ရင္ကို ထိမွန္ေစခဲ့ေသာ ျမားခ်က္မ်ား

ခင္မမမ်ဳိး

မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၃

ေဖ့ဘြတ္၊ ဘေလာ့၊ တြစ္တာ စတဲ့ social media ေတြရဲ႕ လူအမ်ားအေပၚ အက်ိဳး သက္ေရာက္မွဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး၊ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က သုေတသန ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကရာမွာ မွတ္ခ်က္ (comment) ေတြေၾကာင့္ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္တာေတြ၊ စိတ္ဆင္းရဲမွဳျဖစ္တာေတြက အစျပဳလို႔ ေနာက္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို အဆံုး စီရင္လိုက္တဲ့ အထိ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႔ရွိ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီသုေတသန စာတမ္းကို ဖတ္ရေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ဆိုး၀ါးသလားလို႔ သံသယ ၀င္ခဲ့မိပါတယ္။ အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာ အသာထားလို႔၊ ျပင္ပကမၻာမွာတင္ ေလာကဓံ တရားမ်ိဳးစံုရဲ႕ ဒဏ္ကို ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ လာခဲ့ျပီးျပီမို႕၊ social media က မွတ္ခ်က္ေလးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကို တစံုတရာ ထိခိုက္ေစမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ ထားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ လံုး၀ မဆိုင္တဲ့၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ လာတင္ ထားတာလဲ မဟုတ္ပဲ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဖတ္မိ သြားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ကို ျမားခ်က္ေတြလို ထိမွန္ေစခဲ့ ပါတယ္။ ဒီမွတ္ခ်က္ေလးေတြေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေပၚခဲ့သလို၊ ေတြးစရာေတြလဲ အမ်ားအျပား ရွိသြား ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွတ္ခ်က္ေလးေတြရဲ႕ မူလအစကေတာ့ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္၊ ေၾကးနီစီမံကိန္းမွာ ဆႏၵျပၾကတဲ့ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြကို အြန္လိုင္းကေန ေပးထားၾကတဲ့ မွတ္ခ်က္တခ်ိဳ႕ပါ။ ေၾကးနီစီမံကိန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တရားခံေတြ၊ ဓားစာခံေတြ၊ သားေကာင္ေတြ၊ ဓားခုတ္ရာ လက္၀င္ လွ်ိဳမိသူေတြ အမ်ားအျပား ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သံုးသပ္မွဳေတြကို ဒီစာစုေလးထဲမွာ ေရးသားတင္ျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေပၚထြက္လာတဲ့ အေတြးစေလးေတြ ကိုသာ ေရးသားတင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၁) သြဲ႕သြဲ႕၀င္းက ဥပေဒစကား ေျပာရေအာင္ ဘယ္တကၠသိုလ္က ဆင္းလာတာလဲ။ ေအာက္စဖိုဒ့္၊ ကင္းဘရစ္ တကၠသိုလ္က ဆင္းလာတာ မို႔လား။

ဒီမွတ္ခ်က္ကို ဖတ္လိုက္မိခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မ်က္စိကိုေတာင္ ကိုယ္မယံုႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရးထားတဲ့ စာသြား စာလာအရ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ တေယာက္က ေရးထားတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆ ရပါတယ္။ ဥပေဒ စကားဆိုတာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္မွ ေျပာရတဲ့ စကားလို႔ သူ႔ကို ဘယ္တကၠသိုလ္ကမ်ား သင္ေပး လိုက္ပါလိမ့္လို႔ သံသယျဖစ္မိပါတယ္။ လူတေယာက္မွာ ေမြးဖြား လာကတည္းက ေမြးရာပါ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ဒီလို လူ႔အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ေမြးဖြား ရွင္သန္လာတဲ့ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ အစိုးရက ဥပေဒမ်ားျပဌာန္းျပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းထြက္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသားမွန္ရင္ ဘယ္သူမဆို ဥပေဒစကား ေျပာခြင့္ရွိပါတယ္။ ဥပေဒကို နားလည္ေအာင္ ေလ့လာရပါတယ္။ နားမလည္သူ ရွိရင္လဲ အျခားႏိုင္ငံသားမ်ားက ရွင္းလင္း ေျပာၾကားေပးပါတယ္။ လူသား မဟုတ္တဲ့ တိရစာၦန္ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကိုေတာင္ ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကတဲ့ ေခတ္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္မွပဲ ဥပေဒစကားေျပာခြင့္ ရွိရမယ္ တဲ့လားရွင္။ မွတ္ခ်က္ေပးသူက ေအာက္စဖို႔ဒ္၊ ကင္းဘရစ္ တကၠသိုလ္ေတြကို အေတာ္လဲ အထင္ၾကီးပံု ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွတ္ခ်က္အေၾကာင္းကို ေအာက္စဖို႕ဒ္၊ ကင္းဘရစ္တကၠသိုလ္က ဥပေဒ ပါေမာကၡေတြမ်ား သိသြားရင္ေတာ့၊ ဂုဏ္ယူဖို႕ေနေနသာသာ၊ ဘုရားသခင္လို႔ ထေရရြတ္ၾကမွာ မလြဲမေသြပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ေအာက္စဖို႕ဒ္၊ ကင္းဘရစ္ တကၠသိုလ္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္မ်ားက ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေတြ၊ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြကိုတင္ ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသား အခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားမွဳေတြ၊ ခြဲျခား ဆက္ဆံမွဳမရွိပဲ တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံမွဳေတြ၊ စာနာ နားလည္မွဳေတြကိုပါ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွင္သန္လာေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကို ဖန္တီးေပးထား ၾကတာပါ။ ဥပေဒ အေ၀းသင္ ဘြဲ႔အတြက္ ကင္းဘရစ္ တကၠသိုလ္က ဥပေဒရက္တို သင္တန္းေတြကို ကၽြန္မ သြားတက္ေနခဲ့တာ သံုးႏွစ္ရွိပါျပီ။ ဥပေဒပညာကို ေလ့လာ ဆည္းပူးျဖစ္ခဲ့တာလဲ ေလးႏွစ္နီးပါး ရွိေနပါျပီ။ ဘယ္သင္ရိုးမွာမွ၊ ဘယ္သင္တန္းပို႕ခ်မွဳမွာမွ၊ ဘယ္စာအုပ္ ထဲမွာမွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ကသာ ဥပေဒစကားေျပာရမယ္၊ အေျခခံ လူတန္းစားက ဥပေဒစကားေျပာခြင့္ မရွိဘူးလို႕ မျပဌာန္းထားပါဘူး။

