ဤသို႔ ဤပံု ေျပာင္းလဲေနပါသည္

November 29, 2012

ကမာၻ႔မီဒီယာေတြမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔နဲ႔ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမန္မာျပည္လို႔ မၾကာ မၾကာ ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံ အသီးသီးက အစိုးရ တာဝန္ ရွိသူေတြလည္း မၾကာမၾကာ လာေနသလို၊ ႏိုင္ငံ အသီးသီးက စီးပြားေရး သမားေတြလည္း ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ လာေနၾကတာပါ။ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔ကေတာ့ ကမာၻ႔စူပါ ပါဝါ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတ အိုဘားမား အလည္လာပါတယ္။ အိုဘားမား မလာခင္ကေလးတင္ အေမရိကန္က ပို႔ကုန္ပိတ္ဆို႔မႈကို ႐ုတ္သိမ္း လိုက္တဲ့ သတင္းေတြ ကမာၻ႔ မီဒီယာေတြမွာ ပါ လာျပန္ပါတယ္။ အေမရိကန္က လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း ျမန္မာျပည္က လုပ္ငန္းရွင္ေတြ နဲ႔ အတူတူတြဲၿပီး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို႔ တာစူေနၾကပါၿပီ။ အိုဘားမား လာတဲ့အတြက္ ခ႐ိုနီေတြေပ်ာ္ပါ တယ္။ အေမရိကန္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ အတူတူတြဲၿပီး အလုပ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဗမာစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ဆိုတာ လူ ၂ဝဝ မျပည့္ပါဘူး။ အဲဒီ့လူေတြ အကုန္လံုးဟာ စစ္အစိုးရလက္ထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပနံ သင့္ခဲ့ၾကသူေတြ ပါပဲ။ တနည္း အားျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့ ခ႐ိုနီဆိုသူေတြပဲ ရွိတာပါ။ အီလစ္ေတြကေတာ့ အိုဘားမားကို ေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ အိုဘားမားလာ ရင္ ပါလာမယ့္ NGO လုပ္ငန္းေတြကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ သူတို႔လည္း ေမွ်ာ္ေနၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက သတိ နဲ႔ ႀကိဳပါတယ္။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ လူတန္းစားကေတာ့ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္သလို၊ ေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္ပါဘူး။ သိ ေတာင္မွ မသိလိုက္တဲ့ လူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။

သူတို႔ေတြလိုခ်င္တာက လက္လႈပ္သေလာက္ ပါးစပ္လႈပ္ခြင့္ပဲ ရခ်င္တာပါ။ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြမွ်တရင္ အသက္႐ႈေခ်ာင္ တာေပါ့လို႔ အိမ္ရွင္မေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕တန္ဘိုး က အနိမ့္ဆံုး ၅ဝဝ က်ပ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲသား ေတြအတြက္ ငပိနဲ႔ တို႔စရာဝယ္လို႔ရတာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္လည္း ဝယ္မဖတ္ျဖစ္ပါဘူးတဲ့။ ဂ်ာနယ္ဖတ္ရင္ ဝင္ေငြလည္း မတိုးပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ မဖတ္ရင္လည္း ထမင္း မငတ္ပါဘူးလို႔ သူတို႔ေတြ ယူဆထားတာပါ။ တအိမ္လံုး ရွိရွိသမွ်လူေတြ အ လုပ္ လုပ္ေနတာေတာင္မွ ထမင္းဝေအာင္ မစားႏိုင္သူေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အမ်ားသား။

အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အသံအထြက္ဆံုးျပႆနာက လက္ပန္ေတာင္းေတာင္ပါ။ လက္ပံေတာင္း ေတာင္ ကိစၥမွာ ပထမပိုင္း တုန္းက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လုပ္ျပခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတြ ခ်ဳိးခဲ့ပါတယ္။ ဖမ္းတဲ့ လူေတြကို ဖမ္းၿပီး ေျခာက္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ ေဒသခံေတြ အရွိန္ ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ အျခားေဒသက လူေတြပါ ဝိုင္းရံလိုက္ေတာ့ ဖမ္း ထားတဲ့ လူေတြကို ျပန္လြတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဒသခံေတြ လိုခ်င္တာက ဖမ္းထားတဲ့ လူေတြကိုျပန္လြတ္တာ တခုထဲမွ မဟုတ္တာကိုး။ ဒီေတာ့ ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲေတြ ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ဆႏၵက စီမံကိန္းလံုးဝ ရပ္ဆိုင္းလုိက္ ေရးပါ။

