အေ၀းက ေပးစာတေစာင္

၂၀၀၈ခုႏွစ၊ မတ္ ၂၃။

ကိုဟိုဒင္းေရ -
စိုင္းထီးဆိုင္တေယာက္ ဆံုးရွာျပန္ပါေရာ့လားဗ်ာ။ တေန႔ကပဲ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြ တေယာက္နဲ႔ အီးေမးလ္ အျပန္အလွန္ ေရးၾကရင္း တကယ့္ ဂီတ အႏု ပညာသည္ စစ္စစ္ ျဖစ္တဲ့သူက - ဂီတလုလင္ ေမာင္ကိုကို ဆံုးသြားတာ။ ဘယ္သူမွ ဂုဏ္ျပဳစာ မေရးၾကဘူး။ ျပည္တြင္းမွာလည္း မေရးၾကဘူးလုိ႔ ၀မ္းနည္း ေဒါသနဲ႔ေျပာ ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာနဲ႔ ငိုင္က် သြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ကြယ္လြန္ၾကတဲ့ ေအ၀မ္းစိုးျမင့္။ ကိုေလးၫြန္႔ စသျဖင့္ အစားထိုးမရတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ကြယ္လြန္တာ ဟာလည္း တကယ္ကို ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ (ရင္ထဲမွာလုိ႔လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္) သူတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳ တဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တေစာင္ေလာက္ ေရးခ်င္လိုက္တာလုိ႔ ေပၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူတို႔အေၾကာင္းကို သူမ်ားတကာထက္ ပိုသိတာလဲ မဟုတ္၊ သူတို႔ပညာ ကိုလဲ လိုက္မီတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔။ ေရးလိုက္ပါမွ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဘိုးလိႈင္ရဲ႕စာကို ငတာက ခ်ီးက်ဴးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာစိုးလုိ႔ မေရးခဲ့ဘူးလုိ႔ အဲဒီမိတ္ေဆြကို ျပန္ေျပာ လိုက္မိပါတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကို ထက္ျမက္တဲ့ ဂီတာ ပညာရွင္ ေနာက္တေယာက္ လိုက္သြား ပါျပန္ေကာလားဗ်ာ။

သူကြယ္လြန္တဲ့သတင္းကို ေက်ညာၿပီးေနာက္ ေရဒီယိုေတြကေန သူ႔ရဲ႕ ‘ေနရစ္ ေတာ့ကြယ္၊ သြားေတာ့မယ္’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ဖြင့္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ျဖင့္ မ်က္ရည္က်လုတဲတဲ ေငးေနမိ။ ျပန္သတိရ ေနမိတယ္။ သတိရဆို က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕အႀကီးမားဆံုး အေျပာင္း အလဲႀကီး တခု ျဖစ္ေပၚေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ဘ၀ အတြင္း ၀င္ေရာက္လာတဲ့ သီခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတးသံရွင္ေပကိုး။ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ သီခ်င္းမ်ားေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က။

ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္လူငယ္ဘ၀ဟာ သာမန္ လူ႔ေလာကမွာ တယ္ၿပီး ေနရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေထာင္ထဲနဲ႔ ေတာထဲမွာ ျဖတ္သန္းရတဲ့ ကာလက ပိုမ်ားတဲ့ဥစၥာ။ ဒီလိုနဲ႔ တခါေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၾကတဲ့အတိုင္း ပစၥ ႏၱရစ္ အရပ္မွာ က်ေနာ္ကာလ တခု သြားေနလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အင္းစိန္ ေထာင္ထဲေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေခတ္ေပၚ စတီရီယိုေတး ေတြကို ၾကားရတာကိုးဗ်။ ေထာင္ျပင္ကေန လြင့္ပ်ံလာတဲ့ ေလာ္သံေတြကေပါ့။ က်ေနာ္ ျဖင့္ ဟာ - ငါ့နားမ်ား မွားတာလား။ ဘာသာျခား သီခ်င္းေတြ လြင့္ေနတာလား။ ဂီတကလည္း ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္း။ စာသားေတြကလည္း မပီပဲကိုးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈ ခ်င္း ေဆာင့္မိတာလုိ႔ ဆိုရမလား မသိပါဘူး။ ေခါင္းကို ခ်ာလပတ္လည္ ရမ္းသြားတာပဲ။ အဲဒီေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ႏွမနဲ႔ ညီကို ေမးၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ေျပာျပလုိ႔သိရ တယ္။ ေအာ္ - ဒါစတီရီယိုေတး ဆိုတာတဲ့လားေပါ့။ ႏို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္နားနဲ႔ စိမ္းလြန္းလုိ႔ က်ေနာ္က အလွမ္းေ၀းေ၀း မွာပဲ ေနလိုက္မိတယ္။ တပုဒ္မွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ခၽြန္ထြက္ေနတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာ့ သတိထားလိုက္ မိတယ္။ အဲဒါက မနက္ကေန ေန၀င္အထိ ဆိုရမေလာက္နီးပါး ၾကားေနရတဲ့သီခ်င္းက “မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းကေလး တေယာက္” ဆိုတဲ့သီခ်င္း။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ကိုစြန္႔ခြာရေရာ။ မိဘေမာင္ႏွမနဲ႔ ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြကို ခြဲခြာရေရာ။ ရွမ္းျပည္နယ္က ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ရွမ္း၊ ပအို႔၊ ေတာင္သူ၊ လီေရွာ၊ အင္းသား၊ ဓႏု စတာေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ လြင္ျပင္ ေတြမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ အိုးစည္သံ။ လင္းကြင္းသံေတြ ၿမိဳင္လွတဲ့။ အဲ - မဟုတ္ဘူးဗ်။ အိုးစည္သံ - လင္းကြင္းသံ ဆိုတာက ပြဲလမ္းက်မွ ၾကားရတာ။ ၀ါတြင္းဆြမ္းကပ္ဖို႔ အဖိတ္ေန႔မွာလည္း ၾကားရတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အမ်ားဆံုး ၾကားရတာဟာ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြပဲဗ်ဳိ႕။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးေတြ အၾကား ေရာက္ေရာက္ ကာလသား။ ကာလသမီး ေတြဟာ ကက္ဆက္ ပါလာသူကို စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္းေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ခိုင္းၾကတာပဲ။ လား႐ိႈးသိန္းေအာင္တို႔ ဘာတို႔လည္း ႀကိဳက္ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေယာက္၊ အထူးသျဖင့္ စိုင္းထီးဆိုင္ေလာက္ ေပၚျပဴလာျဖစ္တာ ဘယ္သူ႔မွ မေတြ႔ရေပါင္ဗ်ာ။