(၂) ေအာက္တန္းစား လယ္သမားေတြ။

ဒီမွတ္ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပား ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေရးသားသူေတြက ျမန္မာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယ ျဖစ္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ လူဦးေရရဲ႕ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းက လယ္သမားေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနပါသလဲ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ၀င္ေငြကို ဘယ္သူေတြက ရွာေပးေနတာပါတဲ့လဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကၠသိုလ္ ဆိုတာေတြ၊ ကုမၸဏီဆိုတာေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းဆိုတာေတြ၊ စက္ရံု အလုပ္ရံု ဆိုတာေတြ မရွိခင္တုန္းက ျမန္မာေတြ ဘာလုပ္ျပီး စား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ခုလို မွတ္ခ်က္ခ်သူေတြရဲ႕ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္မွာ လယ္သမား လံုး၀ မရွိခဲ့ပါဘူး ဆိုတာကို ေသခ်ာ အာမခံႏိုင္ပါသတဲ့လား။ ကမၻာေပၚမွာေကာ စားနပ္ရိကၡာ ထုတ္လုပ္ေရးကို ဘယ္သူေတြက လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပါလဲ။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြ၊ ဂုဏ္ပကာသနေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာေတြ၊ ရာထူးေတြကမွ အထက္တန္း က်တယ္လို႕ ယူဆျပီး၊ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အထက္တန္းစားလို႕ သတ္မွတ္ေနသူေတြဟာ အဲဒီ ေအာက္တန္းစား လယ္သမားဆိုသူေတြ ထုတ္လုပ္ေပးထားတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြကို မစားပဲ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ ေငြစကၠဴေတြကို ၀ါးစားျပီး အသက္ရွင္သန္ ႏိုင္ၾကပါ့မလားလို႔ ေတြးေတာမိပါတယ္။