ဒါေပမဲ့ အစိုးရပိုင္းက ဘာမွ အေရးတယူ မလုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲအျဖစ္ စီမံကိန္းမရပ္မခ်င္း သပိတ္ စခန္းေတြ ဖြင့္ၿပီး တိုက္ပဲြ ဝင္ၾကပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြလည္း ပူးေပါင္းပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ လြတ္ေတာ္မွာ အေရး ေပၚ အဆို တင္သြင္းတာမ်ဳိးျဖစ္လာေတာ့မွ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေဝလြင္က စၿပီး ရွင္းလင္းပါတယ္။ အဲဒီ့ ရွင္းလင္းခ်က္မွာ ေျပာစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာပါတယ္။ ဦးပိုင္ဆိုတာ အၿငိမ္းစား စစ္သည္ေတာ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္၊ ခႏၶာစြန္႔လွဴခဲ့သူေတြ၊ ယခု လက္ရွိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သည္ေတာ္ေတြရဲ႕ေငြနဲ႔ တည္ေထာင္ ခဲ့တာပါ။ ဦးပိုင္ဟာ အဲဒီ့ စစ္သည္ေတာ္ေတြကို ရွာေကၽြးေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးေျပာဆို ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ စစ္သည္ေတာ္ေတြေကာင္းစားဖို႔ တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ သယံဇာတေတြ၊ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ရမယ္ ဆိုရင္ တရားမွ်တမႈ ရွိပါ့မလား ဆိုတာကို တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူေတြမစဥ္းစားတာ ရွက္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ျဖစ္သင့္တာက တိုင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႔ စစ္သည္ေတာ္ေတြက အနစ္နာခံရမွာပါ။ တိုင္းျပည္က စစ္သည္ ေတာ္ေတြအတြက္ အနစ္နာ ခံစရာမလိုပါဘူး။ ဒီစီမံကိန္းကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ရင္ တလကို ေဒၚလာ ၂ သန္း ဆံုး႐ႈံးမယ္တဲ့။ ဒါဆိုရင္ ဦးပိုင္က ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ ဘယ္ေလာက္ေဆာင္ပါသလဲ။ ဒါလည္း ျပည္သူလူထုကို ခ်ျပမသြားခဲ့ပါဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ဘယ္သူ႔လက္ထက္မွာမွ ျပည္သူကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပတာ မ ၾကားရဘူးပါဘူး။

ဝန္ႀကီးဦးေအာင္မင္းက သူတို႔ တ႐ုတ္ေတြကို ေၾကာက္ရပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရား ေစာင့္သိပါလို႔ ေျပာသံ ၾကားရေတာ့ ဆရာေကာင္းဆက္ႏိုင္ရဲ႕ အံၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ေလးကို ထပ္ျပန္တလဲလဲ သတိရေနမိပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းလို႔ေျပာလိုက္ရင္ သူေျပာခဲသမွ်ထဲမွာ လူေတြေျပးသတိရမိတာက “ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး။ တည့္တည့္ပဲ ပစ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားပါ။ အခုလည္း ဦးေအာင္မင္းလို႔ေျပာလိုက္ရင္ “က်ေနာ္တို႔ ငတ္ေနတုန္း တ႐ုတ္က ေကၽြးထားတာ၊ တ႐ုတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေစာင့္သိရမယ္” ဆိုတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အ ခ်က္ကလည္း မေျပာင္းလဲတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ရက္မနက္ ၃ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆႏၵျပေနသူေတြကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္း လိုက္ပါတယ္။ မီးေလာင္ဗံုးေတြသံုးတယ္။ ဓာတုဗံုးေတြ သံုးတယ္။ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာရသူေတြရဲ႕ အသားဟာ အက္ကြဲ သြားတယ္။ ခ်ဳိင့္ဝင္သြားတယ္။ အဲဒီ့ဗံုးေတြက မိုးေပၚကို ပစ္လိုက္ရင္ မီးခိုးေတြပဲထြက္ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ မီးပန္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြက ေျပာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ၂၇ ပါးကို ေဆး႐ံုတင္ထားရၿပီး၊ အဲဒီ့ ထဲက ၁ဝ ပါးေလာက္ဟာ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေန ရွိေနပါတယ္။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရတဲ့ လူေတြကို အေရးေပၚ ေဆး႐ံုမ တင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ရြာလမ္းေတြအားလံုးကို ပိတ္ဆို႔ထားၿပီး ျပည္သူေတြကို ရန္သူေတြလို သေဘာထားၿပီး အေသသတ္ ေနတဲ့ အေနအထားရွိေနပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အခုအစိုးရ၊ အရင္အစိုးရ ဘာေတြမ်ားထူးသြားသလဲဆိုတာ သိ သာေစပါတယ္။

အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားေတြ ၾကားက မေက်နပ္မႈေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ခံုသမာဓိ အဖြဲ႔ေတြကို ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႔မွာ အလုပ္ရွင္ကိုယ္စားလွယ္၊ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ အစိုးရအရာရွိေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္သမား သမဂၢ ေတြ မရွိေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြသေဘာက်တဲ့ အလုပ္သမားေတြကိုပဲ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း အလုပ္ရွင္နဲ႔ အစိုးရအရာရွိေတြကပဲ လႊမ္းမိုးေနလို႔ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ဟာ ဘာမွ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ မရွိဘူး လို႔ ခံုသမာဓိအဖြဲ႔နဲ႔ ျပႆနာေျဖရွင္းခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ခံုသမာဓိအဖြဲ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က လည္း ဘက္လိုက္မႈေတြမ်ားတယ္လို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာက္ေလ်ာက္ အလုပ္သမားနဲ႔ အလုပ္ရွင္ ၾကား မွ်တမႈမရွိခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြဟာ အျမဲတမ္း ေခါင္းပံုျဖတ္ခံေနခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွ ပုဂၢလိကပိုင္ ကုမၸဏီ ၃ဝ၆ဝ၆ ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ကုမၸဏီေတြဟာ အမ်ားျပည္သူေတြမရတဲ့ အခြင့္အလန္း ေတြရၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနၾကတာပါ။ ကုမၸဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခ႐ိုနီေတြပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး သစ္လုပ္ငန္း အပါအဝင္ အက်ဳိးအျမတ္ ေသခ်ာေပါက္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီ့ ကုမၸဏီေတြထဲကမွ အခြန္ထမ္း ေဆာင္တဲ့ ကုမၸဏီဟာ ၁၅၄ဝ၈ ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ကုမၸဏီေတြထဲကမွ အျမတ္ခြန္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေပးေဆာင္တဲ့ ကုမၸဏီဟာ ၂၂ဝဝ ေက်ာ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကုမၸဏီေထာင္ ႏိုင္သူေတြဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူေတြပဲ ရွိတာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အက်င့္ပ်က္ခ်စားမႈ အဆိုးရြားဆံုး အဆင့္မွာ နံပါတ္ ၃ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ၂ဝ၁၁-၂ဝ၁၂ ဘ႑ာေရး ႏွစ္အတြက္ ဝန္ႀကီးဌာန (၁၅) ခုက ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅၈ ဘီလွ်ံေက်ာ္ႏွင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ သိန္း ၃ ေသာင္းေက်ာ္ကို အ လႊဲသံုးစားျပဳထားပါတယ္။ အစိုးရက အဲဒီ့ ေငြေတြကို ျပန္ေပးေလွ်ာ္ရမယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္လို႔ ျပန္လည္ ေပးေလွ်ာ္ျခင္းမရွိရင္ ဘယ္လို အျပစ္ေပး အေရးယူမယ္ ဆိုတာကို မေဖာ္ျပထားပါဘူး။ ဒီလိုကိစၥေတြက ျပန္ေလွ်ာ္ေပး ႐ံုနဲ႔တင္ၿပီး ေရာလား။ ျပစ္မႈ ျပစ္ဒဏ္ မထိုက္သင့္ဘူးလား။

စစ္တပ္က အႀကီးတန္းအရာရွိေတြ အရမ္းခ်မ္းသာေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြလည္း အမွန္တကယ္ အျမတ္ရမည့္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရေနတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။အခုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။

မီဒီယာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္လို႔ေျပာၿပီး ပုဂၢလိကေတြကို ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ သတင္းစာ ထုတ္ ခြင့္ေပးမယ္လို႔ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေရာက္ ရင္ အစိုးရပိုင္ ေၾကးမံုနဲ႔ ျမန္မာ့အလင္းကို အမ်ားျပည္သူအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ သတင္းစာအျဖစ္ေျပာင္းမယ္လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။ အစိုးရအေနနဲ႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစလို႔ ပုဂၢလိက သတင္းစာတိုက္ေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းၿပီး အစိုးရသတင္း စာအေနနဲ႔ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကလည္းဒီလိုပဲ၊ အခုလည္း ဒီလိုပါပဲ။

ႏိုင္ငံတကာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲဟာ မထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးၿပီး အႀကီးအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေနေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဤသို႔၊ ဤပံု ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ခ်မ္းေျမ့ခင္

Ref: ေန႔သစ္္