ပအို႔အမ်ဳိးသားေတြမွာ အပ်ိဳလည္တယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ရွိတာကိုးဗ်။ အပ်ိဳလည္တယ္ ဆိုတာ ထူးထူး ျခားျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔လံုး သနပ္ဖက္ျခံ။ ၾကက္သြန္ခင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ညမွာ အပ်ိဳေလးေတြရွိတဲ့ အိမ္ေတြကိုသြားၿပီး မီးဖိုေရွ႔မွာထိုင္၊ ေလကန္ ၾကတာကိုးဗ်။ မီးဖိုဆိုတာက အိမ္ရဲ႕အဓိက အခန္း။ ဧည့္ခန္းႀကီးထဲမွာ ရွိတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကာလသားနဲ႔ ကာလသမီး တေယာက္ခ်င္း စကားေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္ အပ်ိဳက လာသမွ် ကာလသားကို ဧည့္ခံ စကားေျပာရတာပါ။ ေျပာတာက တဖက္က အလုပ္လုပ္ရင္း တဖက္က ေျပာတာပါ။ ဥပမာ ၾကက္သြန္ခ်ိန္ဆိုရင္ ၾကက္သြန္မ်ဳိးေတြကို စိုက္ဖို႔အတြက္ ဥေတြက ေန အေျမႇာင္းေတြ အျဖစ္ ေခၽြၾကရတယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းကေလးက သူ႔အိမ္က မ်ဳိးေတြကိုေခၽြ။ လာတဲ့ကာလသားေတြ ကလည္း ကိုယ္ယူလာတဲ့ ကိုယ့္အိမ္က ၾကက္သြန္ မ်ဳိးေတြကိုေခၽြ။ အဲဒီလို ေလကန္ၾကတာပဲဗ်။ အဲ။ ထူးျခားတဲ့ ထံုးစံတခုက ကာလသားေတြက ေကာင္မေလးေတြကို နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္သလားလုိ႔ ေမးရင္ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္ဗ်။ မႀကိဳက္ဘူးလုိ႔မေျဖရဘူး။ ဒါေပမဲ့ဒီလိုစကား၀ိုင္းမွာ ေျပာတာကို ဘယ္သူမွအတည္မယူရဘူးေလ။ သူတို႔ထံုးစံပဲ။ ခုနကေျပာေနတာနဲ႔ ျပန္ဆက္ ရရင္ အဲဒီလို အပ်ိဳလည္ၾကရာမွာ တတ္ႏိုင္တဲ့ ကာလသားမ်ားက ကက္ဆက္ေလးေတြ သယ္သြားၾကတာကိုးဗ်။ ၿပီးမွ အပ်ိဳေရွ႕မွာဖြင့္ျပ။ နားေထာင္ၾက။ ထင္ျမင္ ခ်က္ေပးၾကေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ၾကက္သြန္ထည့္တဲ့ ပလိုင္းေတြထဲမွာ ကက္ဆက္ေခြေတြနဲ႔ ဓာတ္ခဲအသစ္ အေဟာင္း။ တပတ္ရစ္၊ ဓာတ္ခဲ မ်ဳိးစံုပါလာ တတ္သဗ်။ လက္တဖက္မွာေတာ့ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေပါ့ဗ်ာ။ မိုးရြာရြာ။ ႏွင္းက်က် အဲဒီစတိုင္က မေပ်ာက္ဘူးဗ်။ အဲဒီလို ညေတြမွာ ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ စိုင္းထီးစို္င္၊ စိုင္ေမာ၀္တို႔ရဲ႕ ဟာေတြေပါ့ဗ်။

က်ေနာ္က။ အဲဒီတုန္းကတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔နဲ႔အတူေန။ အတူစား။ အတူလႈပ္ရွား ေနတာဆိုေတာ့ ရြာတကာ လွည့္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အ လုပ္ေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဖြဲ႔မွာ ေသနတ္လိုပဲ မပါမျဖစ္ ပါေလ့ရွိတာက ကက္ဆက္နဲ႔ ကက္ဆက္ ေခြေတြပဲဗ်။ သူတို႔က ေဒသခံလူထု။ အထူး သျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီးရင္ ကက္ဆက္ေလးဖြင့္။ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾက တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခါမွာ ကာလသားေတြက ဘာသီခ်င္းရွိသလား။ ဘယ္သီ ခ်င္းေလးဖြင့္ပါအုန္း စသျဖင့္ေျပာၾက ေတာင္းဆိုၾကတာ။ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔တေတြ တေတာင္ကေန တေတာင္၊ တရြာကေန တရြာ သြားၾကေတာ့လည္း လက္ထဲပါလာတဲ့ ကက္ဆက္က သူတို႔ သီခ်င္းေတြပဲ ထြက္ေနတာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္အဖို႔ ရွမ္းျပည္နယ္က ဒီေတာ။ ဒီေတာင္၊ ဒီေျမာင္၊ ဒီစမ္းေတြနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေတြဟာ ခြဲလုိ႔ မရဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ေလွစီးရင္း။ ျမင္းစီးရင္း ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔ လြင့္ေမ်ာခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ တခါတေလကိုယ္က သူတို႔စကား နားမလည္လုိ႔ ကိုယ့္ကိုရြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာ ေသနတ္တလက္၊ ကက္ဆက္တလံုးနဲ႔ ထားခဲ့တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ ထားခဲ့တယ္ ဆိုတာထက္ ထီးဆိုင္တို႔ စိုင္ေမာ၀္တို႔နဲ႔ ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္အဲဒီေနရာေတြကိုခြာရတဲ့အခါမွာ သူတို႔သီခ်င္းေတြ ေခါင္းထဲ ရင္ထဲမွာ စြဲကပ္ၿပီး ပါလာတာေပါ့။ အဲဒါလည္း ၾကာသြားၿပီ။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြေတာ့ ရွိေနတယ္။

ယာေတာကသာေျဗာ