က အရာ ကိစၥေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အေရးေတာ္ပံုေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ႕ အႏိုင္အရံႈးကို လူထုႀကီးက အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မေမ့ဖို႔ပါပဲ။ လူထုမပါရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ ေအာင္ပြဲဆိုတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေအာင္ပြဲကို ျပည္ပအကူအညီက ယူလာေပးမယ္လို႔ ယူဆေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူထုကိုေတာ့ စမ္းသပ္ခန္းထဲက ယုန္လို၊ ပူးလို သေဘာထား လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရွင္းရခက္တဲ့ ျပႆနာေတြ သယ္လာတဲ့လူ အျဖစ္ ကိုယ္ဟာသမုိင္း တရားခံေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

လူထုနဲ႔ေကဒါ၊ လူထုနဲ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔ အၾကား မတူတာေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ရပါမယ္။ လူထုဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္း တခုတည္းကိုသာ အဓိက လုပ္ေနတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့ သင့္ပါဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လံုးပမ္းရသလို ေက်ာင္းသား ဆိုရင္လည္း ပညာေရးအတြက္ လံုးပမ္းရ စသျဖင့္ အဓိက လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္။ ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကထား လုပ္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရးအသိလည္း ပိုျမင့္တယ္လို႔ ယူဆထားရတဲ့ လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လူထုကို ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔လို အခ်ိန္မေရြး ထ’တိုက္ ႏိုင္ရမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ တာဝန္ဟာ လူထုရဲ႕ အေျခ အေနကိုသိရွိၿပီး လူထု လိုက္ပါႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္၊ အဆင့္၊ တိုက္ပြဲသ႑ာန္ တို႔ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုကို ဆရာလုပ္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က လူထုထက္ပိုသိတာ၊ ပိုတတ္တာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လူထု မွာလည္း ကိုယ့္ထက္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ပါ။ ကုိယ့္ကိုသူတို႔က သိဖို႔ထက္ ကိုယ္ကသူတို႔ကို သိဖို႔က ပို အေရးႀကီးတယ္၊ ပိုလိုအပ္တယ္ ဆိုတာလည္း သတိထား သင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ဆရာမလုပ္ခင္ သူတို႔ဆီမွာ တပည့္ခံသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ ကိုယ့္ကိုယံုဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ကိုယ္မယံုတဲ့လူရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လက္မခံပါဘူး။

ေနာက္ျပႆနာတခုက ေခါင္းေဆာင္မႈ (ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္လို႔ မဆိုတာသတိျပဳပါ)ဟာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ့္ ေနရာကို သင့္ေတာ္တဲ့ သ႑ာန္နဲ႔ ေရာက္ရွိေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈဟာ နည္းသ႑ာန္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လူထု ဆီကိုေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္က တာဝန္ေပးထားသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္တျခား နည္းနာေတြ နဲ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူထု လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္သြားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးတုန္းက စက္တင္ဘာလ၂၉ရက္ေန႔မွာ အေရအတြက္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာရွိတဲ့လူထုႀကီးဟာ ဒီ့ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလိုပဲ သံဃာေတာ္ေတြ ထြက္လာမယ္ထင္လို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းတို႔မွာ စုေဝး ေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနက အဲဒီအရင္ တညကပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီး ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးခဲ့လို႔ သူတို႔ဟာ ဆႏၵျပ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔ခင္း ၁နာရီ၊ ၂နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ေသာင္းဂဏန္း ျဖစ္သြားပါၿပီ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပၚလာခဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးလူ ၄-၅ေယက္ ကေန သံဃာေတာ္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ လူေတြဆက္ တိုက္ပြဲဝင္ၾကစို႔ ဆိုတာမ်ိဳး လံႈ႔ေဆာ္ ဦးေဆာင္ခဲ့ရင္ လူထုႀကီးဟာ မုခ်ေနာက္က ပါလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့အခုေတာ့ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မႈမွ ေပၚမလာလို႔ လူထုႀကီးဟာ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ျပန္သြား ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါက ျပေနတာက ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုဆက္စပ္မႈျပႆနာကို ေသခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာ ေျဖရွင္းရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီတာဝန္ကို ေခါင္းေဆာင္မႈဖက္က ထမ္းေဆာင္ရမွာပါ။ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ လံုးခ်ာ လိုက္ေနတဲ့ လူထုက ဒါေတြကိုေလ့လာဖို႔၊ ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိ၊ တျခား အခ်က္အလက္ ေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေတြကိုမေျဖရွင္းပဲ လူထုကိုပဲ ေမးေငါ့အျပစ္တင္ေနလို႔ ကေတာ့ နီရို ဘုရင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ ကြာလွမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း