(၃) စာမတတ္၊ ေပမတတ္ေတြ။

လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေပးအေျခအေနေတြက မတူညီၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ေမြးကတည္းက ေရႊလင္ပန္းနဲ႕ အခ်င္းေဆးခြင့္ ရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာမွာ သာမက ကမၻာေပၚမွာ လူမွန္း သိတတ္ စကတည္းက ဘ၀အတြက္၊ ထမင္းတနပ္ အတြက္၊ ေပါင္မုန္႔ တဖဲ့အတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရျပီး၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရၾကတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားအျပားရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါကလဲ ဘ၀ေပးအေျခအေန တခုတည္းနဲ႕တင္ မဆိုင္ပါဘူး။ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းရတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းျပည္က ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမ်ားရဲ႕ တာ၀န္ယူမွဳ အရည္အေသြးေတြနဲ႕လဲ ဆိုင္ပါေသးတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခံပညာေရးက အခမဲ့ျဖစ္ေပမယ့္၊ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ တိုးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးမွဳေႏွာင့္ေႏွးတာေၾကာင့္ မူလတန္း ေက်ာင္းတက္ဖို႕ အေရးကိုေတာင္ တေန႕ဆယ္မိုင္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ကေလးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ကလဲ မတတ္ႏိုင္၊ မိဘမွာလဲ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္မရွိလို႕ မိသားစုတံပိုးကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ မႏိုင့္တႏိုင္ ၀င္ေရာက္ထမ္းခဲ့ၾကရသူေတြလဲ အမ်ားအျပားပါ။ ဒီလိုလူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို စာနာမွဳနဲ႕ ေဖးကူဖို႕ မစဥ္းစားရင္ေတာင္ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေပးအေျခအေနကို ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုဖို႕ မသင့္ပါဘူး။ ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္တာဟာ လွံကိုင္ထားသူရဲ႕ အရည္အခ်င္းကိုလဲ ေဖာ္ျပရာက်ပါတယ္။ ေလာကမွာ စာေတြ၊ ေပေတြ ဆိုတာက ပညာေရးအခြင္အလမ္းရွိတယ္ဆိုရင္ သင္ယူလို႕ရပါတယ္။ စာေတြေပေတြ တတ္လို႕လဲ အထင္ၾကီးစရာ မလိုသလို၊ စာေတြေပေတြ မတတ္လို႕လဲ အထင္ေသးႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံဖို႕ မလိုအပ္ပါဘူး။ စာေတြေပေတြ ဆိုတာကလဲ လူသားေတြက အဆင့္ဆင့္တီထြင္ဆန္းသစ္လာၾကျပီးမွ၊ အခ်င္းခ်င္းမွ်ေ၀လာခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာတတ္ေျမာက္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳဆိုတာ စာတတ္ေပတတ္ေတြက ျပန္လည္အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ ကမၻာ့အသိအမွတ္ျပဳ စာတတ္ေပတတ္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြကေတာင္ ကမၻာ့ျပည္သူ တရပ္လံုး စာတတ္ေျမာက္ေရး၊ မူလတန္းပညာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေရး၊ ပညာေရး အခြင့္အလမ္းမ်ား တိုးျမွင့္ေရးေတြကို အားတက္သေရာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ဘ၀ေပးအေျခအေနနဲ႕ ႏိုင္ငံ အေျခအေနေၾကာင့္ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း ခံစားခြင့္မရခဲ့ရွာသူေတြကို စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ေတြလို႕ ႏွိမ့္ခ်သတ္မွတ္တဲ့ ျမန္မာ့စာတတ္ေပတတ္ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ၾကီးမ်ား ေပၚထြက္လာတာဟာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။

(၄) သူမ်ားေျမွာက္ေပးတိုင္း အိုဗာအိုက္တင္ေတြ လုပ္ျပေနၾကတယ္။ ေျမေလးသိမ္းခံရတာမ်ား ေလ်ာ္ေၾကးျပန္ေတာင္းလိုက္ရင္ ျပီးတာပဲကိုး။

ဒီလို မွတ္ခ်က္မ်ိဳး ေပးသူေတြဆီမွာ အိမ္ျခံေျမေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြမ်ား ရွိပါသလားလို႔ ကၽြန္မ ရိုးသားစြာ သိခ်င္မိပါတယ္။ သူတို႕ အိမ္ျခံေျမေတြကို အစမ္းသေဘာနဲ႕ ခဏသြားသိမ္းၾကည့္ထားလိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကမလဲဆိုတာ ျမင္ဖူးၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ။ ေျမဆိုတာကို အသာထားလို႕ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္သြားရင္ေတာင္ ဘယ္လိုခံစားရပါသတဲ့လဲ။ ကုန္ကားေတြေမွာက္၊ ပြဲရံုေတြ မီးေလာင္လို႕ ႏွလံုးေရာဂါေဖာက္ျပီး ေသသြားတဲ့ သူေ႒းေတြ၊ စီးပြားပ်က္သြားလို႕ စိတ္ဓာတ္က်ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ လူေတြ၊ သူခိုးဓားျပဒဏ္ကို ဖိန္႕ဖိန္႕တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတဲ့လူေတြ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။ ဒီလိုလူေတြေတာင္ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြ ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့အခါ ခံစားၾကရေသးရင္၊ ဓါးမဦးခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ လယ္ယာေျမေတြလဲ မတရားအသိမ္းခံရ၊ စား၀တ္ေနေရးျပႆနာေတြလဲ ၾကံဳေတြ႕ရ၊ အဆိပ္သင့္ေရေတြလဲ ေသာက္သံုးေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲကို ခဏေလာက္၀င္ျပီး ခံစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ သူမ်ားေျမွာက္ေပးလို႕ မ်က္ရည္က်ရေအာင္ ဒီလူေတြဟာ ဇာတ္ခံုေပၚက ကၽြမ္းက်င္သဘင္သည္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ႏွလံုးအိမ္ထဲက ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ စီးဆင္းလာတဲ့ သူတို႕ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္ရည္တုေတြ မဟုတ္ဘူး။

အထက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြလို ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ကို ျမားခ်က္ေတြလို တိုက္ရိုက္မထိမွန္ေပမယ့္ တစံုတရာ ထိရွေစခဲ့တဲ့ တျခားမွတ္ခ်က္ေတြလဲ အမ်ားအျပားရွိပါေသးတယ္။ မွတ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႕စမွာ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွပဲ မ်က္ရည္ေတြ အလိုအေလ်ာက္ က်ေနခဲ့တာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မဟာ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ မ်က္ရည္က်တတ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ရွင္၊ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာင္ သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတာကေတာ့ ဒီတၾကိမ္ ပထမဦးဆံုးပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အရွိန္ျပင္းတဲ့ ျမားခ်က္ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲကို စူး၀င္သြားခဲ့တယ္။

ခင္မမမ်ိဳး (၁၆၊ ၃၊ ၂၀၁၃)

Ref: မိုးမခ